Πρόκειται για τραγική ειρωνεία. Κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι η κατάργηση μιας διάταξης του μεταξικού νόμου - ένας νόμος αναμφίβολα αντιδημοκρατικός και αναχρονιστικός - θα άφηνε πίσω του τέτοιο κενό και θα δημιουργούσε τέτοιες ανεξέλεγκτες καταστάσεις, τουλάχιστον σε ένα συγκεκριμένο τομέα. Ο λόγος για το άρθρο 17 του Αναγκαστικού Νόμου 1092/1938 "Περί Τύπου", που καταργήθηκε στις 3 Οκτώβρη 1994 με τον περιβόητο ν.2243/1994 - γνωστός ως νόμος Βενιζέλου - και αφού είχαν ήδη προηγηθεί αλεπάλληλες μηνύσεις μεταξύ των εφημερίδων για αθέμιτο ανταγωνισμό. Ετσι σήμερα δεν υπάρχουν διατάξεις που να απαγορεύουν τη χορήγηση δώρων με κουπόνια, με αποτέλεσμα οι εφημερίδες να έχουν μεταβληθεί νόμιμα σε εκδοτικές, οικοδομικές, τουριστικές, ηλεκτρικές - και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα - επιχειρήσεις.

Το άρθρο 17 του ΑΝ 1092 του 1938 - ο νόμος αυτός είχε καταργηθεί ξανά την εποχή της χούντας και τον επανέφερε η Βουλή το 1975 - έλεγε χαρακτηριστικά: "Απαγορεύεται η υπό των ημερησίων, των κατά περιόδους εκδιδομένων εφημερίδων, ως και των περιοδικών πάσα χαριστική επίδοσις, ήτοι η χορήγησις δώρων μετά ή άνευ λαχνού, χρηματικών βραβείων, βιβλίων και "πάσης οιασδήποτε παροχής"". Οσο για τις ποινές, "πάσα παράβασις του παρόντος άρθρου συνεπάγεται διά τον εκδότη και τον διευθυντή της εφημερίδος ή του περιοδικού την ποινήν της φυλακίσεως ενός μηνός μέχρις ενός έτους και χρηματικήν ποινήν 50.000 μέχρι 500.000 δραχμών".

Με τον ν.2243/1994, για την "Κατάργηση των ειδικών ποινικών διατάξεων περί Τύπου", καταργήθηκαν όλες οι ποινικές διατάξεις - ουσιαστικές και δικονομικές - του ΑΝ 1092/1938 και επομένως και η διάταξη του άρθρου 17 του νόμου αυτού. Κι όλα αυτά παρά το ότι ο Ε. Βενιζέλος δήλωνε στις 24 Απρίλη 1994 - σε συνέντευξη που έδωσε στην "Καθημερινή" - ότι "δε θέλω τη μετακίνηση του εντύπου στο χώρο του τυχερού παιγνιδιού". Λίγους μήνες αργότερα άλλα έπραττε... Ετσι, σήμερα ως μόνη παράβαση μπορεί να χαρακτηριστεί ο αθέμιτος ανταγωνισμός που υπάρχει μεταξύ των εφημερίδων με κουπόνια και των εφημερίδων χωρίς, καθώς και ο αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ των εφημερίδων και των καταστημάτων λιανικής πώλησης.

"Περιττή" κίνηση θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί η κατάργηση αυτού του άρθρου, αφού και όταν υπήρχε οι προσφορές μέσω των εφημερίδων γινόντουσαν κανονικά. Από τον Απρίλη του 1993 ξεκίνησε η προσφορά του λεξικού "Τεγόπουλος - Φυτράκης" από την "Ελευθεροτυπία", προκαλώντας την άμεση αντίδραση του "Ελεύθερου Τύπου", κάνοντας προσφυγή - συζητήθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας στις 16 Ιούλη 1993 - και ζητώντας να σταματήσει η κυκλοφορία των κουπονιών και η παροχή των δώρων. Η ίδια προσφυγή αφορούσε τρεις ακόμα εφημερίδες που ακολούθησαν το δρόμο των... κουπονιών, την "Απογευματινή", το "Βήμα" και το "Εθνος". Από την πλευρά του "Ε.Τ." υποστηρίχτηκε ότι η παροχή δώρων αποτελεί παράβαση του νόμου περί αθέμιτου ανταγωνισμού και επιπλέον έχει αποτέλεσμα την πτώση των άλλων εφημερίδων.

Στις 7 Απρίλη 1994 ο εισαγγελέας Πρωτοδικών, Γ. Κολιοκώστας, άσκησε ποινική δίωξη κατά των υπεύθυνων των εφημερίδων για "παράβαση του άρθρου 17 του ν.1092/38". Οι συγκεκριμένες εφημερίδες, όμως, συνέχισαν τις προσφορές... Λίγους μήνες αργότερα, στις 30 Ιούνη 1994, ο Γ. Κολιοκώστας άσκησε και πάλι ποινική δίωξη - αυτή τη φορά και εναντίον της "Καθημερινής" αλλά και του "Ελεύθερου Τύπου", που από μηνυτής έφτασε στο σημείο να "προσφέρει" βίλα 320 τμ στο Καβούρι, μεζονέτα στη Μύκονο, αυτοκίνητο, σκάφος και ολόκληρο το νοικοκυριό (!) - και ανέθεσε την προανάκριση σε πταισματοδίκη.

Η τελευταία αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη κατά των εφτά εφημερίδων (προστέθηκαν και τα "Νέα") έγινε στις 29 Ιούλη 1994, και αυτή τη φορά ο εισαγγελέας διέταξε η έρευνα να έχει ολοκληρωθεί σε 15 ημέρες "προκειμένου να δοθεί τέρμα σ' αυτή την κατάσταση και να "συμμορφωθούν" στον νόμο οι υπεύθυνοι των εφημερίδων". Οι προσφορές συνεχίστηκαν σαν να μη συνέβαινε τίποτα, ώσπου ο νέος νόμος επέβαλε τη... νέα τάξη πραγμάτων.