Ελυσε όλα τα αγροτικά προβλήματα της χώρας ο Στέφανος (ως δεκαοχταμηνίτης υπουργός Γεωργίας) κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να καταπιαστεί με τα αδέσποτα. Ξέρεις τι είναι μες στο κατακαλόκαιρο να βλέπεις κάποια κοκαλιάρικα τετράποδα να τριγυρνούν - ζαλισμένα από την πείνα και τη δίψα - στα αφύλακτα πάρκα και τις πλατείες και να σε κοιτάζουν μ' εκείνο το μελαγχολικό βλέμμα που ζητιανεύει κατά βάθος λίγη συμπάθεια; Η να σε πλησιάζουν δειλά για να μυρίσουν τα παπούτσια σου και, το χειρότερο, να σε παίρνουν από πίσω, να περνούν μαζί σου τα φανάρια, να διασχίζουν σε διακριτική απόσταση από σένα εκατοντάδες μέτρα μέχρι τη στάση του λεωφορείου σου, να περιμένουν υπομονετικά (ενώ εσύ έχεις αγανακτήσει) ώσπου να έρθει, να σου κουνούν την ουρά καθώς μπαίνεις μέσα και κλείνουν με πάταγο οι πόρτες και να στέκονται ακόμα εκεί, ψάχνοντας λες για να βρουν από τη μυρωδιά που άφησες φεύγοντας ό,τι τα έκανε να σε ακολουθήσουν και να είσαι εσύ αυτός που αισθάνεται άβολα ύστερα από μια τέτοια αδιέξοδη συνάντηση δίχως καν τα στοιχεία μιας εφήμερης γνωριμίας;

Ας είναι καλά ο Στέφανος, το υπουργείο και οι επιτροπές του, που θα μας απαλλάξουν λίαν συντόμως από το σύνδρομο της συμπάθειας προς τους ξέμπαρκους σκύλους και τους κεραμιδόγατους. Ποιους να πρωτοπρολάβουμε να συμπαθήσουμε πια; Τους Τσιγγάνους, που προτιμούν το τσαντίρι, παρότι κυνηγημένοι και σ' αυτό, από το θηριώδη πολιτισμό μας; Τους Αλβανούς, που δέχονται να μας δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο και να τους φορτώνουμε τα εγκλήματα του καθενός (τελικά τους ανέλαβε η Δημόσια Τάξη και θα ξενοιάσουμε), τους μαύρους φοιτητές και τις κίτρινες υπηρέτριες, που μιλούν τη γλώσσα μας τόσο όμορφα και συγκινητικά; Τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που διαρκώς προσπαθούν να μας εντυπωσιάσουν με τα κατορθώματά τους; Τα γερασμένα παιδιά των φαναριών και της πλατείας Κουμουνδούρου; Τους αναρίθμητους επαγγελματίες ζητιάνους; Τους απόκληρους γέρους, που πεθαίνουν αβοήθητοι ή τους σκοτώνουν πεινασμένοι διαρρήκτες; Τα ανθρώπινα όντα σε κάθε μέρος της Γης, που υποφέρουν από χίλιες δυο αιτίες;

Καλύτερα ο μπόγιας παρά να μας πάρουν στο ψιλό με κάτι συναισθηματισμούς αλά Μπάιρον, που όταν ψόφησε από λύσσα ο σκύλος του, ο Μπότσγουαιν στις 18-11-1808, τον έθαψε στο ιερό της ερειπωμένης γοτθικής εκκλησίας του αβαείου του Νιούστεντ κι έγραψε στην επιτύμβια πλάκα: "Στη θέση αυτή αναπαύεται το λείψανο ενός πλάσματος, που συγκέντρωνε την ομορφιά χωρίς τη ματαιοδοξία, τη δύναμη χωρίς την αλαζονεία, το θάρρος χωρίς την αγριότητα και όλες τις αρετές του ανθρώπου χωρίς τα ελαττώματά του...". Ακου ο σκύλος ανώτερος από τον άνθρωπο! Κανένα κόκαλο και πολύ του πέφτει. Του... κοπρίτη. Κι ας με συχωρέσει ο θεός του, αν και λένε πως τα ζώα δεν έχουν άλλο θεό από τον... άνθρωπο.