Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέσαι: είναι δυνατόν να γυρίστηκε σήμερα (2003) η ταινία; Σήμερα που στη Ρωσία (και στην υπόλοιπη πρώην Σοβιετική Ενωση) το μεγαλύτερο μέρος των καλλιτεχνών έχουν παραδοθεί στον παπαγαλισμό; Στη βία και στην αντιγραφή;

Ο όμορφος άντρας, που έφυγε γερός και δυνατός για το μέτωπο, γυρίζει με κομμένα από τη ρίζα τους, και τα δυο του πόδια (Β' παγκόσμιος πόλεμος). Η γυναίκα του γίνεται ο άντρας στο σπίτι τους. Πιάνει στα χέρια της την αλωνιστική μηχανή. Μεγαλώνει τα δυο παιδιά της και θρέφει τον αγαπημένο της άντρα. Δουλεύει τόσο σκληρά, που κερδίζει τιμητικά την κόκκινη σημαία της πατρίδας της. Την κόκκινη σημαία, που διάφορα τρωκτικά την κατατρώνε καθημερινά. Και εκείνη, νιώθοντας μεγάλη ευθύνη, προσπαθεί να την προστατέψει. Προσπαθεί να την κρατήσει ακέραια. Τη βάζει σε «κρυφές» γωνιές, την μπαλώνει. Στο τέλος η γυναίκα, και η σημαία, θα χάσουν τη μάχη. Η «νέα τάξη πραγμάτων» δε δείχνει κανένα σεβασμό για τα «λάβαρα». Ούτε και για τους ανθρώπους, φυσικά.

Η ταινία είναι ελεύθερη κινηματογραφική αφήγηση μιας αληθινής ιστορίας. Η σκηνοθέτιδα γνώρισε την πραγματική, ηλικιωμένη πια, σήμερα ηρωίδα σε ένα νοσοκομείο. Και μετέφερε την προφορική αφήγηση στον κινηματογράφο. Κρατώντας όλον το συναισθηματισμό των ανθρώπων της εποχής. Των ανθρώπων που πίστεψαν στη σοβιετική πατρίδα. Που όργωναν και έσπερναν για το σπίτι τους, αλλά και για το μεγαλύτερο σπίτι τους. Την πατρίδα τους και τον κόσμο.

Η σκηνοθέτιδα, πιθανόν επηρεασμένη από τη σημερινή «ατμόσφαιρα» της Ρωσίας, δεν απόφυγε την απογοήτευση. Παρότι κράτησε τη ρωσική γραφή στην ταινία της (στη φόρμα), έδειξε δισταγμό στο περιεχόμενο (απαισιοδοξία). Παρ' όλα αυτά (που κινδυνεύουν κάποιος κακόπιστος να τα εκλάβει σαν γενική καταδίκη του σοσιαλιστικού τρόπου ζωής), η ταινία αποπνέει δημιουργική νοσταλγία. Τελικά, όποια και αν είναι η κριτική που γίνεται, εκείνος ο κόσμος ήταν μιας άλλης ποιότητας. Και αυτό καταγράφεται καθαρά στο φιλμ.

Αξιο παρατήρησης είναι η «φτώχεια» στην παραγωγή. Είναι φανερό πως η «Warner» Ευρώπης (!) δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες ταινίες (περίπτωση «Αρραβώνων»). Αυτή την αδυναμία η ικανή σκηνοθέτιδα την έκανε άποψη. Αλλη παρατήρηση, με τη δική της σημασία, είναι πως η ταινία, πέρα από το βραβείο Ευρωπαίων κριτικών, και τα δυο βραβεία που απέσπασε φέτος στη Θεσσαλονίκη, βραβεύτηκε και από τους Ρώσους κριτικούς, αλλά και στο φεστιβάλ της Πετρούπολης (ειδικό βραβείο καλύτερης ρώσικης ταινίας)!

Παίζουν: Λουντμίλα Μοτορνάγια, Βγατσεσλάβ Βατρακόφ, Ντίμα Γιάκοβλεφ, Ντίμα Ερμακόφ.