Από το «Μια νύχτα στο Μανχάταν», λείπει ο... Γούντι Αλεν! Αυτός που θα κατόρθωνε, αν τελικά και αυτός το κατορθώνει, να κάνει έναν κόσμο κενό από συναισθήματα, να πάσχει! Να κάνει ανώριμους μικροαστούς και δήθεν ιντελεκτσουέλ ανθρώπους, να υποφέρουν όπως οι ώριμοι άνθρωποι!

Σκεφτείτε, αν μπορείτε, όλο αυτό το καλλιτεχνικό τσουνάμι των αστικών θεάτρων, των σίριαλ, των γνωστών γκαλερί, όλα αυτά τα πρόσωπα που βρίσκονται στην επικαιρότητα, όχι για το έργο τους, κατ' ανάγκη. Αυτούς που κάνουν γάμους φανταχτερούς, αυτούς που βαφτίζουν τα παιδιά τους για την τηλεόραση, και όχι για να αποχτήσουν ένα όνομα για να τα φωνάζουν! Σκεφτείτε τους εραστές και τις ερωμένες, που δεν μπορούν να/ή είναι ομοφυλόφιλοι, ενώ πρέπει να παριστάνουν τους «στρέιτ» και τους ντούρους!

Ο Κρις Τέριο, λοιπόν, θέλησε να μας γνωρίσει αυτόν τον άδειο κόσμο του Μανχάταν! Ομως, για να μη μας προβληματίσει (καλοσύνη του), διάλεξε έναν τουριστικό τρόπο για τη γνωριμία! Οπως ακριβώς γίνονται οι ξεναγήσεις μέσα από το λεωφορείο! Εδώ είναι η σκηνοθέτρια, η οποία απατάει τον άντρα της, ο οποίος ανταποδίδει! Εδώ είναι ο φωτογράφος, που κοιμάται με τα μοντέλα του (αγόρια), τα οποία στη συνέχεια τα εκθέτει (άλλοτε σε γκαλερί και άλλοτε στην κοινωνία). Εδώ είναι η αφρόκρεμα, ποια αφρόκρεμα; Τέλος πάντων!

Εμείς το μόνο που μπορεί να προσθέσουμε είναι: εδώ ο κόσμος καίγεται και η... αφρόκρεμα χτενίζεται! Ή, Μανχάταν τρέμε! Το δικό σου τσουνάμι είναι ψιχάλα μπροστά στο δικό μας! Προσθέτοντας: εμείς αυτόν τον κόσμο τον έχουμε χεσμένο, δεν τον κάνουμε ταινίες! Δε φτάσαμε ακόμα στο δικό σας επίπεδο!

Παίζουν: Γκλεν Κλόουζ, Ελίζαμπεθ Μπανκς κ.ά.