Συμφεροντολογική "ενότητα" | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Συμφεροντολογική "ενότητα"

Tρεις παραμέτρους ορίζει το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ για τη λύση του "οξύτατου πολιτικού προβλήματος", όπως χαρακτηρίζει τη δική του αδυναμία να αντιμετωπίσει την "έκλειψη" του πρωθυπουργού. Παράμετρος πρώτη είναι οι "ανάγκες του τόπου", δεύτερη το Σύνταγμα, τρίτη "η ενότητα και η προοπτική του ΠΑΣΟΚ". Ομως, αν οι δυο πρώτες παράμετροι ορίζονται από αντικειμενικά δεδομένα και επιτάσσουν τη χωρίς χρονοτριβή αντικατάσταση του Α. Παπανδρέου, η τρίτη παράμετρος αναδεικνύεται σε καθοριστική και, κυρίως, υποκειμενική.

Η επίκληση της "ενότητας και προοπτικής" του ΠΑΣΟΚ, σαν παράγοντα ισοδύναμου με τις ανάγκες του τόπου και το Σύνταγμα της χώρας, αν μη τι άλλο, αποτελεί πρόκληση για τον ελληνικό λαό. Από μια άλλη πλευρά, αποδεικνύει ότι το κυβερνών κόμμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας μηχανισμός, με αποκλειστικό σκοπό την κατάκτηση, τη διατήρηση και τη νομή της εξουσίας. Δε χρειάστηκε, βέβαια, η ασθένεια του πρωθυπουργού για να το διαπιστώσουμε, αλλά αυτή τη φορά το θέμα υπερβαίνει κατά πολύ τα κλασικά πλαίσια, που αφορούν στις εσωκομματικές συγκρούσεις και στις σχέσεις του κυβερνώντος κόμματος με την εκλογική του "πελατεία".

Bέβαια, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς τι είδους ενότητα είναι αυτή που απειλείται από τη διεκπεραίωση μιας, κατά τα άλλα, απλής και οριοθετημένης υπόθεσης. Αν η ενότητα, την οποία επικαλείται το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ, είναι ιδεολογική και πολιτική, τότε γιατί κινδυνεύει από τη διαδικασία αντικατάστασης του πρωθυπουργού; Πολύ περισσότερο, όταν το ίδιο όργανο εκτιμά ότι το πολιτικό πρόβλημα από την παρατεταμένη απουσία του είναι οξύ. Πρόκειται, επομένως, για ενότητα που υπαγορεύεται από την ανάγκη να συνεχιστεί η νομή της εξουσίας και την προοπτική της διατήρησης της, με μοναδικό σκοπό την αποκόμιση κερδών, πολιτικών και μη.

Το φαινόμενο δεν αφορά μόνο το ΠΑΣΟΚ, αφού πριν από λίγα χρόνια και η Νέα Δημοκρατία έδωσε τα ανάλογα διαπιστευτήριά της. Οταν ο τότε πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, όπως ομολόγησε ο ίδιος, προτίμησε να αποδεχτεί τις καταστροφικές θέσεις για το "Σκοπιανό", προκειμένου να διατηρηθεί η ενότητα της κυβέρνησης, της Νέας Δημοκρατίας και, σε τελική ανάλυση, προκειμένου να παραμείνει ο ίδιος στην πρωθυπουργική καρέκλα.

Mε τις παραπάνω επισημάνσεις, δε θέλουμε να πούμε ότι είναι αθέμιτη η διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας, εφόσον στηρίζεται σε μια σαφή ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα των διεκδικητών της. Οχι όμως, όταν η ιδεολογία και η πολιτική γίνονται "μαγική εικόνα", με σκοπό την προσέλκυση "πολιτικής πελατείας" από τα προεκλογικά μπαλκόνια, ενώ, κατά την άσκηση της εξουσίας, γίνονται τα αντίθετα απ' αυτά που εξαγγέλθηκαν. Αυτό, βεβαίως, ο ελληνικός λαός είχε την ευκαιρία να το διαπιστώσει κατ' εξακολούθηση. Αυτό, εξάλλου, είναι το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα κατάπτωσης του πολιτικού συστήματος, αλλά και η σημαντικότερη αιτία της αυξανόμενης δυσπιστίας των πολιτών απέναντι στους παραδοσιακούς διαχειριστές της εξουσίας.