«Αλεμάγια» του Ηλία Γιαννακάκη

Φυσικά και οι έρωτες είναι ζήτημα που αξίζει κινηματογραφικής καταγραφής. Ακόμα και αυτοί οι έρωτες που λέμε αρρωστημένους. Σαν αυτόν της Ισαβέλλας και του Δημήτρη. Που, το 1960, παρακαλώ, μόλις κοιτάχτηκαν ένιωσαν, κλπ... Και που τριάντα πέντε χρόνια αργότερα (παρότι στο μεταξύ ο κόσμος γύρισε σφοντύλι), ετούτοι έρμαια των ντροπών τους. Διστακτικοί και απόκοσμοι. Σαν να μην έχουν αίμα μέσα τους (δε γίνεται λόγος για νεύρα)! Κινούνται, περπατούν, μιλούν και συμπεριφέρονται σαν νευρόσπαστα!

Είναι κρίμα γιατί ο σκηνοθέτης δείχνει πως έχει αίσθηση της εικόνας. Πως αν είχε να υποστηρίξει κάτι ρεαλιστικότερο, κάτι υπαρκτό, θα ελευθέρωνε και άλλες ακόμα κινηματογραφικές ικανότητες. Περισσότερες από αυτές που έδειξε στη συγκεκριμένη ταινία. Οπου, παρόλη την ανύπαρκτη ιστορία, καταφέρνει, αρκετές στιγμές, να αποσπάσει το ενδιαφέρον του θεατή. Με την κίνηση της μηχανής. Με τα «φροντισμένα» κάδρα. Με τους φωτισμούς. Και με την ηχητική μπάντα.

Και να πεις πως δεν υπήρχε δικαιολογία; Οι ήρωες ζούσαν στην Αιθιοπία. Ωσπου οι συνθήκες άλλαξαν. Και αναγκάστηκαν να σκορπίσουν. Αλλος για Καναδά και άλλος για Ελλάδα. Αν αυτό το «μπακράουντ» έπαιρνε ζωή θα ανασταινόταν και η ταινία. Τα πρόσωπα, και οι πράξεις τους, θα έπαιρναν άλλη αξία. Και ο έρωτας θα ήταν δυνατότερος και αξιότερος. Ομως, με τα «εάν» δε γράφεται η ιστορία, ούτε, φυσικά, γυρίζονται και οι ταινίες.

Παίζουν: Υβόνη Μαλτέζου, Δημήτρης Καταλειφός, Εκάβη Ντούμα, Γιάννης Δρίτσας, Γιώργος Μιχαηλίδης κ.ά.