Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

Ναι; Και τι ήταν, άραγε, το '40-'44, το '46-'49, οι εκτελέσεις μέχρι το '52, οι εξορίες και οι φυλακές, τα χτυπήματα του αστυνομικού κράτους στην Ελλάδα; Τι ήταν η Κορέα, το Βιετνάμ, τα απελευθερωτικά κινήματα, τι είναι οι διαρκείς επιθέσεις στην Κούβα; Τι είναι η ένοπλη αντίσταση στο Ιράκ και ποιον, τελικά, βοηθάει η αξίωση να μην πάρει, όταν χρειαστεί, τα όπλα το επαναστατικό κίνημα;

Γράφαμε χτες ότι το Φόρουμ έχει στόχο τον παροπλισμό των αγωνιζόμενων τμημάτων της εργατικής τάξης κι αναφερόμασταν κύρια στον ιδεολογικό παροπλισμό. Ομως, αυτοί σπεύδουν να κάνουν καθαρό πως ακόμα και όταν ο λαός υποχρεωθεί, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, ακόμη και στις μέρες μας, να διαλέξει ανάμεσα στις αλυσίδες ή τα όπλα, ειδικά τότε ακριβώς, δηλώνουν ότι ο λαός πρέπει να επιλέξει τις αλυσίδες και να αφήσει την απελευθέρωσή του στα χέρια κάποιου Δικτύου υπεράσπισης δημοκρατικών δικαιωμάτων... Πειράζει, που δε θα πάρουμε;

Τέλειωσε, λένε, ο πόλεμος. Και βάζουν χριστιανούς και μουσουλμάνους να πλακώνονται, άνεργους κι εργάτες να πλακώνονται, άνεργους και άνεργους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλον. Α, αυτόν τον πόλεμο τον θεωρούν θεμιτό. Ευνοεί τα σχέδια της αστικής τάξης, που διαρκώς διαιρεί και βασιλεύει. Τον άλλο πόλεμο δε θέλουν, τον πραγματικό, τον διαρκή ταξικό, μ' όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει. Η έκβαση αυτού του πολέμου τους τρομάζει, σ' αυτόν τον πόλεμο θέλουν την εργατική τάξη άοπλη. Ιδεολογικά παροπλισμένη, πολιτικά παροπλισμένη, ανίκανη να χρησιμοποιεί κάθε μορφή πάλης, ακόμη και όταν αναγκαστικά θα πρέπει να αντιμετωπίσει την ήδη ένοπλη αστική τάξη.

Τέτοια ζητήματα, βέβαια, στη ζωή λύνονται την ώρα της μάχης. Αλίμονο, όμως, στον μαχητή που περιμένει να λύσει ιδεολογικά το πρόβλημα, όταν θα είναι ήδη δεμένος.