Η «ανταγωνιστικότητα» είναι το σύγχρονο ευαγγέλιο των ιθυνόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» οι «δεκαπέντε» καλούν τους εργαζόμενους στα κράτη - μέλη να αποδεχτούν τις σαρωτικές «διαρθρωτικές αλλαγές», ακόμη και αυτές που θα τους γυρίσουν στον εργασιακό Μεσαίωνα και θα καταργήσουν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.

Ηδη από το 1992 οι αρχιτέκτονες της ΕΕ έφεραν την «ανταγωνιστικότητα» στην πρώτη γραμμή της οικονομικής τους πολιτικής. Εξάλλου ο πλήρης τίτλος της «Λευκής Βίβλου», την οποία εισηγήθηκε ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ, ήταν: «Λευκή Βίβλος για την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση». Ηταν το πρώτο επίσημο κοινοτικό κείμενο που συνέδεε την «ανταγωνιστικότητα» με την απασχόληση, την ανεργία, τις εργασιακές σχέσεις και την κοινωνική ασφάλιση.

Στην επιχείρηση «ανταγωνιστικότητα» πρώτο θύμα ήταν το εισόδημα των εργαζομένων. Οι μισθοί κρίθηκαν ότι ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας επιβάρυνσης του κόστους παραγωγής. Τα προγράμματα σταθεροποίησης και «σύγκλισης» οδήγησαν σε μια άνευ προηγουμένου συμπίεση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών. Υπολογίζεται ότι μέσα στα τελευταία επτά χρόνια η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων εργαζομένων μειώθηκε τουλάχιστον κατά 16%.

Οταν τα εισοδήματα των εργαζομένων έφτασαν στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, οι ιθύνοντες «ανακάλυψαν» ότι ο νέος μεγάλος εχθρός της «ανταγωνιστικότητας» ήταν το «μη μισθολογικό κόστος εργασίας». Στην κατηγορία αυτή συμπεριέλαβαν το «κόστος» των θεμελιακών εργασιακών δικαιωμάτων, των κατακτήσεων των εργαζομένων του τελευταίου αιώνα, αλλά και του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης. Επρεπε, λοιπόν, να σαρωθούν όλα τα εμπόδια που εμπόδιζαν την «ανταγωνιστικότητα» των ευρωπαϊκών πολυεθνικών έναντι των αμερικανικών και των γιαπωνέζικων. Ιδού ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς λειτουργεί η «ανταγωνιστικότητα» ως «δούρειος ίππος» και άλλοθι στην επίθεση του κεφαλαίου κατά των εργαζομένων σ' όλο τον κόσμο.

Στις αρχές του 1999 η «Τζένεραλ Μότορς» απέλυσε 11.000 εργαζόμενους και δήλωσε ότι σκόπευε να απολύσει το 1/3 του εργατικού δυναμικού της μέχρι το 2000. Οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης δήλωσαν ότι με τις αποφάσεις τους θέλουν να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας έναντι της προπορευόμενης γιαπωνέζικης. Ενα μήνα αργότερα η «Φολκσβάγκεν» ανακοινώνει μέτρα αναδιάρθρωσης της παραγωγής για να γίνει ανταγωνιστικότερη στην αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, μεταξύ αυτών 2.500 απολύσεις, κατάργηση του οκτάωρου, μερική απασχόληση με μείωση των αποδοχών. Σχεδόν αμέσως η «Ρενό» ανακοινώνει το δικό της πρόγραμμα αναδιαρθρώσεων με απολύσεις, περικοπές επιδομάτων, μείωση ωρών απασχόλησης με μείωση αποδοχών. Ακριβώς ένα χρόνο μετά η «Τογιότα» ανακοινώνει ότι για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς της έναντι της αμερικανικής και ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας προβαίνει σε μείωση προσωπικού. Φαύλος κύκλος.