Οσο μεγαλώνουν τα αδιέξοδα του συστήματος τόσο «σπέρνονται» στην πολιτική σκηνή διάφοροι επίδοξοι «σωτήρες». Αυτό συμβαίνει με ένταση ακόμα μια φορά το τελευταίο διάστημα. Συστηματικά, για παράδειγμα, καλλιεργείται κλίμα «προσδοκιών και ελπίδας» εξαιτίας του... επικείμενου ανασχηματισμού της κυβέρνησης, λες και έσωσε, ή μπορούσε να σώσει, κανένας ανασχηματισμός ποτέ τον τόπο... Παράλληλα, ο νέος πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ευαγγελίζεται ότι περίπου θα απαλλάξει τον κόσμο από την φτώχεια και την πείνα, ενώ την ίδια στιγμή δεσμεύεται ότι «το ΠΑΣΟΚ θα τρέξει τη χώρα στους δρόμους τους οποίους άνοιξαν η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και η παγκοσμιοποίηση», δηλαδή στους δρόμους που οδηγούν κατευθείαν στην εξαθλίωση των λαών του πλανήτη και βέβαια και του δικού μας. Από κοντά και οι θλιβεροί σωτήρες των κεντροαριστερών σχημάτων, που δε βλέπουν πέρα από τα δικομματικά παιχνίδια εξουσίας και την πολιτική τους επιβίωση. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, βρικολάκιασαν και τον Γλύξμπουργκ... Ελεος, δε θέλουμε άλλους σωτήρες. Με τέτοιους σωτήρες καλύτερα να μη σωθούμε...

Το εξοργιστικό είναι πως όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι μεσσίες είναι αυτοί που ευθύνονται για το χαντάκωμα αυτού του λαού, αυτοί που κρατάνε μόνιμα 800.000 οικογένειες κάτω από το λεγόμενο όριο της φτώχειας, αυτοί που έχουν φτάσει στα όρια της ανέχειας έξι στους δέκα συμπατριώτες μας - οι οποίοι δεν μπορούν να αγοράζουν βασικά καταναλωτικά αγαθά - αυτοί που από κοινού κατεδαφίζουν τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων και σπρώχνουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τον εργασιακό μεσαίωνα, αυτοί που ξεκληρίζουν και προλεταριοποιούν βίαια τους μικρομεσαίους αγρότες, αυτοί που στρώνουν χαλί στις πολυεθνικές που συνθλίβουν τα «μικρά μαγαζιά». Είναι αυτοί που διαγκωνίζονται για το ποιος θα έχει καλύτερες ιδέες για την «αποτελεσματικότερη» προώθηση των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων». Με άλλα λόγια οι επίδοξοι σωτήρες δεν είναι άλλοι από τους νεκροθάφτες των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων του λαού. Οσες μάσκες και αν αλλάξουν οι ηγεσίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και οι ποικίλες παραφυάδες τους, δεν μπορούν να αποκρύψουν το απαίσιο πρόσωπο της βάρβαρης πολιτικής που από κοινού υπηρετούν και στηρίζουν.

Οι εργαζόμενοι, ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα, τους ξέρουν πολύ καλά, δεν περιμένουν τίποτα καλό από αυτούς. Την οργισμένη δυσαρέσκεια καταγράφουν άλλωστε σταθερά σε ολοένα και πιο αυξημένα ποσοστά οι δικές τους δημοσκοπήσεις. Ομως, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, αυτό δεν αρκεί. Ποτέ δεν αρκούσε, πολύ περισσότερο σήμερα. Η ίδια η ζωή «κραυγάζει» ότι χωρίς μια αποφασιστική ρήξη με την εφαρμοζόμενη πολιτική, οι εργαζόμενοι απλά θα μετράνε τις αντεργατικές «βόμβες» και το ξήλωμα των δικαιωμάτων τους. Να αλλάξουν παντού, λοιπόν, οι συσχετισμοί. Με την καταδίκη των κομμάτων της ολιγαρχίας και την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ. Μόνο έτσι θα συγκροτηθεί μια λαϊκή κοινωνικοπολιτική συμμαχία, που θα διεκδικεί με αξιώσεις κατακτήσεις για το λαό και μια άλλη εξουσία με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα.