Η έννοια της βιοδιαθεσιμότητας αναφέρεται στο ρυθμό, την ένταση και το ποσοστό που το δραστικό συστατικό χρειάζεται να μπει στη συστηματική κυκλοφορία ή να φτάσει στο σημείο δράσης.

Η βιοϊσοδυναμία αναφέρεται στη σύγκριση δύο ιδιοσκευασμάτων που έχουν την ίδια δραστική ουσία. Για να είναι ισοδύναμα δύο ιδιοσκευάσματα πρέπει τα εργαστηριακά δεδομένα του ελέγχου βιοδιαθεσιμότητας να μην παρουσιάζουν αποκλίσεις πέραν ορισμένων ορίων.

Οι μελέτες βιοδιαθεσιμότητας και βιοϊσοδυναμίας είναι βέβαια απαραίτητο να γίνονται πριν εγκριθεί η κυκλοφορία ενός φαρμάκου, αλλά και παλιών,για να έχουν το πιστοποιητικό ποιότητας. Δεν αποτελεί πανάκεια, μπορεί, όμως, αν γίνει σωστά, να αποκλείσει απ' την αρχή άχρηστα "καινούρια" φάρμακα, τα οποία πωλούνται σε υπέρογκες τιμές. Σύμφωνα με μια τέτοια μελέτη του FDA (Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων ΗΠΑ) από 348 νέα φάρμακα μόνο τα 12 (δηλαδή 3%) μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελούν σημαντική συμβολή στη θεραπευτική.

Για να γίνουν αυτά χρειάζεται ένας Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκου (ΕΟΦ) κατάλληλα στελεχωμένος σε στενή συνεργασία με τα πανεπιστήμια, τα ερευνητικά κέντρα και τα νοσοκομεία και όχι ιδιωτικοποίηση του ΕΟΦ όπως εξήγγειλε η κυβέρνηση.

Το κόστος μιας μελέτης βιοδιαθεσιμότητας και βιοϊσοδυναμίας για ένα φάρμακο εκτιμάται σε 6 - 10 δισ. δραχμές. Αρα θα υπάρξει σημαντική επιβάρυνση στην τιμή των φαρμάκων. Οι μελέτες όμως είναι αναγκαίο να γίνονται και μάλιστα να γίνονται σωστά. Σημειώνουμε ότι πολλές φορές παρτίδες πρωτότυπων έχουν βρεθεί εκτός προδιαγραφών.