Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στις αρχές της πρώτης οκταετίας ψήφισε το νόμο 1316/83 για την ίδρυση και λειτουργία του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων.

Θετική ψήφο σ' αυτό το νόμο έδωσε και το ΚΚΕ, διατυπώνοντας επιφυλάξεις εάν η κυβέρνηση είχε το πολιτικό θάρρος να προχωρήσει στην υλοποίησή του. Με βάση το άρθρο 2, παρ. 1, "ο ΕΟΦ έχει πρώτιστο σκοπό την προστασία και βελτίωση της δημόσιας υγείας, καθώς και την εξασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος γενικότερα στον τομέα παραγωγής, εισαγωγής και διακίνησης γενικά προϊόντων της αρμοδιότητάς του και ανάπτυξη σχετικών εμποροβιομηχανικών επιχειρήσεων καθώς και τεχνολογίας και έρευνας".

Με το άρθρο 11, παρ. στ, "από 1.1.83 επιβάλλεται εισφορά 15% επί της χονδρικής τιμής πώλησης στα φαρμακευτικά σκευάσματα και ιδιοσκευάσματα ανθρώπινης χρήσης". Σε άλλη παράγραφο του ίδιου νόμου επιβάλλεται ο ίδιος φόρος και στα καλλυντικά.

Στο άρθρο 15 ο νόμος 1316/83 προβλέπει την ίδρυση Εθνικής Φαρμακοβιομηχανίας και στο άρθρο 23 της ίδρυση Κρατικής Φαρμακαποθήκης. Επίσης, προβλέπει τη συμμετοχή εκπροσώπων των εργαζομένων στο ΔΣ του ΕΟΦ και στα ΔΣ των θυγατρικών επιχειρήσεων του ΕΟΦ.

Η Κρατική Φαρμακαποθήκη άρχισε τη λειτουργία της τον Ιούλη του 1984. Την περίοδο 1988 - 92, είχε καθαρά κέρδη. Το 1991 τα κέρδη ήταν 72 εκατ. και το 1992 ήταν 99 εκατ. δραχμές.

Η Εθνική Φαρμακοβιομηχανία ΑΕ ιδρύθηκε την ίδια περίοδο. Για τον τομέα του φαρμάκου έβαζε στόχο της πρώτης πενταετίας της λειτουργίας της το 15% της αγοράς. Σίγουρα δεν πέτυχε τους στόχους της, κύρια γιατί δεν υπήρχε η πολιτική βούληση. Κυκλοφόρησε όμως μια σειρά ιδιοσκευάσματα. Η κυκλοφορία μερικών απ' αυτά (π.χ. "insulin") σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ήταν πράγματι επιτυχία.

Με χρήματα απ' το ΕΟΦόσημο η Εθνική Φαρμακοβιομηχανία έκανε τις παρακάτω επενδύσεις:

1. Δευτεροβάθμιο εργαστήριο ποιοτικού ελέγχου και μονάδα παραγωγής φαρμάκων στην Παλλήνη Αττικής.Το ύψος της επένδυσης στην Παλλήνη ήταν 1,8 δισ. δραχμές και η μονάδα έχει τη δυνατότητα να παράγει προϊόντα ιδιαίτερων τεχνολογικών απαιτήσεων, όπως "Λυοφίλα", "Ινσουλίνη", κλπ.

2. Μονάδα παραγωγής αντιβιοτικών στον Αγιο Στέφανο της Πάτρας (ύψος επένδυσης 1,7 δισ. δραχμές). Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανάλογη μονάδα και έχει αποκλειστικά την παραγωγή πενικιλινούχων φαρμάκων.

3. Μονάδα παραγωγής φίλτρων τεχνητού νεφρού στη Λάρισα και αγορά της ΧΡΩΠΕΙ (ύψος αγοράς 2,5 δισ.)

5. Μικρότερες μονάδες, όπως μονάδα παραγωγής ορών και εμβολίων (στεγάζονται στο Ινστιτούτο Παστέρ). Μονάδα παραγωγής σάκων διαπεριτοναϊκών διαλυμάτων σε συνεργασία με τη ΒΙΟΣΕΡ στα Τρίκαλα. Εργοστάσιο πιλότο στη μονάδα της Παλλήνης, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εργαστηριακή και βιομηχανική ανάπτυξη νέων προϊόντων και βελτιώσεις ήδη κυκλοφορούντων φαρμάκων.

Η Εθνική Φαρμακοβιομηχανία λειτούργησε με ζημιές, γιατί τα εργοστάσια που φτιάχτηκαν δε λειτούργησαν ποτέ. Οι εργαζόμενοι σ' αυτά με συνεχείς προτάσεις προσπαθούσαν να βοηθήσουν στη σωστότερη λειτουργία τους. Δεν υπήρχε όμως η απαραίτητη πολιτική βούληση. Υπήρχαν οι κατευθύνσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής για το φάρμακο, η παρέμβαση των Ελλήνων Φαρμακοβιομηχάνων.

Μιλώντας στο 1ο Συμπόσιο φαρμακευτικού μάρκετινγκ 3 - 4 Μάρτη του 1989 ο κ. Αλεξάκος, πρόεδρος τότε και τώρα των Ελλήνων Φαρμακοβιομηχάνων, έλεγε για το κρατικό φάρμακο:

"Η ύπαρξή τους σε μη σοσιαλιστικές χώρες αποτελούν παράδοξο, αλλά εφόσον εμφανίστηκαν στη χώρα μας, δεν μπορούν να αποσιωπηθούν. Το ηθικό έρεισμα της παρουσίας των - ότι δηλαδή καλύπτουν κενά για τα οποία ο ιδιωτικός φορέας αδιαφορεί - αφορά ελάχιστα από τα κρατικά φάρμακα".

Συνεχίζοντας ο κ. Αλεξάκος ισχυριζόταν ότι τα κρατικά φάρμακα δημιουργούν κινδύνους και στρεβλώσεις της αγοράς, εφόσον μπορούν να διατίθενται, και επιζήμια. Γνώριζε βέβαια ότι οι επιχειρήσεις του ΕΟΦ λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και ότι τα ελάχιστα φάρμακα που διακινούσε η Εθνική Φαρμακοβιομηχανία άφηναν κέρδη, απαιτούσε όμως το σταμάτημα και της ελάχιστης κρατικής παρέμβασης.

Η ελάχιστη αυτή παρέμβαση είχε κάποια αποτελέσματα. Πράγματι οι αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων μεταξύ '85 - '90 ήταν σημαντικά μικρότερες απ' ό,τι από το '90 και μετά, παρόλο που το δολάριο εκείνη την περίοδο παρουσίαζε σημαντική άνοδο έναντι της δραχμής.

Η άποψη όμως του κ. Αλεξάκου, για το ρόλο του κρατικού φαρμάκου, ήταν απ' την αρχή άποψη και του ΠΑΣΟΚ, παρά τις φιλολαϊκές του διακηρύξεις. Γι' αυτό και η Εθνική Φαρμακοβιομηχανία κατέληξε εκεί που κατέληξε.

Η ΕΟΚ και οι φαρμακοβιομήχανοι απαιτούσαν την κατάργηση του νόμου 1316 σε βασικά του σημεία. Καταργούσε την Εθνική Φαρμακοβιομηχανία και την Κρατική Φαρμακαποθήκη, τη συμμετοχή εκπροσώπου των εργαζομένων στο ΔΣ του ΕΟΦ και την Επιτροπή Τιμών. Το συνδικαλιστικό κίνημα δυστυχώς δεν πρόβαλε την απαιτούμενη αντίσταση.

Το ΠΑΣΟΚ επανερχόμενο στην εξουσία, παρά τα όσα είχε πει προεκλογικά, συνέχισε με εντονότερους ρυθμούς την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων της ΝΔ. Στο τέλος του 1994 προχώρησε στο κλείσιμο της ΕΛΒΙΠΥ - ΧΡΩΠΕΙ, ενώ κρατάει κλειστές σύγχρονες επιχειρήσεις αξίας ενός δισ. δραχμών. Στο τελευταίο νομοσχέδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ προβλέπει και ιδιωτικοποίηση του ΕΟΦ.

Το μόνο που έμεινε από το νόμο 1316/83 είναι το ΕΟΦόσημο. Μέχρι σήμερα πήγαν στα ταμεία του κράτους απ' το φόρο αυτό πάνω από 300 δισ., δρχ., τα οποία δεν πήγαν για την ανάπτυξη της Εθνικής Φαρμακοβιομηχανίας, όπως προέβλεπε, αλλά για άλλους σκοπούς. Μόνο για το 1995 το ΕΟΦόσημο ξεπερνά τα 50 δισ. Την ίδια στιγμή επιβάλλονται νέοι φόροι στα τσιγάρα για να βρεθούν πόροι για την υγεία και η κυβέρνηση χωρίς ντροπή συνδέει την περικοπή των φαρμάκων στους συνταξιούχους με τυχόν ψίχουλα που θα δώσει στις συντάξεις. Το κλείσιμο της ΧΡΩΠΕΙ αποκαλύπτει ξεκάθαρα "το ενδιαφέρον" της κυβέρνησης για την εγχώρια βιομηχανία και την κυκλοφορία φτηνών φαρμάκων στην Ελλάδα.

Η ΧΡΩΠΕΙ παρήγαγε φάρμακα με μέση λιανική τιμή 700 δραχμών το κουτί (τιμές του 1994), ενώ κανένα κουτί δεν ξεπερνά τις 1.700 δραχμές. Στον ίδιο τιμοκατάλογο μη μέση λιανική τιμή για ιδιοσκευάσματα ελληνικών επιχειρήσεων ξεπερνά τις 2.500 το κουτί. Για τα ιδιοσκευάσματα των ξένων επιχειρήσεων η μέση τιμή είναι ακόμα μεγαλύτερη. Επίσης, παρήγαγε 28 ιδιοσκευάσματα σε τιμή κάτω του κόστους και ήταν η μόνη που παρήγαγε. Η μέση τιμή γι' αυτά ήταν 350 δρχ. το κουτί.

Η εταιρία έκανε σημαντικές εξαγωγές για τα ελληνικά δεδομένα. Σε σύνολο 4 δισ. ελληνικών εξαγωγών για φάρμακα, τα 600 εκατ. προέρχονται από τη ΧΡΩΠΕΙ. Και όμως, η κυβέρνηση προχώρησε όχι στην εξυγίανσή της, αλλά στο κλείσιμό της ξοδεύοντας πολλαπλάσια χρήματα για αποπληρωμή χρεών και άλλων δαπανών, πληρωμές προσωπικού μέχρι να γίνουν οι μετατάξεις.

Ηταν μια καθαρά πολιτική επιλογή που δε στηριζόταν σε οικονομικά δεδομένα.