Και από το σεβασμό, ακόμα και του Ζαν Ριβέτ, για τον άνθρωπο, περνάμε τον Ατλαντικό και φθάνουμε στην έλλειψη σεβασμού! Οπου η μπίζνα και το δολάριο εξαφανίζουν πρόσωπα και προσωπικότητες. Οπου το χυδαίο εισιτήριο, και το ανήθικο ταμείο, ελευθερώνει όλα τα ανθρωποφάγα ένστικτα του κεφαλαίου. Ελευθερώνει όλους τους τυχοδιώκτες και όλους τους τυχοδιωκτισμούς!

Με την παραπάνω λογική και ηθική, η ταραγμένη, τραγική καλύτερα, ζωή του τραγουδιστή Μπόμπι Ντάριν, γίνεται ένα χολιγουντιανό μιούζικαλ, με ροπή προς το μελό και το ψεύτικο. Ενα «ιλουστρέ» κινηματογραφικό έργο, το οποίο κάτι θέλει να πει, αλλά, τελικά, δε λέει τίποτα! Και δε λέει, γιατί οι ήρωές του, είναι υποκινούμενα και όχι άνθρωποι αληθινοί. Και να πεις πως δεν υπάρχει έδαφος; Υπάρχει, και με το παραπάνω. Καθώς ο χώρος της Show Biz, ιδιαίτερα στην Αμερική, είναι βουτηγμένος στις αντιφάσεις. Στον πειθαναγκασμό, στους εκβιασμούς, στην αλλοτρίωση. Και πολλές φορές στο θάνατο: Ελβις Πρίσλεϊ, Μέριλιν Μονρόε, Τζέιμς Ντιν κ.ά.

Τα παραπάνω, βέβαια, είναι «άγνωστα» στα αμερικάνικα κινηματογραφικά studio. Τα οποία εκμεταλλεύονται τους καλλιτέχνες ακόμα και πεθαμένους! Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πήραν την ηρωική ζωή του τραγουδιστή και ηθοποιού Μπόμπι Ντάριν, του μουσικού ινδάλματος στις δεκαετίες του '50 και του '60, με την αδύναμη καρδιά, προορισμένου να ζήσει μόνο 16 χρόνια (έζησε μέχρι τα 37 του), και την έκαναν «ποπ κορν» και κινηματογραφικό «Βίπερ». Στοχεύοντας στο εισιτήριο, αφού η ταινία είναι ευκολοδιάβαστη, γεμάτη μουσικές και χρώματα.

Δεν έχει νόημα να τονίσουμε τις επιμέρους επιτεύξεις. Την ερμηνεία, ας πούμε, του πρωταγωνιστή (και σεναριογράφου, σκηνοθέτη, παραγωγού), τα χορευτικά, την αναπαράσταση, ίσως, της εποχής. Αφού το τελικό αποτέλεσμα είναι μακριά από την αλήθεια...

Παίζουν: Κέβιν Σπέισι, Κέιτ Μπόσγουρθ, Τζον Γκούτμαν, Μπομπ Χόσκινς, Μπρέντα Μπλέθιν, κ.ά.