Η ψηφοφορία για την επανεκλογή ή μη του Σουλεΐμάν Ντεμιρέλ στον προεδρικό θώκο, γράφει ο Χασάν Μεσούτ Χαζάρ στην εφημερίδα «Turkiye», συνέπεσε με τη σύνοδο του Τουρκο-Αμερικανικού Συνδέσμου Επιχειρήσεων. Κατά τη διάρκεια της οποίας, στις ομιλίες, πολύ συχνά οι λέξεις «Ντεμιρέλ», «δημοκρατία» και «σταθερότητα» βρίσκονταν στην ίδια πρόταση. Την επομένη, η εφημερίδα « Washington Post» (γνωστή για την απήχηση θέσεων του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών) μιλούσε για «ταπεινωτική ήττα» η οποία θέτει εν κινδύνω τις «κρίσιμες» οικονομικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες προωθεί η κυβέρνηση του Μπουλέντ Ετσεβίτ.

Παρά αυτή την «ήττα», πάντως -που αποδόθηκε σε διάφορους «παράγοντες», από τις «προσωπικές φιλοδοξίες» ηγετών των άλλων κομμάτων της συγκυβέρνησης (Γιλμάζ, Μπαχτσελί), έως την ανταρσία, παρά (ή ίσως και με αφορμή) τους εκβιασμούς του Ετσεβίτ, που μάλιστα χαιρετίστηκε ως... «νίκη της δημοκρατίας» από τον Μεχμέτ Αλί Μπιράντ, αρθρογράφο της « Turkish Daily News»- ο Τούρκος πρωθυπουργός προσπαθεί να πείσει φίλους και εχθρούς ότι η κυβέρνησή του θα συνεχίσει, με «αρμονία και αποφασιστικότητα» το έργο της.

Ποιο «έργο» είναι αυτό; Οι «διαρθρωτικές αλλαγές» στην τουρκική οικονομία, που έχουν υπαγορευτεί από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα με αντάλλαγμα «ελαστικό» (sic) δανεισμό - και, όλως παρεμπιπτόντως, εξοντώνει εργαζόμενους και συνταξιούχους. Η προσπάθεια «ένταξης στις Ευρωπαϊκές δομές» - που, όλως παρεμπιπτόντως, επίσης, συμπίπτει με τη συνέχιση της καταπίεσης/ εξόντωσης των Κούρδων. Η «συνεργασία με τις πρώην σοβιετικές τουρκόφωνες Δημοκρατίες» - που αποτελεί κατά περίπτωση πρόσχημα ή «Δούρειο Ιππο» των δυτικών κολοσσών της βιομηχανίας ενέργειας. Και παράλληλα, η διατήρηση της «σταθερότητας» στην Τουρκία, ώστε η εξουσία να μην περιπέσει στα χέρια τίποτε «ζηλωτών του Ισλάμ», στιλ Νετσμετίν Ερμπακάν. Ο οποίος απειλούσε το 1997 (λίγο πριν πραξικοπηματικά ο Ντεμιρέλ του διαλύσει την κυβέρνηση και ο εισαγγελέας Βουράλ Σαβάς του κλείσει το κόμμα) μέχρι και με... έξοδο από το ΝΑΤΟ.

Το πρόβλημα προκύπτει από το ότι η «σταθερότητα» που εύχεται ο Ετσεβίτ και θέλουν οι Δυτικοί έχει ημερομηνία λήξεως: το Μάη, όταν ο Ντεμιρέλ αποχωρεί. Εκτός εάν ως τότε έχει ανευρεθεί υποψήφιος «κοινής αποδοχής» για την προεδρία. Διότι σε διαφορετική περίπτωση η Βουλή αναπόφευκτα θα διαλυθεί και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι στις συνεπαγόμενες πρόωρες εκλογές θα προκύψει κυβέρνηση «αρεστή» στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες.