Στο διάλειμμα των γιορτών αφιέρωσα μερικές από τις οπωσδήποτε ελεύθερες ώρες μου στην ανάγνωση απομνημονευμάτων αγωνιστών. Διάβασα και το βιβλίο του Βασίλη Κλεφτόγιαννη, "Οπως τα 'ζησα. Μαρτυρία μιας βασανιστικής πορείας"(1994). Γεννημένος στον Μελιγαλά, οργανώθηκε νωρίς (ήταν, όπως γράφει ο ίδιος, "ο νεαρότερος αντάρτης").

Το βιβλίο, γραμμένο με νεύρο, είναι γεμάτο δραματική ένταση. Μεταφέρω την περιγραφή μιας δίκης, που έγινε στην Ανδρίτσαινα, στα μέσα του 1943. Η πολιτική οργάνωση είχε ζητήσει την εκτέλεση του ταμία και του αγρονόμου της περιοχής, με την κατηγορία πως συνεργάζονταν με τους κατακτητές, για τους οποίους συγκέντρωναν το ένα δέκατο της αγροτικής σοδειάς. Ο πολιτικός και στρατιωτικός υπεύθυνος της ομάδας των ανταρτών Αρίστος Αποστολόπουλος δεν έβλεπε να στοιχειοθετείται γερά η κατηγορία. Αφησε ελεύθερο τον ταμία, θα δίκαζε τον αγρονόμο, για τον οποίον "υπήρχαν κάποια ενοχοποιητικά στοιχεία". Το δικαστήριο στήθηκε "κάτω από έναν θεόρατο πλάτανο έξω από την Ανδρίτσαινα". Μάρτυρες κατηγορίας ήταν δυο τρία στελέχη της οργάνωσης, μάρτυρες υπεράσπισης "καμιά εικοσαριά, τέως υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές, μεγαλονοικοκυραίοι". "Σε κάποια στιγμή της εκφώνησης του κατηγορώ, και ενώ τίποτα δε σάλευε εκτός από τα φύλλα του πλάτανου, πηδάει μέσα από το αμφιθεατρικά καθισμένο πλήθος ένας άνδρας και προσπαθεί ν' αφοπλίσει έναν αντάρτη. Αν δεν κάνω λάθος, ήταν καθηγητής που με τον αδελφό του δικηγόρο, αποτελούσαν τον πυρήνα του ΕΑΜ της Ανδρίτσαινας. Προφανώς ήθελε το όπλο για να σκοτώσει τον αγρονόμο. Από τη μια στιγμή στην άλλη ο χώρος έμοιασε σαν να σχιζόταν από κεραυνούς. Σε δευτερόλεπτα στήθηκαν τα πολυβόλα, ο δικαστής πηδάει από το κοτρόνι που ήταν ανεβασμένος και δίνει δύο γροθιές στο πρόσωπο του καθηγητή και η εικόνα του θανάτου αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια των κεραυνοβολημένων μαρτύρων της υπεράσπισης. Λίγα λεπτά απόλυτης σιωπής, κι ύστερα οι κρουνοί των λόγων του δικαστή (Αποστολόπουλου). Οι πάντες πλέον περίμεναν την καταδίκη του αγρονόμου σε θάνατο. Οι υπερασπιστές, που δεν πρόλαβαν ν' ασκήσουν το δικαίωμά τους - λόγω του γεγονότος -, κάθονταν εκεί ασάλευτοι, σιωπηλοί και κάτωχροι από το φόβο του θανάτου, έτσι καθώς έβλεπαν τις κάννες των πολυβόλων στραμμένες κατά πάνω τους. Και ξαφνικά, ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, όταν ύστερα από λίγο άκουσαν την αθωωτική απόφαση του δικαστή. Εκείνη τη στιγμή η Ανδρίτσαινα, από κάστρο συντήρησης που ήταν, είχε προσχωρήσει ολοσούμπιτη (αμέσως και στο σύνολό της) στο ΕΑΜ".