Παραμένουν σταθερά στη γραμμή ότι άλλος δρόμος από αυτόν που εφάρμοζαν όταν κυβερνούσαν ή από αυτόν που εφαρμόζουν, δεν υπάρχει, παρά αυτός της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή της ανάπτυξης που έχει κινητήριο μοχλό το καπιταλιστικό κέρδος.

Γι' αυτό ο πυρήνας των προτάσεων που κάνουν, των μέτρων που παίρνουν, κατευθύνεται στο πώς θα εξασφαλίσουν περισσότερο ευνοϊκούς όρους για την κερδοφορία των επιχειρήσεων, των καπιταλιστών. Παραμένουν σταθερά στον άξονα «παραγωγικότητα», «ανταγωνιστικότητα», «κερδοφορία», «κοινωνικός διάλογος».

Δυναμώνουν οι προσπάθειές τους να βάλουν την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω, σε δύο βασικά ζητήματα:

α) Να μας πείσουν ότι κέρδη και προνόμια στους καπιταλιστές όχι μόνο μπορούν να συνυπάρξουν με τα δικαιώματα των εργαζομένων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αλλά ότι είναι και όρος για την κατοχύρωσή τους. Εκεί στηρίζουν και την ανάγκη ολοκλήρωσης των «μεταρρυθμίσεων».

Το επιχείρημα αυτό το κονιορτοποιεί συνεχώς η πραγματικότητα. Δεκαετίες τώρα βλέπουμε τα κέρδη των καπιταλιστών να τινάζονται τόσο ψηλότερα, όσο λιγότερα και χαμηλότερα πέφτουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

β) Να μας πείσουν ότι η αύξηση της «παραγωγικότητας», της «ανταγωνιστικότητας», της «κερδοφορίας» είναι στόχοι πανεθνικοί. Ολοι οι εργαζόμενοι, όλος ο λαός έχει συμφέρον από την επίτευξή τους.

Η ζωή, η πράξη επιβεβαιώνει ότι τέτοιου είδους «πανεθνικές» επιδιώξεις έχουν μοναδικό αποτέλεσμα το φούσκωμα των θησαυροφυλακίων των καπιταλιστών. Βαφτίζουν «εθνική υπόθεση» και «συνολική κοινωνική αναγκαιότητα» το ταξικό τους συμφέρον.

Το συμφέρον μιας μικρής, μιας ελάχιστης μειοψηφίας, η οποία βεβαίως έχει το πλεονέκτημα να ελέγχει τα βασικά μέσα παραγωγής. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται παρά μόνο για σφετεριστές του λαϊκού πλούτου, του πλούτου που παράγουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Το ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνεται την αύξηση, τη γενίκευση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Επιδιώκει να την καρπωθεί. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεγελαστούν. Τα ίδια «εικονίσματα» με τη ΝΔ προσκυνάει. Την «παραγωγικότητα», την «ανταγωνιστικότητα», την «κερδοφορία». Σ' αυτή τη γραμμή επί της ουσίας κινείται και ο ΣΥΝ.

Το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων, το αντεργατικό, αντιασφαλιστικό νομοθετικό πλαίσιο και η προσπάθεια για ιδεολογική χειραγώγηση των εργαζομένων είναι διαχρονικό συλλογικό έργο των κομμάτων που στηρίζουν τον ευρωμονόδρομο.

Πόσο πιο ανθρώπινη είναι, π.χ., η πρόταση του Γ. Παπανδρέου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και για να δουλεύουν οι νέοι 4 χρόνια χωρίς ασφάλιση και με μειωμένους μισθούς (βλέπε προεκλογική ομιλία στο Λαύριο) από την αντίστοιχη πραχτική της ΝΔ;

Δεν υπάρχουν τα περιθώρια και η πολυτέλεια να πάει χαμένη ούτε μία ώρα. Οι εργαζόμενοι της χώρας μας πρέπει να οργανωθούν, να αμυνθούν, να αντεπιτεθούν. Να υπερασπιστούν δικαιώματα και κατακτήσεις, να απαιτήσουν νέα δικαιώματα.

Σ' αυτό το σημαντικό, εξαιρετικά επείγον καθήκον της οργάνωσης της εργατικής τάξης, της ανάπτυξης των αγώνων της δεν μπορούν ούτε και θέλουν να ανταποκριθούν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, αλλά και της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, που συμμετέχει στο «παιχνίδι» και στηρίζει τη βασική κατεύθυνση του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Εχουν στηρίξει όλο το ιδεολογικό οπλοστάσιο των καπιταλιστών, περί μονόδρομου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, μονόδρομου της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, κλπ.

Εχουν βάλει πλάτη να γενικευτούν οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, να υπάρχουν αυτοί οι εξευτελιστικοί μισθοί των 600 ευρώ, να χτυπηθούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Το κυριότερο, αποτελούν τμήμα ενεργό, δραστήριο των δυνάμεων (κυρίως της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ), που προωθούν αυτή τη βάρβαρη πολιτική. Γι' αυτό ακριβώς και δε θέλουν και δεν έχουν να αντιπαραθέσουν άλλη στρατηγική στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Η πιο «ριζοσπαστική» στάση τους φτάνει ως την ανούσια αντιπολίτευση στην κυβέρνηση που κυβερνά κάθε φορά και όχι στην ίδια την πολιτική, στην ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής.

Είναι η μόνη δύναμη στο εργατικό κίνημα που προσπαθεί επίμονα, μπορεί και θέλει να οργανώσει την εργατική τάξη, να αναπτύξει τους αγώνες της, να αντιμετωπίσει εργοδότες, κυβερνήσεις - ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αστικά κόμματα.

Κάθε κομμουνιστής και κομμουνίστρια, κάθε φίλος και φίλη του Κόμματος πρέπει πλατιά, θαρρετά, άμεσα να εργαστεί για τη συσπείρωση δυνάμεων και το πλάτεμα των γραμμών του ΠΑΜΕ με νέα τμήματα εργαζομένων, συνδικαλιστών και συνδικάτων. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία των συλλαλητηρίων στις 21 του Φλεβάρη, εκλαϊκεύοντας και διεκδικώντας το αγωνιστικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, επιμένοντας στην οργάνωση της πάλης για ικανοποιητικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που χτυπάνε τους εργαζόμενους.

Η επικαιρότητα θέτει, για παράδειγμα, το εξής ζήτημα, που είναι σοβαρό θέμα προβληματισμού για τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε άνεργο: Μόνο αν η ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ, η ΣΕΞ- ΦΟΡΜ, τα ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, οι τράπεζες, κλπ., δηλαδή τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και οι υπηρεσίες, γίνουν λαϊκή περιουσία και δουλεύουν αποκλειστικά με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, τότε μόνο θα πάψουν επιχειρήσεις να μεταναστεύουν, να απολύουν, να δίνουν μισθούς πείνας, να καταπατιέται από εργοδότες και κυβερνήσεις κάθε εργατικό δικαίωμα.

Να πείσουμε όσο γίνεται ευρύτερα τμήματα εργαζομένων για την ανάγκη μαζικής εγκατάλειψης, αποδυνάμωσης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και παράλληλα ενίσχυσης του ΚΚΕ. Αλλαγή του συσχετισμού δύναμης παντού. Στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων, στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, ως όρου απαραίτητου τόσο για την πιο αποτελεσματική αντίσταση, όσο και για τη δημιουργία προϋποθέσεων αντεπίθεσης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.