Ραμόλα Γκαράι και Ρόουζ Μπερν (οι δύο αδερφές)

Και μόνον ο τίτλος φτάνει να σε οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι έχεις να κάνεις με παλαιομοδίτικο και ξεπερασμένο μελό. Πράγματι, η «Αιχμάλωτη Καρδιά» αντέχεται μόνον αν τη δεις μέσα στην ιστορική περίοδο (1934) που διαδραματίζεται. Με την προσθήκη, οπωσδήποτε, πως η αντιμετώπιση της ιστορίας από τη σεναριογράφο (Χάιντι Τόμας) και τον σκηνοθέτη έγινε με τα ίδια ρομαντικά, και εν πολλοίς εξωπραγματικά, στοιχεία που χρησιμοποίησε και η συγγραφέας του βιβλίου (Ντόνι Σμιθ) πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία, για να περιγράψει ανθρώπους και πράγματα.

Ενδεχομένως, έχουμε να κάνουμε με «πιστή μεταφορά» του «νοήματος» του βιβλίου. Σίγουρα, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με πιστή μεταφορά της πραγματικής ιστορίας. Της ιστορίας της όποιας εγγλέζικης οικογένειας λίγα μόλις χρόνια πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ οι άνθρωποι και οι καταστάσεις «κοιτάζονται» με ένα εξωτερικό βλέμμα. Το ιστορικό περιβάλλον δεν έχει καμία επίδραση πάνω τους. Οι ήρωες ζούνε σα να ζούνε στον ...κόσμο τους. Σε έναν κόσμο, όμως, φτιαχτό. Και γι' αυτό ψεύτικο.

Η ταινία, για να αποχτήσει κάποια αξία, αυτό δεν αφορά τα επιμέρους επιτεύγματα (φωτογραφία, ερμηνείες, ατμόσφαιρα, ηχητική μπάντα), πρέπει να ιδωθεί με το ερευνητικό μάτι του θεατή που ψάχνει απαντήσεις για την επιμονή κάποιων δημιουργών στην επίπλαστη ερμηνεία του κόσμου. Ας πούμε το κίνημα των νεο-ρομαντικών, που φτάνει μέχρι τις μέρες μας και που, παρ' όλες τις αλλαγές που έγιναν στο μεταξύ, εκείνοι επέμεναν -και επιμένουν - να δίνουν «φιλεύσπλαχνες» ερμηνείες στις ανθρώπινες συμπεριφορές. Και με τη «φιλευσπλαχνία» τους να δικαιώνουν «παράπλευρες» συμπεριφορές και όχι ευθείες, όπως πρέπει.

Ο πατέρας (συγγραφέας) δε γράφει, γιατί δεν έχει έμπνευση! Η σημερινή γυναίκα του, μια μποέμ εικαστικός πρώην μοντέλο για εικαστικούς, βολοδέρνει γύρω του μέχρι που τον εγκαταλείπει, για να ξαναγυρίσει στο τέλος της ταινίας. Η Κασσάνδρα, η μικρή κόρη της οικογένειες και το κεντρικό πρόσωπο του έργου, ερωτεύεται τον άντρα της μεγαλύτερης αδερφής της (τον έναν από τους δυο Αμερικανούς ιδιοκτήτες του κάστρου) η οποία, έτσι και αλλιώς δεν τον αγαπούσε! Εκείνη αγαπούσε τον αδερφό του άντρα της (τον άλλον επίσης ιδιοκτήτη), με τον οποίον, τελικά, έφυγε για την Αμερική. Στο τέλος της ταινίας, ο πατέρας ξανάρχισε να γράφει.

Μύλος; Οχι, ακριβώς! Πράγματα ανεπαρκώς, με την καλύτερη εκδοχή, δικαιολογημένα. Ολα τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελέσουν καλή μαγιά για βαθύτερες κοινωνικές και ψυχολογικές αναζητήσεις. Γιατί τα παραπάνω πρόσωπα θα μπορούσαν να έχουν ανθρώπινη υπόσταση. Ακόμα και η ακραία συμπεριφορά τους θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από τη ρεαλιστική επιθυμία τους να επιβιώσουν. Εδώ, δυστυχώς, οι δημιουργοί στάθηκαν στην επιφάνεια. Και με μελοδραματικά κινηματογραφικά τεχνάσματα προσπάθησαν (και έως ένα σημείο τα κατάφεραν) να αποσπάσουν το ενδιαφέρον (και το εισιτήριο) του θεατή με τη συγκίνηση.

Παίζουν: Ραμόλα Γκαράι, Μπιλ Νάι, Ρόουζ Μπερν, Τάρα Φιτζέραλντ, Μαρκ Μπλούκας κ.ά.