Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές παρακρατημένα αυθαίρετα από τις κυβερνήσεις. Ενίσχυση των δήμων και των κοινοτήτων της χώρας, από τον κρατικό προϋπολογισμό, ουσιαστικά μηδαμινή. Επιτόκια χορηγήσεων - θηλιά στο λαιμό των ΟΤΑ. Πόροι που "αχρηστεύτηκαν" λόγω κυβερνητικής "παρέμβασης". Αλλοι πόροι που διέφυγαν μέσω "απαλλαγών". Αποφάσεις και πολιτικές, που έχουν οδηγήσει στον οικονομικό στραγγαλισμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που δεν της επιτρέπουν να λειτουργήσει κανονικά, που αναγκάζουν όλο και πιο συχνά δήμους και κοινότητες να φτάνουν στο σημείο να κατεβάσουν ρολά.

Αυτή η πραγματικότητα, που ήρθε ξανά στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες με αφορμή το αδιέξοδο στο οποίο έφτασε ο Δήμος Αιγάλεω, δε γεννήθηκε μόνη της, δεν είναι αποτέλεσμα απλά κάποιων κακών διαχειρίσεων. Εχει πίσω της όλα εκείνα τα στοιχεία της μεθόδευσης για να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Να θυμίσουμε ορισμένα:

Ο κρατικός προϋπολογισμός του 1996 προβλέπει ότι θα δοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση 261.565 εκατομμύρια δρχ. Παρά την πρώτη εντύπωση που δημιουργεί ένα τόσο μεγάλο ποσό, στην πραγματικότητα αυτό είναι εξευτελιστικό σε σχέση με τις ανάγκες. Είναι χαρακτηριστικό πως αποτελεί μόλις το 2,046% του συνόλου του κρατικού προϋπολογισμού. Ποσοστό μικρότερο από το περσινό (2,073%) και από αυτό του 1990 (2,139%). Κι αυτό την ίδια ώρα που, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, στη χώρα συντελείται κάτι σαν επανάσταση με την περίφημη αποκέντρωση αρμοδιοτήτων του κράτους προς την Αυτοδιοίκηση. Μια αποκέντρωση που αφορά μόνο τη μετάθεση της ευθύνης και δε συνοδεύεται καν από τους αναγκαίους πόρους.

Την ίδια ώρα, οι παρακρατήσεις, που έκαναν αυθαίρετα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στα ποσά που δικαιούνται σύμφωνα με τους νόμους οι ΟΤΑ κατά την περίοδο 1990-1995, έφτασαν στα 560 δισ. Μαζί με την παρακράτηση που έχει προβλεφτεί για το 1996 θα φτάσουν στα 718,3 δίσ. δρχ. κι αυτά σε ονομαστικές τιμές, που σε πραγματικές σημαίνουν κάτι παραπάνω από 1 τρίσ.!

Χαρακτηριστικές για την κατεύθυνση είναι ορισμένες ακόμα κυβερνητικές επιλογές. Το 1992 καταργήθηκε με το νόμο 2065/92 ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας και επιβλήθηκε στη θέση του το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας. Ενώ ο ΦΑΠ προέβλεπε φορολογικούς συντελεστές ανάλογους με τη συνολική περιουσία του κάθε ιδιοκτήτη ακινήτων, ο ΤΑΠ ευνοεί τη μεγάλη ιδιοκτησία, καθώς η φορολόγηση γίνεται για κάθε ακίνητο ξεχωριστά και δε λαμβάνεται υπόψη το σύνολο της περιουσίας. Ετσι οι μεγαλοϊδιοκτήτες καταβάλλουν τώρα πολύ λιγότερα από ό,τι πριν και τα "σπασμένα" τα πληρώνουν οι μικροϊδιοκτήτες, για τους οποίους δεν υπάρχει καμία απαλλαγή.

Μικρότερο, αλλά υπαρκτό, είναι το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με την απαλλαγή των καταλυτικών αυτοκινήτων από την υποχρέωση καταβολής τελών κυκλοφορίας για 5 χρόνια. Η απαλλαγή, η οποία χάρισε μεγάλα κέρδη στους αυτοκινητοβιομήχανους, λόγω της κατακόρυφης αύξησης στις πωλήσεις καταλυτικών, δημιούργησε πρόσθετες οικονομικές απώλειες στους ΟΤΑ και σύμφωνα με εκτιμήσεις αγγίζουν τα 3 δισ. δρχ.

Στην επικαιρότητα βρίσκεται αυτή την περίοδο και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ΟΤΑ με τα υψηλότατα επιτόκια των δανείων (19%) που τους χορηγεί το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Οι εκπρόσωποι της ΤΑ έχουν ζητήσει από την κυβέρνηση τη μείωση των επιτοκίων. Το μόνο που κατάφεραν είναι να αποσπάσουν μία υπόσχεση, χωρίς όμως οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες να ξεκαθαρίσουν πόση θα είναι η μείωση και σε ποιο ύψος θα διαμορφωθεί το νέο επιτόκιο. Ακόμα όμως και αυτή η υπόσχεση, που πάρθηκε εδώ και μήνες, δεν έχει υλοποιηθεί.

Το αμέσως επόμενο πρακτικό αποτέλεσμα αυτών των μεθοδεύσεων, μετά την εμφάνιση του αδιεξόδου, είναι ο εξαναγκασμός των ΟΤΑ να προχωρήσουν σε ευρείας έκτασης ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών τους.