«Ποια αλλαγή πολιτικής μπορεί να φέρει σε ένα κόμμα ένας άλλος αρχηγός, ο οποίος δεν διαφώνησε ποτέ με καμία επιλογή και στήριξε ενθέρμως όλες τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν;».

Με το ρητορικό αυτό ερώτημα θέλησε ο Κ. Καραμανλής να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του ότι η αλλαγή φρουράς στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δε σημαίνει αλλαγή αλλά συνέχεια της πολιτικής που εφαρμοζόταν μέχρι τώρα και να καταδείξει την αναξιοπιστία του Γ. Παπανδρέου ως «φορέα αλλαγής».

Το δυστύχημα για τον Κ. Καραμανλή είναι πως το παραπάνω όμως ερώτημα ισχύει εξ ολοκλήρου για τον ίδιο και την πολιτική του. Με ποιες μεγάλες επιλογές, άραγε, της κυβέρνησης Σημίτη διαφώνησε επί της ουσίας στα επτά χρόνια που είναι αρχηγός της ΝΔ;

Μήπως είπε ποτέ «όχι» στη λιτότητα και στήριξε τους αγώνες των εργαζομένων και των συνταξιούχων για αυξήσεις που να μη χειροτερεύουν, έστω, το βιοτικό τους επίπεδο; Μήπως έκανε καμία εκστρατεία κατά της ακρίβειας ή αντιτάχθηκε στη λεηλασία των λαϊκών στρωμάτων από τις δυνάμεις της «ελεύθερης αγοράς»; Μήπως ψέλλισε κάτι ενάντια στην εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας ή διαφώνησε στα σοβαρά με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; Είναι τυχαίο άραγε ότι όλα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι δεν αισθάνθηκαν ποτέ τη φραστική, έστω, υποστήριξή του στους αγώνες που έκαναν για να υπερασπίσουν τις κατακτήσεις τους ή ότι δεν άκουσαν ποτέ μια κουβέντα καταδίκης του αυταρχισμού της κυβέρνησης όταν ΜΑΤώνονταν οι αγώνες τους; Αντίθετα, έκανε ό,τι μπορούσε για να περάσει στα λαϊκά στρώματα τη μοιρολατρική αντίληψη της υποταγής στο νεοφιλελεύθερο «μονόδρομο», αποδεικνύοντας στην πράξη ότι αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο της κυβέρνησης Σημίτη.

Ας αφήσουμε στην άκρη την εξωτερική πολιτική, που ο ίδιος άλλωστε έχει θέσει «έξω και πάνω από την (δι)κομματική αντιπαράθεση», ακριβώς επειδή συμπλέει απόλυτα με την αμερικανοδουλεία των Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, στηρίζοντας μετά πάθους τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Αρα, το δίλημμα των εκλογών, όπως ο ίδιος το όρισε στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του, «συνέχεια αυτής της πολιτικής με το ΠΑΣΟΚ ή μια άλλη πολιτική με τη ΝΔ», είναι απατηλό και στην πραγματικότητα ανύπαρκτο. Η ηγεσία της ΝΔ υποστηρίζει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική με αυτή που εφάρμοσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τρανή απόδειξη τα κομμάτια του κυβερνητικού προγράμματος που έχει δημοσιοποιήσει μέχρι τώρα για τους αγρότες, την Παιδεία, τη Δημόσια Διοίκηση και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, για τα οποία αλληλοκατηγορούνταν με το ΠΑΣΟΚ για «αντιγραφή».

Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα της ηγεσίας της ΝΔ, το οποίο μάταια προσπαθεί να αποκρύψει μπροστά στις εκλογές, με την ένταση στο φουλ της δημαγωγίας και τις φιλολαϊκές μάσκες, ώστε να υφαρπάσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Ακόμα και τώρα η ηγεσία της ΝΔ αποφεύγει να αναλάβει την παραμικρή δέσμευση απέναντι στα αιτήματα και στα συμφέροντα των εργαζομένων, με το φτηνό και υποκριτικό επιχείρημα ότι «δεν μπαίνει σε λογική πλειοδοσίας προεκλογικών υποσχέσεων». Την ίδια στιγμή όμως έχει δώσει σαφείς και συγκεκριμένες όχι υποσχέσεις αλλά δεσμεύσεις στους επιχειρηματίες για μείωση φορολογικών συντελεστών, αναπτυξιακά κίνητρα, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μείωση του κόστους εργασίας, στήριξη από το κράτος, καλό «επενδυτικό κλίμα» γενικότερα.

Η καταχρηστικά αποκαλούμενη κοινωνική πολιτική της ΝΔ είναι σημαία εξαπάτησης των λαϊκών μαζών. Είναι χαρακτηριστική η θέση του Κ. Καραμανλή στη συνέντευξή του (στον «Αλφα»). Υπάρχουν, είπε, πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να δείξει την κοινωνική του διάσταση, με δύο περιορισμούς: «Ενα, ότι συνάδουν με την πραγματική κατάσταση της χώρας, γι' αυτό με έχετε ακούσει πολλές φορές να μιλώ για την ανάγκη απογραφής... Και δεύτερον, ότι δεν θα μπούμε σε μια λογική πλειοδοσίας προεκλογικών υποσχέσεων». Με άλλα λόγια, κοινωνική πολιτική υπάρχει μόνον και εφόσον το επιτρέπουν τα δημόσια οικονομικά, τα οποία όμως δεν πρόκειται να «φτιάξουν», τουλάχιστον την επόμενη δεκαετία...

Η «απογραφή», για την οποία μιλάει «πολλές φορές» ο πρόεδρος της ΝΔ, θα του προσφέρει την επομένη των εκλογών τη δικαιολογία που θέλει για τη νέα λιτότητα: «Δυστυχώς, η άσχημη δημοσιονομική κατάσταση που κληρονομήσαμε από την προηγούμενη κυβέρνηση δεν επιτρέπει αυξήσεις στους μισθούς», είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα δηλώσει περίλυπος ο Κ. Καραμανλής... Δεν τόλμησε άλλωστε να διαψεύσει τις «προβλέψεις» του Κ. Μητσοτάκη για το σφίξιμο του ζωναριού μετά τις εκλογές. Αντίθετα, τις επιβεβαίωσε περίτρανα δηλώνοντας ότι «το μήνυμα είναι πάντως ότι δεν ερχόμαστε να μοιράσουμε, αλλά να πούμε την απόλυτη αλήθεια»!

Ακριβώς επειδή δεν μπορεί να μοιράσει ούτε να υποσχεθεί κάτι στα φτωχά λαϊκά στρώματα, ο Κ. Καραμανλής καταφεύγει στη δημαγωγία και διαρρηγνύει τα ιμάτιά του πως «ακούει χτύπο χτύπο τον παλμό της ελληνικής περιφέρειας, συμμερίζεται το άγχος του Ελληνα αγρότη, που βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται, την ανασφάλεια των νέων ανθρώπων που δε βρίσκουν δουλιά, τα προβλήματα και τους προβληματισμούς των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων που βλέπουν τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται στο παρατεταμένο κύμα της ακρίβειας...».

Κανείς όμως δεν μπορεί να τον «ακούει» ούτε να ξεγελιέται από τα κροκοδείλια δάκρυά του. Πολύ περισσότερο, κανείς δεν πρέπει να παραμυθιάζεται ότι αποτελεί τον «αντίπαλο» της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ώστε να χαραμίσει την ψήφο του στη ΝΔ με την τραγική ψευδαίσθηση ότι «τιμωρεί» το ΠΑΣΟΚ...