Δεν ξέρω πόση ποσότητα απ' αυτόν τον ρεαλισμό είναι, πράγματι, αναγκαία και πόση προκύπτει από ...αλλότριους σκοπούς. Είτε αυτοί είναι οικονομικοί, είτε ηδονοβλεπτικοί, είτε προβοκατόρικοι. Είναι δύσκολο να αποφανθείς χωρίς να ρισκάρεις. Πάντως, η ταινία, έστω και με κίνδυνο να κατηγορηθεί σαν χυδαία, κατορθώνει να σε μεταφέρει σε έναν κόσμο, που παρακαλάς να μην είχες γνωρίσει. Ειδικά το κομμάτι της Νέας Υόρκης, είναι μια απελπισία!

Η ταινία καταφέρνει, παρότι δεν ήταν στις προθέσεις της, να απαντήσει και σε ένα ερώτημα, που κουβεντιάζεται έντονα, το τελευταίο διάστημα, στην ελληνική κοινωνία. Είναι η ομοφυλοφιλία φυσικό ή επίκτητο φαινόμενο; Η ταινία αποφαίνεται πως, τουλάχιστον για τη μεγάλη πλειοψηφία των ομοφυλόφιλων, είναι επίκτητο φαινόμενο. Διεστραμμένα άτομα πέφτουν πάνω σε νεαρά άτομα τα οποία και τα εθίζουν. Πολλά, από αυτά τα νεαρά άτομα, θα αποστασιοποιηθούν, και πολλά άλλα, τα περισσότερα, ίσως, θα γίνουν ομοφυλόφιλα.

Δυο νεαρά αγόρια, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια επαρχιακή αμερικάνικη πόλη, τα ενώνει το ίδιο παρελθόν. Στα οκτώ τους χρόνια, και τα δυο, έπεσαν θύματα παιδεραστίας από τον ίδιον άνθρωπο. Τον γυμναστή του σχολείου τους. Τα δυο αυτά παιδιά, στη συνέχεια, ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους. Το ένα έγινε μια αρσενική πόρνη, που έπεφτε ασυλλόγιστα, σε πληρωμένα κρεβάτια, ικανοποιώντας τις ερωτικές επιθυμίες μεγαλυτέρων, συνήθως, ατόμων. Το άλλο κλείστηκε στον εαυτό του και στις φοβίες του.

Τα δυο αυτά παιδιά θα χωρίσουν μικρά και θα ανταμώσουν στα 18 τους. Η έλξη, που νιώθει το ένα για το άλλο, θα τα οδηγήσει στους χώρους, που γνώρισαν για πρώτη φορά τον έρωτα. Εκεί η έλξη αυτή θα αποκτήσει «ουσιαστικό» περιεχόμενο. Καθώς, το κλεισμένο στον εαυτό του αγόρι, θα ανακαλύψει πως ήταν πάντα ερωτευμένο, με το άλλο αγόρι. Το άλλο αγόρι που «βοήθησε» τον γυμναστή τους να τον διακορέψει!

Ο σκηνοθέτης, στηριζόμενος σε βιβλίο του Σκοτ Χάιμ, διαχειρίζεται την ομοφυλοφιλία με ιδιαίτερη μεροληψία. Την παίρνει σαν δεδομένη και σαν τέτοια την παρακολουθεί με το φακό του. Περισσότερο εντυπωσιάζεται με την ένταση των σχέσεων μεταξύ των ομοφυλόφιλων παρά με την ένταξή τους στην ομοφυλοφιλία. Την οποία ένταξη, κάποιες στιγμές, μάλιστα, την εξιδανικεύει. Αφήνοντας, έτσι, «ατιμώρητη» ηθικά τη βίαιη πράξη του γυμναστή.

Πάντως, όπως και να 'χει, φυσική ή επίκτητη η ομοφυλοφιλία, βίαιη ή τρυφερή, ζει, εκ των πραγμάτων, παραβατικά. Η συνεύρεση των ομοφυλόφιλων εραστών, κατά κανόνα, γίνεται σε ύποπτους χώρους και με ύποπτους τρόπους. Με αποτέλεσμα, τις περισσότερες φορές, να ξεσπούν βίαια δράματα. Τα αδυνατότερα άτομα με ευκολία πέφτουν θύματα των δυνατότερων. Ο κόσμος των ομοφυλόφιλων δεν είναι - και αυτός - αγγελικός και δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τις χαριτωμένες καρικατούρες, που παρακολουθούμε στην τηλεόραση. Αντίθετα, έχει σε πολλά να κάνει, με εκείνον τον βίαιο και χυδαίο τύπο της Νέας Υόρκης, εκείνο το κτήνος, που ηδονιζότανε χτυπώντας και προσβάλλοντας αλύπητα ένα παιδί.

Παίζουν: Μπράντι Κόρμπετ, Τζόζεφ Γκόρντον -Λέβιτ, Ελίζαμπεθ Σου.