Η προεκλογική του ταχτική φαινομενικά στράφηκε ενάντια στο δικομματισμό και μάλιστα με οξυμένη το τελευταίο διάστημα φραστική επίθεση. Μόνο που εστίασε την αιτία των λαϊκών προβλημάτων στην αλαζονεία των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Ετσι ο ΣΥΝ δεν μπορούσε αντικειμενικά να αντιπαρατεθεί στο δικομματισμό, προκειμένου να καταφέρει μέσω των εκλογών το «τέλος» των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Αλλωστε, ο «ευρωπαϊκός» προσανατολισμός του, η «αντιπολιτευτική» του ταχτική τα προηγούμενα χρόνια προκειμένου να ασκηθεί το αδύνατο, δηλαδή φιλολαϊκή πολιτική στα πλαίσια της ΟΝΕ, καταγράφεται ως ουτοπία. Η δε προβολή των οραμάτων της «Κεντροαριστεράς», αλά Γαλλία και Ιταλία, μάλλον οδηγούσαν ψήφους στη γνήσια σοσιαλδημοκρατία. Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα πως το να πατάς σε δύο βάρκες (αυτό έκανε) όσο και αν η επιθυμία σου είναι ο εμβολισμός του δικομματισμού, αυτή δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Κατά τα άλλα, όταν επιλέγεις να «σε τραβάει από το μανίκι» η εποχή, «παγκοσμιοποίηση» δεν μπορείς να την αλλάξεις, όσο και αν αυτοπροβάλλεσαι ως «σύγχρονη Αριστερά».