Πρόκειται για το ομώνυμο άλογο, έγινε και ταινία, που κέρδιζε όλες τις ιπποδρομίες και η ιστορία του τζόκεΐ του ήταν δραματική. Οι νίκες του και η συρροή του κόσμου απ' όλες τις Πολιτείες, όπου και αν γινόταν η ιπποδρομία, εξηγήθηκε σαν ένα ξέσπασμα τον καιρό του μεγάλου κραχ του 1929.

Το διάβαζα και ανακάλυπτα την άγνοιά μου σχετικά με αυτό το όμορφο τετράποδο και τις αρετές του, τις φυσικές του αντοχές και τη νοημοσύνη του, παρά το στερητικό του α. Ανοιγα λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και ρωτούσα σχετικούς και άσχετους φίλους να μου δώσουν διάφορες επεξηγήσεις και απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Εμενα ανικανοποίητη.

Ορθιος και περιφερόμενος ήταν κάποιος ψηλός και εκπαιδευμένος που φαινόταν κάπως ιδιαίτερος. Τον πλησίασα και τον ρώτησα, αν ήταν ο «μάνατζερ» και αν μπορούσε να μου δώσει μια εφημερίδα από αυτές που είχαν οι «παίκτες» δίπλα τους. Και ήταν και μπορούσε.

Η εφημερίδα κόστιζε πέντε δολάρια. Οι άγνωστες λέξεις επανεμφανίστηκαν. Τηλεφώνησα στον Χριστόφορο και εκείνος, καθότι κομπιουτεροφάγος, μου έστειλε από το Νιου Τζέρσι περίπου δέκα σελίδες που επεξηγούσαν με λέξεις και σχήματα τους διάφορους όρους.

Ξαναδιάβασα το βιβλίο. Είδα την ταινία. Στην τηλεόραση είδα εκείνη τη μικρή ταινία για το άλογο που είχε προβληθεί τη δεκαετία του '30, μαζί με άλλες μικρές ειδησεογραφικές ταινίες που προβάλλονταν τότε πριν το κύριο έργο. Με είχε πιάσει τρέλα με την ιστορία του αλόγου, του τζόκεϊ και την άγνοιά μου.

Το ποσοστό μας που αντιστοιχεί στον πολιτισμό είναι πολύ χαμηλό. Ο πολιτισμός είναι μακριά μας. Τόσο μακριά που δεν μπορούμε να τον εξερευνήσουμε. Και άλλα πολλά που μου θύμισαν εκείνον τον «μάνατζερ», όταν του είπα ότι ήθελα να μεταφράσω τους όρους στα ελληνικά. «Καλά που υπάρχουν και οι Ελληνες», είπε. «Είναι οι καλύτεροί μας πελάτες. Χωρίς αυτούς δε θα είχα αυτή τη δουλιά».

Τον πίστεψα.