Στον εντυπωσιασμό και, μέσω αυτού, στην παραπλάνηση των Θεσσαλών αποσκοπούν οι νέες κυβερνητικές υποσχέσεις για πλήρη ανάπτυξη του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας. Οπως έγραψε χτες ο «Ρ», σε σύσκεψη που έγινε, το περασμένο Σάββατο, στο νοσοκομείο, με τη συμμετοχή υπουργών, βουλευτών, νομαρχών, προέδρων νομαρχιακών νοσοκομείων κ.ά. - αλλά και με τον αποκλεισμό ανθρώπων του ίδιου του Πανεπιστημιακού, που γνωρίζουν «από μέσα» πού «πονάει» και τι χρειάζεται - ο ΠεΣΥάρχης Θεσσαλίας ανακοίνωσε ότι, εντός του 2005 θα λειτουργήσουν νέες πανεπιστημιακές κλινικές.

Η ανακοίνωση αυτή προβλήθηκε δεόντως από τα τοπικά ΜΜΕ, για να «περάσει» η αντίληψη στους Θεσσαλούς ότι, επιτέλους, γίνεται πραγματικότητα η ολοκλήρωση της ανάπτυξης του Πανεπιστημιακού κι αναβαθμίζεται η τριτοβάθμια περίθαλψη για τους 1.000.000 κατοίκους της Θεσσαλίας και των γύρω περιοχών. Ομως, δεν είναι αυτή η αλήθεια.

Να σημειώσουμε, κατ' αρχήν, ότι πρόκειται για υποσχέσεις, που κανείς δεν εγγυάται ότι θα υλοποιηθούν στο τεθέν χρονοδιάγραμμα. Πολύ περισσότερο που ανάλογες υποσχέσεις δόθηκαν και στο παρελθόν, αλλά το νοσοκομείο, 5,5 χρόνια μετά το ξεκίνημά του, υπολειτουργεί, αξιοποιώντας μόνο το 70% των δυνατοτήτων του. Αλλά κι αν αυτές οι υποσχέσεις υλοποιηθούν, πάλι δε λύνεται το πρόβλημα λειτουργίας του, καθώς θα εξακολουθεί να έχει μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό και ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό.

Υπάρχει, βεβαίως, και η άποψη ότι όπως σχεδιάζεται η ανάπτυξη δε θα «φτιάξει» ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο που θα λειτουργεί προς όφελος των απλών - και κυρίως των φτωχών - Θεσσαλών, αλλά προς όφελος μιας «ελίτ», η οποία θα μπορεί να έχει πρόσβαση σ' αυτό, είτε λόγω γνωριμιών, είτε λόγω οικονομικής δυνατότητας. Είναι, δε, αρκετοί που, χωρίς να διαφωνούν με τη λειτουργία νέων κλινικών, υποστηρίζουν ότι, στη συγκεκριμένη φάση που βρίσκεται το Πανεπιστημιακό, δεν αποτελεί προτεραιότητα η ανάπτυξη κάποιων απ' τις νέες κλινικές, αλλά η επίλυση άλλων, πιο επειγόντων κι ουσιαστικών προβλημάτων.

Λένε, χαρακτηριστικά, ότι ο σχεδιασμός ανάπτυξης τους θυμίζει την παροιμία «τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι» κι επισημαίνουν ότι πρώτη και άμεση προτεραιότητα είναι να εφοδιαστεί το Πανεπιστημιακό με τον απαραίτητο ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό και να γίνουν οι αναγκαίες προσλήψεις ιατρικού και, κυρίως, νοσηλευτικού προσωπικού, ώστε να εξασφαλιστεί η σωστή λειτουργία των υπαρχόντων κλινικών, του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών, (ΤΕΠ) και των Εξωτερικών Ιατρείων.

Κι αυτό φαίνεται να έχει βάση, καθώς το Πανεπιστημιακό της Λάρισας δεν έχει Μαγνητικό Τομογράφο - την ώρα που ιδιώτες της περιοχής έχουν τέσσερις - κι έχει μόνο έναν Αξονικό Τομογράφο, που αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες. Λείπουν, επίσης, από τις κλινικές και τα εξωτερικά ιατρεία πολλά όργανα, τα οποία είναι άκρως αναγκαία, όπως π.χ. ενδοσκοπικός υπέρηχος, Πεχαμετρία, ενώ πρόβλημα αποτελεί η έλλειψη ιατρικών ειδικοτήτων, όπως Παιδοχειρουργού, Πυρηνικής Φυσικής, καθώς και κλινικών, όπως η Ψυχιατρική.

Ολες αυτές οι ελλείψεις αναγκάζουν πολύ συχνά τους γιατρούς να στέλνουν ασθενείς έξω από το νοσοκομείο, σε ιδιωτικά Διαγνωστικά Κέντρα, όπου και πληρώνουν αδρά. Ομως, από την τσέπη τους πληρώνουν και οι ασθενείς που επισκέπτονται τα Εξωτερικά Ιατρεία, ή και το ΤΕΠ του νοσοκομείου και κάνουν εξετάσεις εντός, καθώς εφαρμόζεται, με συνέπεια, η πολιτική της εμπορευματοποίησης της δημόσιας Υγείας...