Για τρίτη μέρα χτες ο ισραηλινός στρατός, με τανκς, πεζικό και ελικόπτερα, σάρωνε την Μπέιτ Χανούν, στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας. Σάρωνε, από αέρος και εδάφους, μια πόλη περίπου 50.000 ψυχών, απαγορεύοντας την κυκλοφορία, αναπτύσσοντας ελεύθερους σκοπευτές και πυροβολώντας στο ψαχνό ακόμη και πλήθος γυναικών που συνέρρευσαν σε τέμενος για να προστατεύσουν, με τα κορμιά τους, τους ένοπλους άνδρες, αδελφούς, πατεράδες, γιους τους. Τα τρία τελευταία 24ωρα είναι σαφώς τα αιματηρότερα των τελευταίων μηνών στα παλαιστινιακά εδάφη, καθώς σφαγιάζονται εν ψυχρώ άμαχοι, ακόμη και μέσα στα σπίτια τους, ενώ καταστρέφονται περιουσίες και σπίτια ολοσχερώς. Δεν είναι, όμως, τα μοναδικά και δεν είναι τα πρώτα.

Η Λωρίδα της Γάζας ήταν, ούτως ή άλλως, ανοιχτή φυλακή, ακόμη και μετά την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων το Σεπτέμβρη του 2005, αφού τα σύνορά της ελέγχονται πανταχόθεν από το Ισραήλ και καμία οικονομική δραστηριότητα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς τη δική του έγκριση. Από τον Ιούνη, όμως, έχει μετατραπεί σε πραγματικό κολαστήριο, αφού, με το πρόσχημα της σύλληψης του Ισραηλινού στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ, ο ισραηλινός στρατός έχει αποκλείσει ασφυκτικά τη μικρή αυτή λωρίδα γης. Παράλληλα, έχει πλήξει νευραλγικούς πολιτικούς και οικονομικούς στόχους, όπως σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, υπουργεία, δρόμους.

Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει ότι από τον Ιούνη, τουλάχιστον, 1,5 εκατομμύριο Παλαιστινίων, που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας, δεν έχουν τρεχούμενο νερό, παρά μόνον ελάχιστες ώρες, δεν έχουν ρεύμα, δεν έχουν επαρκή τρόφιμα ή φάρμακα, ενώ τα νοσοκομεία υπολειτουργούν. Αυτό δεν είναι, απλώς, συλλογική τιμωρία. Είναι καθολική καταδίκη σε θάνατο. Ανάλογες συνθήκες διαβίωσης μεθοδεύονται καθημερινά και για τους κατοίκους της Δυτικής Οχθης. Διαχωριστικό τείχος, κατασχέσεις γης, κατεδαφίσεις σπιτιών, καταστροφές καλλιεργειών, αποκλεισμοί πόλεων...

Ο παλαιστινιακός λαός ωθείται, με τη συνενοχή όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που είναι λαλίστατοι περί «ανθρωπίνων» δικαιωμάτων, στον αφανισμό. Σπρώχνεται, με επιστημονική μεθοδικότητα, στην αγκάλη της απελπισίας, άρα είναι πιο ευάλωτος και στις ακραίες φωνές. Οι πολιτικές του επιλογές ποδοπατούνται. Ο εκβιασμός είναι δεδομένος: `Η θα δεχτεί το ιμπεριαλιστικό σχέδιο «για την Ευρεία Μέση Ανατολή» ή θα λιμοκτονήσει.

Είναι χρόνια αυτή η επεξεργασμένη τακτική των ισραηλινών ηγεσιών να μπορούν μεθοδικά και με όλα τα μέσα να στραγγαλίζουν και να δολοφονούν τον παλαιστινιακό λαό. Την ίδια ώρα, αυτή η διαρκής σφαγή του παλαιστινικού λαού επιχειρείται να «θαφτεί» από τα μεγάλα ΜΜΕ. Ο πόνος, ο θρήνος, ο θάνατος και ο αγώνας επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού επιδιώκεται να μην αποτελεί είδηση. Γιατί ένας τέτοιος αγώνας είναι επικίνδυνο παράδειγμα προς μίμηση. Γι' αυτό ο ηρωικός αγώνας του παλαιστινικού λαού, το αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει το δικό του ανεξάρτητο κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι και πρέπει να γίνει και υπόθεση δική μας.