Πάμπολλες είναι οι αποδείξεις για όσα σημειώνει το προηγούμενο σχόλιο. Για παράδειγμα, η γενικευμένη στον σημερινό καπιταλιστικό κόσμο πολιτική της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, των ασφαλιστικών συστημάτων κλπ., έρχεται να ικανοποιήσει, πρώτα και κύρια, την αναπόφευκτη ανάγκη επέκτασης του κεφαλαίου και στους τομείς αυτούς (μετά τους τομείς της παραγωγής και εμπορίας υλικών αγαθών). Να δώσει διέξοδο στην πρωτοφανή και ασύγκριτα μεγαλύτερη από παλιότερες δεκαετίες συσσώρευση κεφαλαιοκρατικών κερδών και στην αδήριτη ανάγκη τους να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο - δηλαδή, να εκμεταλλευτούν εργατική δύναμη, για να αποκομίσουν ακόμη περισσότερα κέρδη. Οι ίδιοι λόγοι - οι εσωτερικές ανάγκες ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλισμού - έχουν οδηγήσει σε εξαφάνιση των όποιων διαφορών υπήρχαν παλιότερα, ανάμεσα στις πολιτικές των σοσιαλδημοκρατικών και συντηρητικών δυνάμεων. Σήμερα, ο σοσιαλδημοκράτης Τ. Μπλερ είναι χαρακτηριστικό δείγμα συντηρητικού ή νεοφιλελεύθερου πολιτικού. Οι ίδιοι λόγοι, μαζί με τις αυταπάτες, περί «τρίτου δρόμου», οδήγησαν στα γνωστά σε όλους αποτελέσματα, των όποιων κεντροαριστερών «πειραμάτων», είτε της «Ελιάς» στην Ιταλία, είτε της διακυβέρνησης σοσιαλιστών - κομμουνιστών στη Γαλλία, είτε αλλού.

Κι αν σ' αυτά προσθέσουμε τον ήδη οξύτατο και συνεχώς εντεινόμενο καπιταλιστικό ανταγωνισμό, το συνεχώς και αγριότερο μοίρασμα και ξαναμοίρασμα αγορών και ζωνών επιρροής, με όλα όσα αυτά συνεπάγονται (εργασιακές σχέσεις, λιτότητα, ακρίβεια, αντιδημοκρατικά μέτρα, πολέμους κι εμφυλίους κλπ.), τότε η ανάγκη της σύγκρουσης και της ανατροπής του σημερινού συστήματος γίνεται περισσότερο κι από φανερή.