Του Πάνου Μαραγκού από το «ΕΘΝΟΣ»

Το ωραίο είναι ότι κανένας δεν κρύβει λόγια. Από τις εκτιμήσεις περί «τέλους εποχής», στην προαναγγελία ότι έρχεται η σειρά και για τις άλλες κλαδικές συμβάσεις και την αξίωση να είναι τα συνδικάτα ο προσωπάρχης του αφεντικού.

Το ακόμα καλύτερο η ...«υπερασπιστική» γραμμή περί τέλους της εργασιακής ειρήνης! Δηλαδή, απειλούν τους τραπεζίτες ότι έτσι θα χάσουν τους ικανούς συνομιλητές; Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ ο Λάτσης.

Λίγα χρόνια πριν, εκπαιδεύανε τους απολυμένους μεταλλωρύχους να γίνουνε μοδίστρες (ποιος θυμάται το Μαντούδι;). Τώρα ζητάνε από τον ταμία της τράπεζας να γίνει τηλεφωνητής - ντίλερ των τραπεζικών «προϊόντων». Είναι μια κάποια πρόοδος!

Ψάχνουν, λέει, τον ένοχο. Πού; Ανάμεσα σ' αυτούς, που έσπευσαν να ανακαλύψουν ότι διαλύεται η αστυνομία, άρα περισσότερη αστυνόμευση; Ανάμεσα σε τρόφιμους, που δήλωναν τιμή τους και καμάρι τους να πυρπολούν νεολαίους κομμουνιστές; Πού; Στα γραφεία του ΣΕΒ και των τραπεζιτών, που τρίβουν τα χέρια τους; Ποια βία, αλήθεια, θέλουν να προλάβουν;

Ας μην ψάχνονται. Στα ίδια γυμναστήρια εκπαιδεύονται οι φουσκωτοί της νύχτας, οι αρχηγοί των «φιλάθλων» των διαφόρων θυρών και οι τραμπούκοι, που σε κάθε κρίσιμη στιγμή σπεύδουν να δώσουν άλλοθι για ένα νέο γύρο τρομο-λαγνείας.

Το ξαναγράψιμο της ιστορίας της ταξικής πάλης δεν είναι ίδιο μόνο κλασικών αντικομμουνιστών. Είτε αυτό συμβαίνει με «εποικοδομητική» χρήση του κραγμένου Σολτζενίτσιν, είτε από σοσιαλδημοκράτες που παριστάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για το ξέσκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, η επιδίωξη είναι μία: Να ξεχάσει η εργατική τάξη την ιστορική της αποστολή, να συνεχίσει να είναι μια τάξη υπόδουλη, τάξη που θα γλείφει κόκαλα κάτω απ' το τραπέζι της ολιγαρχίας.

Ασχετο: Πάντα θα υπάρχουν αυτοί, που στοχεύουν ψηλά. Ακόμα κι όταν πρόκειται για μια «ατομική» προσπάθεια (σε εισαγωγικά η «ατομική», καθώς πίσω της κουβαλά πολλούς στην υποστήριξη), ένας τέτοιος στόχος υπερέχει κάθε σκυφτής στάσης, κάθε επανάπαυσης, κάθε θανάτου ισοδύναμου της έκπτωσης. Υπάρχει τρόπος να φεύγεις κι αυτό να 'ναι ύμνος στη ζωή.