Φαίνεται ότι η Πρωτομαγιά έγινε αντικείμενο πολύμορφης παρέμβασης από τα μέσα ενημέρωσης, με αφορμή ένα και μόνο στοιχείο, τη συμμετοχή των εργαζομένων στις συγκεντρώσεις. Η επικέντρωση της προσοχής τους στη μικρή συμμετοχή της εργατικής τάξης σε μια αποκλειστικά δική της ταξική υπόθεση είναι η επιφάνεια του φαινομένου που πραγματεύονται.

Η πρώτη εντύπωση που προκαλεί αυτό το γεγονός είναι ακριβώς ότι δόθηκε αφορμή να ασχοληθούν. Δεν είναι μικρό πράγμα, σύσσωμος ο αστικός Τύπος να ενδιαφέρεται για τη δράση της εργατικής τάξης για τα δικά της ζητήματα. Αυτό το γεγονός, από μόνο του, δείχνει την επίδραση που ασκεί και μπορεί, ακόμη πιο αποφασιστικά, να ασκήσει στο μέλλον η εργατική τάξη και το κίνημά της. Το δεύτερο εντυπωσιακό στοιχείο είναι η επικέντρωση της προσοχής τους σε προβλήματα, που πράγματι απασχολούν το συνδικαλιστικό κίνημα, όπως αυτό της αναγκαιότητας για μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης, αν ήταν δυνατόν όλης της τάξης, στις γραμμές του και τη δράση του. Αυτό, όμως, είναι και το περίεργο. Γιατί τέτοιο ενδιαφέρον; Ο σκοπός τους, βέβαια, δεν έμεινε κρυφός, αφού, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν το φαινόμενο και τις αιτίες που το προκαλούν, αποκαλύπτουν τη βαθύτερη ουσία και την επιθυμία τους.

Η κοινή στάση απέναντι στο ζήτημα που θέτουν είναι εμφανής. Τα συνδικάτα δε συσπειρώνουν την εργατική τάξη, γιατί έμειναν στην εποχή της διεκδίκησης, ενώ θα 'πρεπε να προσαρμοστούν σε νέο ρόλο, αυτόν του ισότιμου εταίρου με τους καπιταλιστές στον "κοινωνικό διάλογο", προτείνοντας λύσεις και διέξοδο συμπόρευσης με τους εργοδότες. Οσοι επιμένουν στο διεκδικητικό ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος είναι εργατοπατέρες! Το ενδιαφέρον, επόμενα, όλων αυτών, για τη συσπείρωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, μεγάλωσε ξαφνικά για τον εξής συγκεκριμένο λόγο: Επιθυμία τους είναι να κατακτήσουν τα συνδικάτα αυτό το νέο ρόλο, της παραίτησης από το διεκδικητικό τους χαρακτήρα και της συμβολής τους στις αναπροσαρμογές του συστήματος, σύμφωνα με τις επιταγές των πολυεθνικών. Αποδίδουν τη μη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στα συνδικάτα στο γεγονός ότι δεν προσαρμόστηκαν σ' αυτό το ρόλο, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το γεγονός ότι στην πλειοψηφία των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων βρίσκονται κυρίως οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των συνοδοιπόρων του, που έχουν εγκαταλείψει χρόνια τώρα την εργατική τάξη, ή, καλύτερα, που πασχίζουν να την υποτάξουν στην αστική πολιτική, απομαζικοποιεί τα συνδικάτα. Η διαπίστωση, όμως, ότι στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος υπάρχουν δυνάμεις που αντιστέκονται και διεκδικούν, δε διευκολύνει, το αντίθετο μάλιστα, ορθώνει εμπόδια στην προσαρμογή της εργατικής τάξης στις επιδιώξεις των καπιταλιστών. Στη σκέψη και μόνο ότι η εργατική τάξη προοπτικά μπορεί να συσπειρώνεται με τις δυνάμεις που επιμένουν στο διεκδικητικό ρόλο του κινήματος, να ενώνεται στη δράση για τα δικά της συμφέροντα και να χειραφετείται, ανησυχούν. Οχι για τις χειρότερες μέρες, μα για το εντελώς αντίθετο, την προοπτική, η εργατική τάξη, επειδή δε βολεύεται στο ζυγό που τη σπρώχνουν, να συνειδητοποιεί μέσα από τον αγώνα της τη δική της ταξική προοπτική. Αυτό φοβούνται και θέλουν να αποτρέψουν. Γι' αυτό, όσους συνδικαλιστές επιμένουν αμετανόητα να δρουν για την τάξη τους, με αυτοτέλεια από την άρχουσα τάξη, τους αποκαλούν εργατοπατέρες!

Το ταξικό ρεύμα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, οι κομμουνιστές, όλοι αυτοί οι πρωτοπόροι εργάτες - και είναι αρκετοί πέρα από τους κομμουνιστές - που αγωνίζονται για τα συμφέροντα της τάξης τους, μπορούν και πρέπει να δυναμώσουν τη δράση τους. Η τακτική στην Πρωτομαγιά, όπως και στους πρόσφατους αγώνες, έδειξε ότι οι εργαζόμενοι συσπειρώνονται σε στόχους που απαντούν στις ανάγκες τους και ανοίγουν αγωνιστικό διεκδικητικό δρόμο ενάντια στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση και τις ξεπουλημένες δυνάμεις που δρουν στα συνδικάτα. Η ενίσχυση αυτής της τακτικής πρέπει να συνδυάζεται με την αποκάλυψη των δυνατοτήτων διεξόδου και λύσεων στα προβλήματα, προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων. Το κεφάλαιο εξασφαλίζει τα πάντα για να συσσωρεύεται ασταμάτητα σε βάρος των εργαζομένων. Ο πλούτος που παράγεται γίνεται ολοένα αυξανόμενο κέρδος για τους καπιταλιστές. Οταν εργοδοσία, κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι τους προβάλουν το ζήτημα της αδυναμίας της οικονομίας να αντεπεξέλθει στην κάλυψη στοιχειωδών αναγκών του λαού, παρά την ομολογία ότι τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες για αύξηση του παραγόμενου πλούτου, λένε ξεκάθαρα ότι αυτόν πρέπει να τον καρπωθεί όλο, μια χούφτα παράσιτων εκμεταλλευτών. Δεν είναι, λοιπόν, διατεθειμένοι να παραχωρήσουν ούτε ίχνος απ' αυτόν, προκειμένου να βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Αντίθετα, αξιοποιούν τα επιτεύγματα για να αυξάνουν τα κέρδη, αλλά και την ανεργία ταυτόχρονα. Μειώνουν τους μισθούς, διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση, ως μη ανταποδοτική, και ας έχουν πληρώσει οι εργαζόμενοι για παροχές ασύγκριτα πιο μεγάλες απ' αυτές που τους παρέχονται. Καταργούν τις υπάρχουσες εργασιακές σχέσεις, στο όνομα των νέων τεχνολογιών για να αυξάνουν την εκμετάλλευση. Αυτή η εξελισσόμενη πραγματικότητα δεν έχει αντικειμενικές αιτίες, παρά μία και μόνο, αυτή που λέει ότι, αφού οι καπιταλιστές είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, πρέπει να καρπώνονται όλο τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, κι ας οδηγούνται αυτοί στην εξαθλίωση.

Αυτή η πραγματικότητα απαιτεί τη σύνδεση των λύσεων στα προβλήματα των εργαζομένων, των αιτημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος, που πρέπει να αγκαλιάζουν όλους τους τομείς της ζωής τους, με τους στόχους πάλης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου. Ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναδείχνοντας την πολιτική που μπορεί να δώσει διέξοδο, αλλά και την προοπτική της ρήξης και της σύγκρουσης με τις πολυεθνικές. Σ' αυτή την κατεύθυνση, θα επιτυγχάνεται η ενότητα δράσης των εργαζομένων, θα ωριμάζει η ταξική τους συνείδηση και θα αναπτύσσονται αγώνες με τα άλλα λαϊκά στρώματα για το δικό τους μέτωπο και το σοσιαλισμό. Η πολιτικοϊδεολογική δράση των κομμουνιστών είναι απαίτηση, για την ευόδωση αυτής της προοπτικής.