Τα δυο χρόνια που ακολούθησαν, και συγκεκριμένα από τις 15 Ιούλη 1965 ως το Μάρτη του 1967, η πολιτική ένταση είχε κορυφωθεί. Παρά τα ανελεύθερα μέτρα που είχαν διατηρήσει από την εποχή του Εμφυλίου και επαυξήσει σταδιακά όλες οι κυβερνήσεις, και της Δεξιάς και των κεντρώων δυνάμεων, ο λαός βρισκόταν σε καθημερινές κινητοποιήσεις προασπιζόμενος τις ελευθερίες του και τα δικαιώματά του. Μέσα σε μια μέρα, στις 17 Αυγούστου 1965, επί κυβέρνησης Νόβα, έγιναν 80 διαδηλώσεις, όλες μαχητικές και πολυπληθείς, με εκατοντάδες τραυματίες, πολίτες και αστυνομικούς.

Στις αρχές του 1967 κάτι φαινότανε να ρίχνει το θερμόμετρο της πολιτικής έντασης, αν και δεν είχε σταματήσει η προσπάθεια των δυνάμεων της ανωμαλίας, και των πατρώνων τους, εξοικείωσης του λαού με την ιδέα της δικτατορίας.

Τα δυο μεγάλα κόμματα, η Ενωση Κέντρου με αρχηγό τον Γ. Παπανδρέου και η ΕΡΕ με αρχηγό τον Π. Κανελλόπουλο, είχαν έρθει σε ένα σιωπηρό συμβιβασμό, ενόψει και των βουλευτικών εκλογών που είχαν προκηρυχθεί για τις 28 του Μάη και κατά τις οποίες ο λαός θα επιδοκίμαζε ή θα αποδοκίμαζε κόμματα και αρχηγούς, για όσα είχαν συμβεί τα δύο τελευταία χρόνια. Στο συμπέρασμα αυτό μπορούσε να καταλήξει κανείς και από το γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου είχε αντιδράσει τελείως χαλαρά όταν ο βασιλιάς ανέθεσε την πρωθυπουργία, στις 3 Απρίλη 1967, με την εντολή μάλιστα να διενεργήσει τις εκλογές, στον Π. Κανελλόπουλο. Εκείνες τις μέρες οι ανησυχίες για στρατιωτικό πραξικόπημα είχαν σχεδόν εξαφανισθεί. Ξεγελούσε πολύ η εικόνα.

Ποιοι θα τολμούσαν να ανατρέψουν μια κυβέρνηση της Δεξιάς, διορισμένη από το βασιλιά, με πρωθυπουργό τον Π. Κανελλόπουλο, υπουργό Εθνικής Αμυνας τον Π. Παπαληγούρα, Δημόσιας Τάξης τον Γ. Ράλλη και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο; Και για ποιους λόγους; Και όμως, αυτοί οι λόγοι ήταν που είχαν δώσει τη σιωπηρή και μυστική συγκατάθεση όλων των «Δυνάμεων της Δεξιάς» για την επιβολή στρατιωτικού πραξικοπήματος. Ασχετα αν πλήρωσαν κάτι λίγα κι αυτοί, μερικοί απ' αυτούς, για τη φασαρία.

Ο ουσιαστικός λόγος όμως ήταν αναμφισβήτητος. Οι δυνάμεις της Αριστεράς καθημερινά αυξάνονταν θεαματικά. Η διαφθορά της Δεξιάς, τα σκάνδαλα των πολιτικών της, που έφθαναν στα όρια της πιο αισχρής ασυδοσίας, η κατάργηση του Συντάγματος από το Παλάτι, οι ανεξέλεγκτες επεμβάσεις των Αμερικανών στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας, κι από την άλλη πλευρά η δυστυχία του λαού, ανεργία, πείνα, καταπίεση, είχαν διαμορφώσει ένα κλίμα που θα έφερνε παραπέρα εξελίξεις δύσκολες για τη Δεξιά, το Παλάτι και τους συμμάχους τους.

Το πραξικόπημα λοιπόν έπρεπε να προλάβει τις εκλογές.

Ετσι και έγινε... και μάλιστα «αθόρυβο και αναίμακτο...».

Εκείνο το βράδυ της 20ής προς 21η Απρίλη 1967 ήταν ένα ήσυχο και ευωδιαστό ανοιξιάτικο βράδυ στην Αθήνα. Τίποτα δεν προμηνούσε κακό. Οι δαίμονες όμως του κακού αγρυπνούσαν. Και λίγο μετά τα μεσάνυχτα άρχισαν σαν καλοί και καλά ευλογημένοι ελληνο-χριστιανοί το «σωτήριο» έργο τους. Οι «διαρρήκτες της εξουσίας» εισβάλλουν στην κρεβατοκάμαρα του πρωθυπουργού και τον συλλαμβάνουν ημίγυμνο. Με τον ίδιο τρόπο εισβάλλουν και στην κρεβατοκάμαρα του υπουργού Εθνικής Αμυνας λοχαγοί και τον... «αφοπλίζουν». «Ελα μαζί μας γρήγορα, γιατί θα χυθεί αίμα...». Το κίνημα είναι εθνικοφρόνων αξιωματικών.

Λοχαγοί συλλαμβάνουν στρατηγούς. Οι δεσμώτες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες (για τους πολιτικούς, στρατιωτικούς και μεγαλοπαράγοντες μιλάμε). Η κατηγορία των εθνικοφρόνων κρατούνται στην Αθήνα, σε ξενοδοχεία αρχικά, και στα σπίτια τους στη συνέχεια «υπό περιορισμό για την ασφάλειά τους». Η κατηγορία των αριστερών και φιλο-αριστερών στις φυλακές και στα ξερονήσια. Αλλωστε «το πραξικόπημα έγινε για να εξουδετερωθεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος». Χιλιάδες πολλές οι συλληφθέντες κομμουνιστές και αριστεροί, ξαναγέμισαν τα ξερονήσια και τις φυλακές. Βάσανα για τους ίδιους, δυστυχία για τις οικογένειές τους, που έμειναν πίσω απροστάτευτες και χωρίς πόρους για την επιβίωση.

Ολα τα χρόνια που αυτός ο υπέροχος λαός μαχόταν με όλες του τις δυνάμεις για να αποτρέψει τις σχεδιαζόμενες ανώμαλες εξελίξεις και να ισχυροποιήσει την ομαλότητα, την ειρήνη, την ενότητά του, την ευημερία του και την πρόοδο, μερικοί από τους πολιτικούς του ταγούς, οι πιο θεαματικοί ιδιαίτερα, έδειχναν ότι βρίσκονταν στο πλευρό του, και φρόντιζαν να τον καθησυχάζουν και να τον βεβαιώνουν ότι δε θα επιτρέψουν ποτέ να επιβληθεί δικτατορία στην Ελλάδα.

Πομπώδεις και άνευ αντικρίσματος οι δηλώσεις και διαβεβαιώσεις του Γ. Παπανδρέου, και από τη θέση του πρωθυπουργού, και από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά καιρούς. «Εκτροπή προς δικτατορίαν θα εσήμαινε καταστροφήν και διά το έθνος και διά τον θρόνον. Αυτό διδάσκει η πρόσφατος Ελληνική Ιστορία». «Θα συντριβούν οι άνθρωποι της Δεξιάς, αν επιχειρήσουν πραξικόπημα. Αν αποτολμήσουν ανώμαλες λύσεις, θα με βρουν μπροστά τους και μένα και τους βουλευτές μου...».

Και ο δημοκρατικός λαός, «ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», ξαναπίστεψε. Και το αποτέλεσμα, και ο Γ. Παπανδρέου και κάποιοι λίγοι βουλευτές του - όχι από κείνους που τον εγκατέλειψαν τον Ιούλη του 1965 - δεν πρόλαβαν να βγουν στους δρόμους και να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες γιατί τους είχαν συλλάβει οι λοχαγοί στις κρεβατοκάμαρές τους, και μάλιστα μισόγυμνους.

Ο Παττακός τους υποχρέωσε και υπέγραψαν εξευτελιστικές δηλώσεις για να τους στείλει ελεύθερους στα σπίτια τους. Ιδού τα τεκμήρια:

Δημοσιεύτηκε στις αθηναϊκές εφημερίδες στις 11 Μάη 1967.

«Ο υπουργός των Εσωτερικών κ. Στυλ. Παττακός ανεκοίνωσεν ότι, κατόπιν συνεννοήσεως μετά του κ. πρωθυπουργού, του υπουργού Προεδρίας Κυβερνήσεως και του υπουργού Δημοσίας Τάξεως, διέταξε την απόλυσιν του κ. Γ. Παπανδρέου εκ του νοσοκομείου εις το οποίον ενοσηλεύετο και την μεταφοράν του, υπό φρούρησιν, εις την οικίαν του. Ο κ. Παττακός είχεν επισκεφθεί προηγουμένως τον κ. Γ. Παπανδρέου και τον ερώτησε περί της καταστάσεως της υγείας του και γενικώς περί της εις το νοσοκομείον διαβιώσεώς του.

Ο κ. Γ. Παπανδρέου απήντησεν ότι είναι απολύτως ευχαριστημένος εκ της συμπεριφοράς της κυβερνήσεως και των οργάνων φρουρήσεώς του. Προσέθεσε δε επί λέξει: "Είναι πολύ έντιμον εκ μέρους σας το ότι εδημοσιεύθη η επιστολή μου, διά της οποίας δεν παραδέχομαι την γνησιότητα της δημοσιευθείσης εις τον Τύπον επιστολής μου προς τον κ. Παπαπέτρου διά την υπόθεσιν ΑΣΠΙΔΑ"».

«Ο κ. Παττακός ανεκοίνωσεν εν συνεχεία ότι διά της αυτής διαδικασίας διετάχθη η απόλυσις και μεταφοράς εις τας οικίας των, υπό φρούρησιν διά την ασφάλειάν των, των κρατουμένων εις ξενοδοχείον των προαστίων κ. κ. Παυσ. Κατσώτα, Κ. Μητσοτάκη και Δ. Πουρνάρα. Ο κ. υπουργός εζήτησε παρ' αυτών όπως υποβάλουν δηλώσεις περί της περαιτέρω στάσεώς των. Μετά την υποβολήν των δηλώσεων αυτών απεφασίσθη η απόλυσίς των».

Το κείμενο της δηλώσεως του Μητσοτάκη έχει ως εξής:

«Ο υπογεγραμμένος Κ. Μητσοτάκης δηλώ υπευθύνως ότι, απαλλασσόμενος της προληπτικής κρατήσεως και εγκαθιστάμενος εις την οικίαν μου, θέλω απόσχει οιασδήποτε πολιτικής κινήσεως και οιασδήποτε πολιτικής δραστηριότητος».

Το κείμενο της δηλώσεως του Π. Κατσώτα έχει ως εξής:

«Ο υπογεγραμμένος Κατσώτας Παυσανίας δηλώ υπευθύνως ότι απαλλασσόμενος της προληπτικής κρατήσεως και εγκαθιστάμενος εις την οικίαν μου, αναλαμβάνω την υποχρέωσιν να μη δημιουργήσω ζητήματα ασφαλείας και τάξεως εις τας Ενόπλους Δυνάμεις και να καταβάλω πάσαν προσπάθειαν διά την γαλήνην και την ησυχίαν της χώρας, ίνα αύτη το ταχύτερον επανέλθη εις τον ομαλόν πολιτικόν βίον».

Παρόμοια δήλωση υπέβαλε και ο κ. Πουρνάρας.

Τα κείμενα των ανωτέρω δηλώσεων εδόθησαν υπό του κ. Παττακού εν φωτοτυπία εις τους δημοσιογράφους.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο στρατηγός Αυγερόπουλος και άλλοι έντιμοι και γενναίοι ηγέτες της Αριστεράς αρνήθηκαν να υπογράψουν δηλώσεις εξευτελισμού και προδοσίας σε βάρος του λαού, γι' αυτό και στάλθηκαν στα Γιούρα...