Η Σου Κι

Ο Χου Χστάο Χστεν δείχνει να παγιδεύεται από τον ναρκισσισμό του! Του αρέσει τόσο πολύ η εικόνα που «κατασκευάζει», που ξεχνάει τι ήθελε να πει! Ή αδιαφορεί γι' αυτό που ξεκίνησε να λέει! Και είναι κρίμα που υποκύπτει σε τόσο «φθηνά» ελατήρια, γιατί, είναι φανερό, πως έχει όλα τα προσόντα να αφήσει τα σημάδια του στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Με το προηγούμενο έργο του, αλλά και με τις «Τρεις Στιγμές», δείχνει έναν διανοούμενο που θέλει να κρατάει επαφή με τον άνθρωπο και την ιστορία. Που θέλει να δείχνει ότι παρακολουθεί τη σπειροειδή εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας και των τρόπων που ο άνθρωπος, σε διαφορετικούς χρόνους, εκφράζει το συναίσθημά του!

Χωρίς τα επεξηγηματικά σημειώματα του σκηνοθέτη, χωρίς τις συνεντεύξεις του, είναι αδύνατο να παρακολουθήσεις το έργο του. Αυτά που έχει στο μυαλό του, δυστυχώς, με τον τρόπο που διάλεξε να τα μεταδώσει, μένουν έξω από την οθόνη. Ο θεατής δεν επικοινωνεί άμεσα και αποτελεσματικά μαζί του. Ομως, για να είμαστε δίκαιοι, δε σε αφήνει τελείως ασυγκίνητο! Η ομορφιά της εικόνας του, έστω και περιοδικά, σε αποζημιώνει! Καθώς σου δημιουργεί μια κάποια ευφορία!

Εδώ, λοιπόν, έχουμε το ίδιο ανθρώπινο ζευγάρι, σε τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές (1966, 1911, 2005), στον ίδιο, όμως, χώρο (Κίνα - Ταϊβάν), να ζουν το αιώνιο συναίσθημα, τον έρωτα! Οι δυο σύγχρονες περίοδοι (1966, 2005) αποδίδονται περισσότερο ηχητικά, καθώς ο σκηνοθέτης φέρνει σε πρώτο πλάνο τους ήχους της πόλης, ενώ η άλλη περίοδος (1911) είναι τυλιγμένη μέσα στη σιωπή. Μια σιωπή που ο σκηνοθέτης, για να την τονίσει, καταφεύγει στο βωβό κινηματογράφο! Οι ήρωές του μιλούν χωρίς να ακούγονται και οι διάλογοι γράφονται με λεζάντες ανάμεσα στα πλάνα! Αν δεν είναι αυτό φιλαρέσκεια. Ή, τέλος πάντων, επίδειξη. Ή, και το πιο πιθανό, μια αδικαιολόγητη νοσταλγία!

Παίζουν: Σου Κι, Τσαγκ Τσεν, Μέι Φαγκ, Λιάο Σου Γιέν.