Του απεσταλμένου μας Παναγιώτη ΚΑΚΑΛΗ.--

Μπορεί οι ηγέτες της ΕΕ να άφησαν να φανεί «προς τα έξω» ότι δήθεν απογοητεύτηκαν από την επανεκλογή Μπους, ωστόσο οι επίσημες και ουσιαστικές αντιδράσεις τους κινήθηκαν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

Με το συγχαρητήριο τηλεγράφημά τους έσπευσαν να επαναβεβαιώσουν τους όρκους πίστης στον «αντιτρομοκρατικό αγώνα», στα πλαίσια της αναζήτησης για ανάληψη μιας πιο πρωταγωνιστικής θέσης στη «βασιλεία» της νέας τάξης και στο μοίρασμα των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Από την άλλη, οι ηγέτες της ΕΕ στο προχτεσινό συμβούλιο κορυφής διατράνωσαν την απόφασή τους να επιταχύνουν τους ρυθμούς για την υλοποίηση των πολιτικών που περιλαμβάνονται στη «στρατηγική της Λισαβόνας», η οποία δεν είναι παρά μία αντιγραφή του αμερικανικού μοντέλου στην οικονομία.

Το τρίτο σημείο που φέρνει πιο κοντά ΗΠΑ - ΕΕ είναι βέβαια η σύμπλευση και η εναρμόνιση της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας, πράγμα που σημαίνει σφίξιμο των «αλυσίδων» στους λαούς με νέους πανίσχυρους μηχανισμούς καταστολής και αφαίρεση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Με άλλα λόγια, οι ηγέτες των «25» κρατών - μελών της ΕΕ, με τις αποφάσεις που πήραν στο έκτακτο συμβούλιο κορυφής, πήγαν «πιο κοντά» στις ΗΠΑ, άλλωστε κοινές είναι οι ιμπεριαλιστικές δράσεις κατά των λαών, πράγμα που θα αισθανθούν στο πετσί τους το επόμενο διάστημα πρώτοι απ' όλους οι λαοί της ΕΕ.

«Βαρύ πυροβολικό» της συντονισμένης και ενορχηστρωμένης αντιλαϊκής επίθεσης είναι βέβαια οι πολιτικές των αντιδραστικών - αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται στη «στρατηγική της Λισαβόνας.

Ξεκινώντας από τη διαπίστωση ότι πέντε χρόνια μετά την υιοθέτησή της στη Λισαβόνα το 2000, η εφαρμογή της έχει χαλαρώσει, οι ηγέτες της ΕΕ αποφάσισαν να δώσουν ένα χαρακτήρα «επείγοντος» στην υλοποίηση των πολιτικών που περιλαμβάνουν, αλλά περισσότερα οργανωμένα και ελεγχόμενα.

Διακηρυγμένος στόχος είναι βέβαια να γίνει η ΕΕ «η πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου» μέχρι το 2010.

Προκειμένου να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών της ΕΕ να διευκολύνουν και να ενισχύσουν τη συναίνεση των καθεστωτικών συνδικάτων, έχουν βάλει στην προμετωπίδα της «στρατηγικής της Λισαβόνας» την αντιμετώπιση της ανεργίας και την ανάγκη της απασχόλησης, ακριβώς για να αποκρύψουν ότι πρόκειται για την πιο σκληρή επίθεση κατά των λαών.

Και τίποτα να μη γνωρίζει κάποιος για το τι κρύβεται πίσω από την κωδική ονομασία «στρατηγική της Λισαβόνας», θα αρκούσε να προσέξει την προτροπή του Γερμανού καγκελάριου Γκ. Σρέντερ στους ομολόγους του στην ΕΕ: «Στη Γερμανία - τους είπε - έχουμε ήδη εφαρμόσει δέσμη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, υπό τον τίτλο "Ατζέντα 2010". Αν - τόνισε - και τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης προχωρήσουν προς την ίδια κατεύθυνση με τον ίδιο ζήλο, τότε η ώθηση που θα προκύψει θα έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα για ολόκληρη την ΕΕ».

Η λέξη όμως «Ατζέντα 2010» προκαλεί ανατριχίλα στους εργαζόμενους της Γερμανίας. Ακριβώς γιατί πρόκειται για τον οδοστρωτήρα που ισοπεδώνει τα εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις. Συγκεκριμένα, τσεκουρώνει τις συντάξεις, βάζει λεπίδι στα επιδόματα ανεργίας και γενικότερα στα δικαιώματα των ανέργων, αυξάνει την «ευλυγισία» στην αγορά εργασίας κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, συρρικνώνει δραστικά ό,τι είχε κατακτήσει με αίμα και αγώνα η εργατική τάξη και αποτελούσε το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος».

Οι ηγέτες της ΕΕ δεν προσδιόρισαν στο έκτακτο συμβούλιο συγκεκριμένα μέτρα, αλλά το έκαναν έμμεσα υιοθετώντας την «έκθεση Κοκ», από το όνομα του πρώην πρωθυπουργού της Ολλανδίας που έχει αναλάβει να παρακολουθεί την «πρόοδο» στην εφαρμογή της «Λισαβόνας».

Ανέθεσαν ωστόσο στην Κομισιόν να ετοιμάσει σχετική έκθεση ώστε στο έκτακτο εαρινό συμβούλιο του 2005 να πάρει οριστικές αποφάσεις. Αλλωστε η «έκθεση Κοκ» είναι μια παραλλαγή της «ατζέντας 2010».

Ο προεδρεύων της ΕΕ Ολλανδός πρωθυπουργός έδωσε ένα απατηλό διλημματικό χαρακτήρα, στην επίλυση του προβλήματος, προετοιμάζοντας το έδαφος: «Αν θέλουμε να διατηρήσουμε το κοινωνικό μοντέλο της Ευρώπης, πρέπει να έχουμε ανάπτυξη», δήλωσε. Παρέλειψε βέβαια να πει ότι πρόκειται για «ανάπτυξη» των πολυεθνικών, που σπρώχνει στα τάρταρα της φτώχειας και της εξαθλίωσης δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενους.

Μαζί με την επιτάχυνση υλοποίησης της «Λισαβόνας» οι ηγέτες της ΕΕ - διόλου τυχαία - αποφάσισαν να προχωρήσουν την εφαρμογή ενός νέου πενταετούς προγράμματος για την «εσωτερική ασφάλεια».

Το νέο πρόγραμμα, συνέχεια των πολιτικών του Τάμπερε, φέρει την ονομασία «Πρόγραμμα της Χάγης» και εντάσσεται στο λεγόμενο «τρίτο πυλώνα», που αφορά το «χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης».

«Η ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών μελών της έχει γίνει πιο επείγον ζήτημα», τονίζεται στα συμπεράσματα της συνόδου και υπογραμμίζεται ότι «κεντρικό στοιχείο στο εγγύς μέλλον θα είναι η πρόληψη και η καταστολή της τρομοκρατίας».

Οπως προκύπτει σαφώς από μια πρώτη αποκωδικοποίηση των «βασικών προσανατολισμών» του «Προγράμματος της Χάγης», εντατικοποιούνται οι προσπάθειες για το «χτίσιμο» υπερεθνικών μηχανισμών παρακολούθησης και καταστολής, αποτελεσματικότερο συντονισμό των εθνικών διωκτικών αρχών, συνεργασία σε επίπεδο ανταλλαγής πληροφοριών, ενώ από 1η Γενάρη 2005, το κέντρο επιχειρήσεων (Si+Cen) «θα υποβάλλει στο συμβούλιο στρατηγική ανάλυση της τρομοκρατικής απειλής με βάση πληροφορίες που θα παρέχονται από τις υπηρεσίες πληροφοριών και ασφάλειας των κρατών - μελών και, ενδεχομένως, πληροφορίες που παρέχονται από την Ευρωπόλ»(!)

Το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει και είναι, εν μέρει, ενσωματωμένο στο «ευρωσύνταγμα».

Ισως είναι και ο λόγος που οι 25 αποφάσισαν να μπουν μπροστά στην προπαγανδιστική εκστρατεία που γίνεται για την επιβολή του «ευρωσυντάγματος» και την αποτροπή του «κινδύνου» για την καταψήφισή του από τους λαούς της ΕΕ.