Διαβάζοντας κανείς τις μπόλικες σελίδες, που αφιερώνει τις τελευταίες μέρες η «Αυγή» στις εργασίες του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ (ΕΚΦ), διαπιστώνει τρία πράγματα: Πρώτον, ως αιτία όλων των σημερινών κοινωνικών, οικονομικών κλπ. προβλημάτων και δεινών παρουσιάζεται η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Δεύτερον, ως διέξοδος στη σημερινή κατάσταση παρουσιάζεται μια «διαφορετική Ευρώπη σ' έναν διαφορετικό κόσμο» ή μια «εναλλακτική παγκοσμιοποίηση» ή μια «καλύτερη Ευρώπη» ή μια «περισσότερο κοινωνική Ευρώπη». Τρίτον, όποιος θελήσει να διαμορφώσει περισσότερο συγκεκριμένη εικόνα για την προαναφερόμενη διέξοδο, καταλαβαίνει ότι αυτή αφορά σε μια άλλη πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού, η οποία - υποτίθεται - θα ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των λαών.

Με δυο λόγια, όσοι διαμορφώνουν τις θέσεις του ΕΚΦ αδυνατούν ή δε θέλουν να καταλάβουν ότι τα σοβαρά, πολλά και συνεχώς εντεινόμενα και πολλαπλασιαζόμενα κοινωνικά και άλλα προβλήματα αποτελούν - άμεσους και όχι σε τελευταία ανάλυση - «καρπούς» του καπιταλισμού στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξής του. Αδυνατούν ή δε θέλουν να καταλάβουν ότι αυτό που ονομάζουν πολιτική του νεοφιλελευθερισμού δεν αποτελεί έκφραση μιας συγκυριακής κυριαρχίας κάποιων νεοφιλελεύθερων δυνάμεων στον καπιταλιστικό κόσμο, αλλά την απάντηση στις αδήριτες εσωτερικές ανάγκες ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος. Αδυνατούν ή δε θέλουν να καταλάβουν ότι η μόνη προς όφελος των λαών διέξοδος ταυτίζεται με την πορεία σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.