Κατ' αρχήν είναι φανερό ότι η στήριξη και η αλληλεγγύη που παρέχει στη Λευκωσία, ενάντια στις πιέσεις των ΗΠΑ, Γερμανίας, Βρετανίας, δε σηματοδοτεί βέβαια καμία αλλαγή προσανατολισμού στην υποτελή στάση της απέναντι στους "ισχυρούς συμμάχους". Δεν πρόκειται, με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Σημίτη να επιδείξει καμιά αντίσταση απέναντι στις δρομολογούμενες "λύσεις" των ΗΠΑ στην περιοχή - στη βάση των αμερικανικών συμφερόντων - και κυρίως δεν πρόκειται να φέρει αντιρρήσεις για "λύση" στο Κυπριακό. Αντίθετα, η κυβέρνηση, όπως φάνηκε περίτρανα από τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, ανησυχεί βαθύτατα μήπως και το θέμα της προμήθειας των ρωσικών πυραύλων αποτελέσει "πρόσχημα για την ανακοπή" της αναμενόμενης αμερικανικής πρωτοβουλίας για το Κυπριακό!

Επιπλέον, η λογική της έντασης, στην οποία δείχνει να εγκλωβίζεται η πολιτική της κυβέρνησης, εξυπηρετεί περίφημα τα συμφέροντα του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και των εμπόρων των όπλων. Αμφιβάλλει κανείς ότι η κούρσα των εξοπλισμών, στην οποία εμπλέκεται η κυβέρνηση Σημίτη - και η οποία σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζει την άμυνα της χώρας - γίνεται με την αμέριστη συμπαράσταση και τον έλεγχο των ΗΠΑ;

Στον αντίποδα ακριβώς αυτής της πολιτικής βρίσκεται η πολιτική αρχών που υποστηρίζει το ΚΚΕ. Μια πολιτική που έχει ως απαράβατη προϋπόθεση την αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, στην τακτική του "διαίρει και βασίλευε" και τη "νέα τάξη πραγμάτων". Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής, όσες "δυσκολίες" και αν παρουσιάζει, είναι η μοναδική που μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη στην περιοχή και τα συμφέροντα των λαών.