«Καταρχήν, πρέπει να πούμε ότι αυτό το μνημόνιο, αυτή η απόφαση δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε αποτέλεσμα μιας ανιστόρητης διαδικασίας - συλλογής μελών σε ένα θεσμικό όργανο. Είναι μια πάρα πολύ... βλακωδώς έξυπνη, αλλά ικανότατη απόφαση, για να ανατρέψει ορισμένα δεδομένα που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στο παγκόσμιο σκηνικό τα τελευταία χρόνια.

Δεν είναι κάτι καινούριο, δεν είναι κάτι που ξεκίνησε χτες. Και δεν είναι αυτή η απόφαση από μόνη της. Είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε με το τέλος του ψυχρού πολέμου, την είδαμε με το τέλος του διπολισμού, να αναβαθμίζεται και να ανεβαίνει σε διάφορες λογικές που εκπορεύτηκαν - από πολύ συγκεκριμένους χώρους, βέβαια. Αλλά η αλλαγή που έφερε η παγκοσμιοποίηση, η αλλαγή που φέρνει σταδιακά μια παγκόσμια κινητικότητα λαών - όχι μόνο ευρωπαϊκών, αλλά παγκόσμια - που έρχονται σε σύγκρουση και σε αντίθεση με αποφάσεις που εκπορεύονται από τα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων, κυρίως οικονομικών, πολιτικών, αλλά και πολιτιστικών και σε κοινωνικό επίπεδο, που έχουν επιπτώσεις σε αυτά, φαίνεται ότι τρομάζει. Τρομάζει σε τέτοιο σημείο, που αναγκάζει να αρχίσει να παίρνει σταδιακά κάποια μέτρα. Τμήμα αυτών των μέτρων είναι και αυτή η προσπάθεια, να καταδικαστεί, σε τελική ανάλυση, η ανθρώπινη Ιστορία.

Οι επιπτώσεις θα είναι πάρα πολύ σοβαρές εάν δεν εμπλακούν πάρα πολύ σύντομα όλα τα πολιτικά κόμματα, αλλά και τα θεσμικά και βεβαίως οι κοινωνικές ομάδες, που θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν αυτήν την καινούρια κινητικότητα, την προερχόμενη από αυτές τις νέες λογικές».