Το «προσχέδιο» δεν είναι κείμενο διαλόγου, για λόγους ουσίας. Είναι ήδη καταδικασμένο από τις μαζικές κινητοποιήσεις των φοιτητών και των σπουδαστών. Το νομοσχέδιο δεν παίρνει καμία αλλαγή, γι' αυτό και απορρίπτεται. Στο όνομα της αυτοδιοίκησης και της αυτοτέλειας, το «προσχέδιο» προβλέπει την ακόμη στενότερη πρόσδεση των πανεπιστημίων στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Η θεσμοθέτηση της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από άλλες πηγές, πέραν του κρατικού προϋπολογισμού, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στον έλεγχό τους από τους επιχειρηματίες, στις διάφορες επικίνδυνες διασυνδέσεις και στη μεγαλύτερη διαφθορά.

Και στο θέμα της ισότιμης και ενιαίας κρατικής χρηματοδότησης της έρευνας πρέπει να υψωθεί μέτωπο από τους φοιτητές - σπουδαστές, αλλά και από το επιστημονικό διδακτικό προσωπικό που αντιστέκεται και διεκδικεί.

Εκείνα που ουσιαστικά κρίνονται στο Νόμο - Πλαίσιο δεν είναι κάποιες επιμέρους πλευρές του, όπως το εξεταστικό των φοιτητών, στο οποίο σκόπιμα εστιάζει η κυβερνητική προπαγάνδα για να αποπροσανατολίσει και να απομονώσει τους φοιτητές και σπουδαστές που αντιδρούν.

Είναι προκλητικό μάλιστα το γεγονός ότι, από το λεπτομερέστατο σε μέτρα πειθάρχησης των φοιτητών «προσχέδιο», απουσιάζει κάθε πρόβλεψη μέριμνας για πραγματικά δωρεάν φοίτηση. Αντίθετα, εισάγεται η ανταποδοτική λογική και ο δανεισμός από τις Τράπεζες, με προφανή στόχο τον αποκλεισμό των παιδιών των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων από την ανώτατη εκπαίδευση.

Εκείνο που κρίνεται ακόμα είναι η ασφυκτική χειραγώγηση της επιστήμης, με σκοπό τη διαστρέβλωση και τον αποκλεισμό των επιστημονικών συμπερασμάτων που θεωρούνται επιζήμια για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.

Τελικά, εκείνο που κρίνεται είναι η κοινωνική αποστολή των πανεπιστημίων, που, αντί να εργάζονται για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, καλούνται να υπηρετήσουν ακόμη πιο πιστά την αναπαραγωγή φτηνής και προσαρμοστικής εργατικής δύναμης.