Το χωριό μου λες και μυριάδες συναισθήματα σε πλημμυρίζουν. Εικόνες ανεξίτηλες, χαραγμένες στην καρδιά. Τα σπίτια με τις καμινάδες της ζεστασιάς, τις ρούγες της νοικοκυροσύνης, εστίες οικογενειακής θαλπωρής, απολαυστικής γαλήνης. Τα λιβάδια, απέραντες ζωγραφιές στο χρώμα της ελπίδας, γήπεδα για ασκήσεις ανεξαρτησίας, πρόβες ελευθερίας. Τα ρυάκια, υγρές αυλακιές ένωσης των μαχαλάδων, κυματιστοί μεταφορείς κρυφών ονείρων, ενεπίδοτων μηνυμάτων, αφανέρωτων μυστικών. Τα σχολειά, πολύβουες κυψέλες ξενοιασιάς, μικροί βατήρες για πορείες μακρινές, ταξίδια μαγεμένα. Οι εκκλησιές, ευκαιρίες εσωτερικής ανασκόπησης, ανταμώματα αλληλεγγύης στη χαρά και στη λύπη. Θύμησες γλυκές. Η βροχή στο παραθυρόφυλλο, τα κρούσταλλα στις αστρέχες, το κελάηδημα του πετεινού στο ξημέρωμα, το αλύχτισμα του σκύλου στο λιόγερμα, ο θόρυβος της περπατησιάς των γυμνών ποδιών στον κουρνιαχτό του δρόμου, η αγωνία στο άκουσμα της βοής του οργισμένου ποταμιού, το καρδιοχτύπι στον πρώτο έρωτα.

Αναφορά και περηφάνια μας, η καταγωγή μας. Κάτι δικό μας, ξεχωριστό κι αγαπημένο το χωριό μας. Κι όσοι δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν σε μια από τις πανέμορφες φάτνες της ελληνικής υπαίθρου και να μεγαλώσουν στην ομορφιά, ψάχνουν στους προγόνους να βρουν τη χωριάτικη ρίζα τους. Είδη υπό εξαφάνιση οι «Ιακχοι» των κοσμικών στηλών κι οι «μαντάμ Σουσού» των σαλονιών. Και δεν είναι μόνο ο ρομαντισμός, ο νόστος και το αίσθημα απώλειας που μας κινεί προς τις ρίζες. Είναι και η συνειδητοποίηση πως κάποιοι θέλουν να μας αποκόψουν από τη μήτρα μας, για ν' αποδυναμώσουν τις αντιστάσεις μας. Γιατί ο Ανταίος έπαιρνε δύναμη, ακουμπώντας τη γη. Αν απομακρυνθούμε, κινδυνεύουμε να χαθούμε. Κι η επιστροφή στην Ιθάκη έχει δυσκολίες και βάσανα πολλά.

Μέρες σκληρές περνάνε τα χωριά μας. Λες και βάλθηκαν οι κρατούντες ν' ασκημύνουν την Ελλάδα, στερώντας την τα στολίδια της. Ο,τι κρατάει τον κόσμο εκεί χτυπιέται αδυσώπητα κι ανελέητα. Η γεωργία αγκομαχάει, η κτηνοτροφία αργοσβήνει, η αλιεία πνίγεται. Ο γιατρός είναι μακριά κι άχρηστος ο δάσκαλος χωρίς μαθητές. Εγκατάλειψη που πονάει, ερήμωση που απειλεί. Τα σπίτια σφαλιστά κι οι ρούγες χορταριασμένες. Τα σχολειά κλειστά κι οι εκκλησιές αδειανές. Οι νέοι φεύγουν γι' αλλού κι οι γέροι επιστρέφουν, σαν τους ελέφαντες, για να πεθάνουν. Κάποτε άκουγες φωνές παιδιών, τώρα βογκητά πασχόντων. Ο τόπος αδειάζει από ανθρώπους. Κι όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι, η φύση χάνει την ομορφιά της, αγριεύει, γίνεται εχθρική, σε διώχνει.

Αθλιοι ψεύτες του νέου «γκουβέρνου» υπόσχονται «κυβερνητική στροφή στην επαρχία» και προφητεύουν αναζωογόνηση της υπαίθρου. Κοινοί απατεώνες της παραπληροφόρησης - χειμερινοί επισκέπτες της Αράχοβας και θερινοί τουρίστες της Μυκόνου - διαλαλούν «ξανάνιωμα των χωριών», λόγω του αγροτοτουρισμού και της βιολογικής γεωργίας. Αλλά, οι ξωμάχοι καταλαβαίνουν πως παραμένουν προγραμμένοι και ξεγραμμένοι κι αν δε «βγουν στο κλαρί», η μοίρα τους δε θ' αλλάξει. Και η μοίρα των χωριών, είναι η μοίρα της Ελλάδας, αφού εκεί βρίσκεται η πηγή με το «αθάνατο νερό»...