Την κατάσταση παρακμής, στην οποία έχει περιέλθει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της χώρας, φροντίζουν να μας την υπενθυμίζουν κάθε τόσο οι εκπρόσωποί του, κάθε φορά που επιχειρούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι και η πρόσφατη «αντιπαράθεση» που έχει ξεσπάσει μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για το θέμα του τρόπου καταγραφής των στρατιωτικών δαπανών στους λογαριασμούς του κράτους. Θέμα, το οποίο ασφαλώς άπτεται της γενικότερης δημοσιονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε, όχι μόνο την περίοδο 1997 - 2003, αλλά για ολόκληρο το διάστημα 1990 - 2005, για να μην πάμε ακόμα πιο πίσω...

Επιμελώς και τα δύο κόμματα προβάλλουν την επιφάνεια για να κρύψουν την ουσία της πολιτικής τους. Και είναι εύλογο γιατί. Τι θα έλεγε τότε η ΝΔ, για τα σαρωτικά μέτρα Μάνου την περίοδο 1990 - 1993, την αύξηση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων, την εισοδηματική πολιτική του 0% + 0%; Τι θα έλεγε τότε το ΠΑΣΟΚ; Οτι την περίοδο Οκτώβρη 1993 - Μάρτη 2004 αύξησε τη μέση φορολογική επιβάρυνση κατά 5 ολόκληρες μονάδες, από το 23% στο 28% του ΑΕΠ; Οτι προώθησε αντίστοιχες φορολογικές και «αναπτυξιακές» ρυθμίσεις για τις επιχειρήσεις; Οτι εν τέλει η φορολογική πολιτική και των δύο ήταν έντονα αναδιανεμητική υπέρ των επιχειρήσεων και σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων; Τι θα έλεγαν για την πολιτική δαπανών και τα δύο κόμματα; Οτι με την υποχρηματοδότηση των τομέων της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες στο ιδιωτικό κεφάλαιο να εδραιωθεί στους τομείς αυτούς; Οτι εν τέλει και τα δύο κόμματα, με τις πολιτικές τους, ώθησαν τον ελληνικό λαό στην ιδιωτική Παιδεία και την ιδιωτική Υγεία; Τέτοια πράγματα μπορεί να γίνονται, αλλά δε λέγονται...

Αφού, λοιπόν, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν κοινές στρατηγικές επιλογές, πού μπορούν να διαφοροποιηθούν; Μα, στις μορφές διαχείρισης. Ετσι, σαν αντιπολίτευση η ΝΔ ανέδειξε σε μείζον ζήτημα τη λεγόμενη «δημιουργική λογιστική» που ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να μη λέει την αλήθεια στην ...αθώα ΕΕ για το ύψος των ελλειμμάτων και του χρέους. Τι θα αναδείκνυαν; Τον αναδιανεμητικό ρόλο της δημοσιονομικής πολιτικής; Η ιστορία στη συνέχεια είναι γνωστή. «Δημοσιονομική απογραφή», το πρόσχημα για τη λήψη νέων αντιλαϊκών μέτρων, καθεστώς επιτήρησης από την ΕΕ και το θέμα έδειχνε να είχε εξαντληθεί... Ηρθε, όμως, η πρόσφατη απόφαση της «Γιούροστατ» για τον τρόπο καταγραφής των στρατιωτικών δαπανών, και τα αντανακλαστικά πλαστής συνείδησης και στρεβλής καταγραφής της πολιτικής πράξης από τα κόμματα του δικομματισμού ξαναφούντωσαν... Για να αποδείξουν ότι η κατάσταση πολιτικής παρακμής την οποία βιώνουν αποτελεί συστατικό στοιχείο της ίδιας τους της φυσιογνωμίας. Γιατί, είτε με τη μορφή της «δημιουργικής λογιστικής» είτε με τη «δημοσιονομική απογραφή», τη νύφη την πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα, αφού και οι δυο μορφές χρησιμοποιούνται, αφενός για την αύξηση της φορολογίας τους, αφετέρου για τη δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών.