«Οι ατέλειωτοι αρραβώνες» είναι μια «κλασική» ταινία. Εχεις την αίσθηση πως βλέπεις ένα από τα παλιά γνωστά επικά ερωτικά αντιπολεμικά δράματα, του καλού ρωσικού, αμερικανικού, αλλά και ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Η οθόνη είναι «πλήρης». Πλήρης από ηθοποιούς και κομπάρσους, από σκηνικά, από κοστούμια, από δράση, από ιστορία, από καταστάσεις, από συναισθήματα. Τα πάντα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο πόλεμος χωρίζει ένα νεαρό ζευγάρι. Εκείνος πάει στο μέτωπο. Εκείνη μένει πίσω. Με το τέλος του πολέμου (Α' παγκόσμιος πόλεμος) εκείνος δεν επιστρέφει, όπως και χιλιάδες άλλοι νεαροί άντρες (σε κάθε πόλεμο). Εκείνη, όμως, δε θέλει να δεχτεί πως ο δικός της αγαπημένος σκοτώθηκε (ποιος δέχεται να το πιστέψει, άλλωστε); Δε δέχεται καμία επίσημη ή ανεπίσημη απόδειξη. Αρχίζει να ψάχνει...

Αυτό είναι και το κεντρικό θέμα της ταινίας. Η αγάπη. Η δύναμη της αγάπης Η πίστη. Η δύναμη της πίστης. Η επίμονη αναζήτηση. Δοσμένα όλα αυτά με «αστυνομικό» τρόπο, θα έλεγε κάποιος. Αφού σε κάθε γωνία της αναζήτησης καραδοκεί και μια έκπληξη. Μια έκπληξη που περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και τα κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντα. Ακρως ενδιαφέρουσα είναι και η κατάληξη (δεν είναι σωστό να την αποκαλύψουμε).

Η ταινία, λοιπόν, του Γάλλου σκηνοθέτη, είναι ένα πλήρες κινηματογραφικό γεύμα! Με ορεκτικά, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο. Και βέβαια, με καλό γαλλικό κρασί. Ο Ζαν Πιερ Ζενέ («Αμελί») σε εισάγει μαλακά στο θέμα, σου δίνει μια δυνατή γροθιά στη συνέχεια και σε ξαναμαλακώνει στο τέλος. Κάθε σκηνή του, όμως, κάθε πλάνο του, είναι και μια γουλιά υπέροχου κόκκινου κρασιού. Αφού η ταινία διαθέτει εξαιρετική ατμόσφαιρα, υπέροχη φωτογραφία (Μπρούνο Ντελμπονέλ), εντυπωσιακά σκηνικά (Αλίν Μπονετό), πολύ καλά κοστούμια (Μαντλίν Φοντέν), λειτουργική ηχητική μπάντα - μουσική (Αντζελο Μπανταλαμέντι). Βλέποντας την ταινία νιώθεις σαν να ξεφυλλίζεις ένα κιτρινισμένο από το χρόνο άλμπουμ (πολύ καλή, σχεδόν μονοχρωματική, σέπια). Ενα άλμπουμ που κάθε φωτογραφία έχει τη δική της ιστορία και όλες μαζί μια μεγαλύτερη και δυνατότερη ιστορία!

Η ταινία, παρότι το θέμα της προσφέρεται, δεν είναι καθόλου μελοδραματική. Κινείται στη σφαίρα της ποίησης, δίνοντας μεγαλύτερη αξία στο ρεαλισμό της. Οι σκηνές του πολέμου (και όχι μόνον αυτές) έχουν μια αξιοπρόσεχτη μοναδικότητα. Είναι πρωτογενείς. Δεν έχουν κανένα «δανεικό» στοιχείο. Οι ηθοποιοί πλάθουν αληθινούς χαρακτήρες με αληθινό τρόπο. Πολύ καλή η «ανάπηρη» πρωταγωνίστρια.

Παίζουν: Οντρέι Τοτού («Αμελί»), Γκασπάρ Ουλιέλ, Μάριον Κοτιγιάρ, Τσέκι Καριό, Ντομινίκ Πινό.