Ιδιαίτερα σήμερα, που η φτώχεια έχει πάρει άγριες διαστάσεις, που οι μεγαλουπόλεις γέμισαν παρατημένα παιδιά, που οι ταξικές διαφορές έχουν διευρυνθεί σε απίστευτο μέγεθος, σήμερα που το χάσμα ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο είναι, πια, απολύτως καθαρό, σήμερα που τα ψηλά κτίρια και τα πολύχρωμα φώτα δεν μπορούν, πλέον, να κρύψουν τις άθλιες παραγκουπόλεις, τις αρρώστιες, την παιδική εγκληματικότητα, οι Λος Ολβιδάδος είναι, δυστυχώς, ακόμα πιο ντροπιαστικά επίκαιροι!

Και λέω ακόμα πιο ντροπιαστικά επίκαιροι, γιατί η ταινία γυρίστηκε πριν 56 ολόκληρα χρόνια! Χρόνια που όχι μόνον δε διόρθωσαν την κατάσταση, αλλά την επιδείνωσαν κιόλας! Καθώς η οικονομική μετανάστευση συσσώρευσε νέες ομάδες πεινασμένων και άστεγων. Νέο δυναμικό για στρατολογία. Καθώς ο καπιταλισμός έγινε πιο λαίμαργος και πιο επιθετικός. Η Πόλη του Μεξικού, όλες οι πόλεις του κόσμου έχουν γεμίσει, πια, από πολυεθνικούς Λος Ολβιδάδος! Μικρές και μεγάλες συμμορίες παρατημένων παιδιών, που πολύ «φυσικά», νομοτελειακά, καταλήγουν στο έγκλημα. Ή πέφτουνε αυτά θύματα εγκληματικών πράξεων. Ή, και το πιο πιθανό, και τα δύο μαζί!

Η ταινία, λοιπόν, του Λουί Μπουνιουέλ, του ανθρώπου που με την επιμονή του στην ανάπτυξη της κινηματογραφικής φόρμας έδωσε νέα ώθηση στην κινηματογραφική έκφραση (της κινηματογραφικής φόρμας, όμως, που παρότι συνεχώς και επίμονα αναζητά το καινούριο, φροντίζει να είναι πάντα σύμφωνη με το περιεχόμενο, την ουσία της ιστορίας που διηγείται), καταγράφει τους ανθρώπους, τα παιδιά περισσότερο, που ζούνε πίσω από τη «βιτρίνα». Με αδρές κινηματογραφικές εικόνες, εικόνες σκόπιμα διαλεγμένες ανάμεσα στο «ανώτερο» στάδιο του ρεαλισμού και στο «κατώτερο» του σουρεαλισμού, σε ένα εκφραστικό «σημείο» δηλαδή, που από τη μια θα περιγράφουν κατανοητά την πραγματικότητα και από την άλλη θα «τραβάνε» τον θεατή σε νέες περιοχές έκφρασης, μας αποκαλύπτει μια καταμέλανη κοινωνική τοιχογραφία. Μια κοινωνική τοιχογραφία, που μόνον ένας σουρεαλιστής και η παρδαλή, και με αυτή την έννοια σουρεαλιστική, καπιταλιστική οικονομική πολιτική μπορεί να δημιουργεί! Μια κοινωνική τοιχογραφία, που είναι ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό!

Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου άλλον σκηνοθέτη που θα μπορούσε να μεταφέρει καλύτερα στον κινηματογράφο αυτή την απίστευτη (σουρεαλιστική) πραγματικότητα. Ανθρωποι, χώροι, καταστάσεις τόσο αληθινοί και την ίδια στιγμή τόσο απίστευτοι! Εξαθλίωση, φτώχεια, σακάτηδες, γέροι, παιδιά, άρρωστοι, άνεργοι, μεγαλοεγκληματίες που διαφεύγουν, και μικροδιαβόλοι που συλλαμβάνονται. Διαλυμένες οικογένειες, πόρνοι και πόρνες. Και την ίδια στιγμή, μέσα σε αυτό το βρωμερό μποστάνι, να φυτρώνουν κάτι υπέροχα λουλούδια. Υπέροχα λουλούδια που άλλα, τα πιο λίγα, ελάχιστα, δυστυχώς, θα επιβιώσουν και τα υπόλοιπα, τα πολλά, θα συντριβούν κάτω από το βάρος της πανάθλιας καπιταλιστικής ζωής!

«Λος Ολβιδάδος», λοιπόν, όχι για να επαναπαυτούμε, αλλά για να εξεγερθούμε! «Λος Ολβιδάδος», για να διαπιστώσουμε πως η Τέχνη δεν είναι διασκέδαση, με τη χαζή ή και την καλή έννοια της λέξης! «Λος Ολβιδάδος», για να καταλάβουμε τι σημαίνει στρατευμένη τέχνη. Ταξική τέχνη! (Ο Μπουνιουέλ, δυστυχώς γι' αυτόν και για το παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα, πολύ γρήγορα γλίστρησε στον καθολικισμό, όμως παρ' όλα αυτά ποτέ δε σταμάτησε την κριτική του απέναντι στον καπιταλισμό και τις πολιτικές ή θρησκευτικές προλήψεις)! «Λος Ολβιδάδος», για να μην πάνε χαμένες οι δυο ώρες σας και το πολύτιμο εισιτήριό σας. «Λος Ολβιδάδος», για να θαυμάσετε κινηματογραφική λιτότητα. Να θαυμάσετε στην πράξη κατάργηση του περιττού! Να δείτε και να απολαύσετε ένα κινηματογραφικό ποίημα. «Λος Ολβιδάδος», για να συνυπογράψετε μια κινηματογραφική πολιτική μπροσούρα!

Παίζουν: Αλφόνσο Μεΐρα, Ρομπέρτο Κόμπο.