Η Μαντάμ Χ δεν είναι μια «φυσιολογική» γυναίκα. Οι κινήσεις της, η συμπεριφορά της, η αδυναμία της να «αισθανθεί», αναστατώνουν, εξιτάρουν, θα λέγαμε με κοσμική διάθεση, τον Ζιλιέν! Το μυστήριο, τελικά, θα λυθεί με τη βοήθεια της αφοσιωμένης Μαρί. Μόνο που, μέχρι να λυθεί, το ερωτικό τρίγωνο, που μπορεί να μην είναι και τρίγωνο, θα χωθεί βαθιά και θα χαθεί, στο υποτιθέμενο «χάος» του έρωτα! Σε όλο αυτό το ταξίδι, στο «βάθος του έρωτα», θα ακουστούν διάφορα κοσμοπολίτικα, ρηχά δηλαδή, φιλοσοφικά τσιτάτα. Θα διαφανεί μια προσπάθεια, να μπούνε ερωτήματα, τα οποία, βέβαια, δεν περιμένουν οπωσδήποτε και απάντηση! Μην ξεχνάτε, πως έχουμε να κάνουμε με ένα «παιχνίδι». Ενα «παιχνίδι», που δίνει αφορμές να «φιλοσοφήσουμε» γύρω από τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο!..

Ολα αυτά ο Ζαν Ριβέτ τα κάνει με πολύ καλό κινηματογραφικό τρόπο. Τόσο καλό, που πλησιάζει την άσκηση ύφους. Σε σημείο, μάλιστα, να φέρνει στη μνήμη μας, την ξεχασμένη, πια, «φιλοσοφική» άποψη της Nouvelle Vague, η οποία έβλεπε τα πάντα σαν «παιχνίδι». Και εδώ έχουμε, πράγματι, να κάνουμε με ένα κινηματογραφικό «παιχνίδι», στο οποίο παίρνουν μέρος η κινηματογραφική μηχανή, ο φωτισμός, η πολύ καλή μουσική, οι λειτουργικοί ήχοι, το θέμα, η υποκριτική.

Το τελευταίο κινηματογραφικό παιδί του Ριβέτ (η ταινία είναι παραγωγής 2003), ασχολείται με έναν κόσμο που, για να ευχαριστηθεί, χώνει τα νύχια του στη σάρκα των διπλανών του. Και όσο πιο βαθιά τα χώνει, τόσο μεγαλώνει και η ηδονή! Οι ήρωες του Ζαν Ριβέτ, δεν είναι καθημερινοί άνθρωποι. Είναι, αυτό που λέμε, «κλινικές περιπτώσεις». Πρόσωπα, που αφορούν τους «ειδικούς», και όχι τους «απλούς» θεατές, οι οποίοι ψάχνουν (και) μέσα από την τέχνη, να κατανοήσουν τον κόσμο. Τον αντικειμενικό, βέβαια, κόσμο!

Παίζουν: Εμανουέλ Μπεάρ, Γέρτζι Ραντζιβίλοβιτς, Αν Μπροσέ, Μπετίνα Κι, Ολιβιέ Κριβεγιέ.