"Φωτιά, φωτιά!!! Παιδιά τρέξτε. Νικόλααα! Ανοιξε τη μάνικα!". Η κραυγή αγωνίας του εργάτη πνίγεται από τον ισχυρό και θανάσιμο κρότο της έκρηξης. Τούβλα, χώματα, λαμαρίνες εκσφενδονίζονται στον αέρα και σε μεγάλη απόσταση. Μαύρος καπνός ξεχύνεται προς τα πάνω και σκεπάζει τον ουρανό, ενώ κάτω, εκεί στο έδαφος, το αίμα ρέει άφθονο απ' τα σακατεμένα κορμιά των εργατών.

Το Λαύριο, η ματοβαμμένη πόλη, συγκλονίζεται και σειέται συθέμελα. Τζάμια των παραθύρων θρυμματίζονται και ο θόρυβος εκσφενδονίζει στα ύψη την αγωνία. "Εκρηξη στην ΠΥΡΚΑΛ", λένε όλοι μηχανικά. Και αμέσως ένα ποτάμι ανθρώπων τρέχει με όλες του τις δυνάμεις προς το εργοστάσιο, αδημονώντας για το τι απόγιναν οι δικοί τους, οι φίλοι και οι συγγενείς, που δουλεύουν εκεί. Η εικόνα που αντικρίζουν είναι μια μαχαιριά στην καρδιά.

Ενας "δικός μας", ο Βασίλης, νεκρός, ο Νικόλας με συνθλιμμένο πόδι, ο Λευτέρης, ο Γιώργος, ο Ραμαντάμ... τραυματίες. Στα πρόσωπα όλων των εργατών είναι αποτυπωμένος ο τρόμος, βγαίνοντας απ' την κόλαση και πέφτοντας στην αγκαλιά των δικών τους. Και αρχίζει ένα καινούριο κυνηγητό να προλάβουν να μεταφέρουν τους τραυματίες. Ασθενοφόρα καταφτάνουν και οι σειρήνες τους χτυπούν δαιμονισμένα. Και μέσα σε όλο αυτό τον θόρυβο, ένας θρήνος μέσα απ' τα σωθικά υψώνεται στον αέρα και μια κραυγή καταγγελίας: "Εγκλημα. Εγκλημα"!!!

Το πρωινό κυλούσε ήσυχα και όλοι ήταν ανυποψίαστοι για το τι θα ακολουθούσε. Οι 52 εργάτες δουλεύουν εντατικά να προλάβουν τις παραγγελίες για δυναμίτη. Από την παραγωγική επεξεργασία δημιουργούνται υπόλοιπα, τα "απόνιτρα", τα οποία είναι ισχυρά τοξικά, εύφλεκτα και πολύ επικίνδυνα. Αυτά μεταφέρονται σε ένα καζάνι 9 τόνων, αρχικά. Αυτό γεμίζει και στη συνέχεια, με ένα απλό λάστιχο, χύνονται πρόχειρα σε ένα πηγάδι, που απέχει κατά πολύ από την ειδική δεξαμενή που απαιτείται. Το λάστιχο - σύμφωνα με τις μαρτυρίες - τρύπησε κάπου και έπιασε φωτιά...

Η ώρα είναι περίπου 11 και ο Μεχμέτ Μεμέτ,εργάτης και αυτόπτης μάρτυρας, κατευθύνεται προς την καντίνα που βρίσκεται λίγο πιο πέρα απ' το πηγάδι. Με τον τρόμο να σκιάζει ακόμα τα μάτια και με φωνή που πνιγόταν, θα μας πει: "Πήγαινα στην καντίνα. Βλέπω τον Χατζηδήμα με τον Νικόλα. Βλέπω φωτιά και φωνάζω φωτιά, φωτιά. Ο Χατζηδήμας φωνάζει και αυτός φωτιά, φωτιά. Νικόλαα - φωνάζει - άνοιξε τη μάνικα. Πάω και γω να σβήσω τη φωτιά, αλλά πού να προλάβω; Ημουν 15 μέτρα μακριά και γίνεται η έκρηξη. Πέφτουμε όλοι κάτω, εγώ, η Γεωργία, ο Ραμαντάμ... Μετά την έκρηξη σηκωνόμαστε, βλέπω τους άλλους και αρχίζω να φωνάζω, ο Χατζηδήμας, ρε παιδιά, πού είναι; Ο Χατζηδήμας πού είναι; Ψάχνουμε ένα γύρω να τον βρούμε. Και ήταν δίπλα μου και δεν τον έβλεπα, σκεπασμένο με χώματα και τούβλα. Σκάβουμε στα χώματα και τον βρίσκω καμένο όλο, μαύρο, κάρβουνο και ξεκοιλιασμένο. Λίγο πιο κει, βλέπω τον Νικόλα με συνθλιμμένο πόδι. Φώναζα, τσίριζα".

Η φωνή του σπάει, παίρνει μια αναπνοή, χαϊδεύει το χτυπημένο του πόδι και συνεχίζει αγανακτισμένα: "Γιατί να δουλεύουμε σε αυτή την κατάσταση; Πριν 20 μέρες είχε πάρει πάλι φωτιά. Εγώ δούλευα στη μεγάλη μηχανή και μας είπαν, παιδιά φυγέτε, φυγέτε. Ερχεται μετά ο συγχωρεμένος τώρα Χατζηδήμας και μας λέει, εντάξει παιδιά, μη φοβάστε. Για μένα, φταίει το εργοστάσιο, ο διευθυντής και ο Κουτσοβαλίσης, ο μηχανικός του εργοστασίου. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για το αν και πώς θα δουλέψει το εργοστάσιο. Το νερό που πήγαν να ρίξουν θα ήταν χειρότερα. Θα άφριζαν πιο πολύ τα οξέα. Το τι έπρεπε να κάνουμε το ξέρουν οι χημικοί, εμείς δεν ξέρουμε. Φταίει και ο δήμαρχος Λαυρίου. Δουλεύαμε τόσο καιρό, ήρθε να πει: "Τα απόνιτρα πού τα πετάτε παιδιά; Πώς παράγετε;"...".