Οι αξέχαστοι Γκρούζο, Χάρπο, Τσίσο, οι γνωστοί μας αδερφοί Μαρξ, επί το... έργον!

Οι αδερφοί Μαρξ, τέσσερις τον αριθμό, ένας πέμπτος δεν έπαιξε ποτέ στο cinema, γεννήθηκαν το 1887 ο πρώτος και το 1901 ο τελευταίος. Από πολύ νωρίς μπήκαν στο χώρο της διασκέδασης και σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Χαρακτηριστικό τους είναι ότι, ενώ αυτά που κάνουν φαίνονται εύκολα και απλά, στην ουσία κρύβουν μέσα τους μεγάλη προσπάθεια και απαιτούν τεράστια αυτοσυγκέντρωση. Ο καθένας από μόνος του είναι ένα πολυόργανο, αφού είναι ηθοποιοί, «θαυματοποιοί», ζογκλέρ, ακροβάτες, μουσικοί. Και ενώ σε κάθε ταινία ο καθένας σολάρει, την ίδια στιγμή φαίνεται αδύνατο να υπάρξει από μόνος του. Ετσι οι τέσσερις μαζί, φτιάχνουν ένα δεμένο σύνολο, σχεδόν μετατρέπονται από ομάδα σε μονάδα! Και το αντίστροφο!

Η ταινία «Μια νύχτα στην Καζαμπλάνκα» (1946) είναι η προτελευταία τους ταινία. Το 1949 τελείωσαν οριστικά την κινηματογραφική τους καριέρα, η οποία είχε ξεκινήσει το 1929. Στο μεσοδιάστημα γύρισαν 12 περίπου ακόμα ταινίες. Και σε αυτή την ταινία η «υπόθεση» είναι η αφορμή, για να ξεδιπλώσουν το κωμικό τους ταλέντο. Ταλέντο, που πολλοί το κατατάσσουν στο σουρεαλισμό. Αφού, και αυτά που κάνουν, αλλά και ο τρόπος που τα κάνουν, είναι πέρα από τη γνωστή, και γι' αυτό αποδεκτή, λογική!

Οι αδερφοί Μαρξ, στην «Καζαμπλάνκα», τα βάζουν με τα πολεμικά μελό, τα οποία, εκείνον τον καιρό, πριν, μέσα και λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, έκαναν θραύση στον κινηματογράφο. Χρησιμοποιώντας τα ίδια κλισέ, την ίδια πλοκή, την ίδια στρουκτούρα, «τσιμπώντας», όμως, όλα όσα συμβαίνουν στην οθόνη, λίγο πάνω και λίγο πέρα από το «ρεαλισμό», τον «ρεαλισμό» εκείνων των μελό, φτάνουν στην ανατροπή τους, στη σάτιρα και, γιατί όχι, στη γελοιοποίησή τους! Δυστυχώς η σάτιρα των αδερφών Μαρξ, αυτού του είδους η σάτιρα, σε οδηγεί περισσότερο στο γέλιο παρά στη γνώση, η οποία, με τη σειρά της, σε οδηγεί στην απόρριψη! Ετσι, τελικά, ίσως, τα πυρά να είναι, ενδεχομένως, και άσφαιρα. `Η τέλος πάντων να μην έχουν την αποτελεσματικότητα του Τσάρλι Τσάπλιν: «Δικτάτορας», «Μοντέρνοι Καιροί» κλπ.

Η ταινία προσφέρει πολλές καλές στιγμές και στους τρεις (τρεις από τους τέσσερις Μαρξ παίζουν στην Καζαμπλάνκα). Ο μεγάλος σολάρει με το γνωστό του «παράξενο» βάδισμα, ο μεσαίος με το πιάνο και ο τελευταίος με την άρπα και το σφύριγμα. Οταν, βέβαια, ανταμώνουν όλοι μαζί στην οθόνη, εκεί, πια, γίνεται το «έλα να δεις». Συναγωνίζονται μεταξύ τους και την ίδια στιγμή διευκολύνει ο ένας τον άλλον να εκφραστεί. Και αυτό περνάει στην αίθουσα, σκορπώντας χαρά στους θεατές. Και αυτό αποδεικνύει πως η τέχνη είναι συλλογική δουλιά!

Παίζουν: Γκρούζο, Χάρπο, Τσίσο Μαρξ, Σιγκ Ρούμαν.