Οταν για τη διαχείριση των απορριμμάτων διατηρούνται ακόμα σε ισχύ οι τεχνικές οδηγίες του 1964. Οταν ο εκσυγχρονισμός της σχετικής νομοθεσίας σταμάτησε στο 1986. Οταν και ο σημερινός υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κρατά στα συρτάρια του τις προς υπογραφή κοινές υπουργικές αποφάσεις, που αφορούν στη διαχείριση των στερεών, τοξικών και νοσοκομειακών αποβλήτων. Οταν, με ευθύνη όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, έχει αφεθεί η διαχείριση των απορριμμάτων στην τύχη, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται, μόνο στην Αττική, 300 στρέμματα γης ως ανοιχτές και ανεξέλεγκτες χωματερές, ενώ είναι αναγκαία η χρήση μόνο 15 στρεμμάτων. Οταν κανένα μέτρο δεν παίρνεται στην κατεύθυνση περιορισμού των απορριμμάτων στην πηγή ακόμα της παραγωγής τους. Οταν τα προγράμματα ανακύκλωσης χρησιμοποιούνται κύρια ως διαφημιστικά τρικ. Οταν, με πρώτον τον πρόεδρο της ΚΕΔΚΕ, προβάλλεται ως λύση η δημιουργία ενός Σεβέζο στην Αττική, γιατί αυτό σημαίνει εργοστάσιο καύσης. Οταν, δημοσίως, δηλώνεται το ενδιαφέρον διαφόρων αρμοδίων για μια σύγχρονη, επιστημονική προσέγγιση και λύση του προβλήματος και την ίδια ώρα κάτω από το τραπέζι η συζήτηση γίνεται για το ύψος των αντισταθμιστικών που πρέπει να δοθούν, ώστε η κατάσταση να παραμείνει για μερικά χρόνια ακόμα ως έχει, αφού αυτό κοστίζει λιγότερο. Τότε, όλοι οι υπόλοιποι, οι πολίτες που πληρώνουν ή καλούνται να πληρώσουν, με επιπτώσεις πάνω στην ίδια τη ζωή τους, έχουν κάθε λόγο, όχι μόνο να ανησυχούν, αλλά και να κινητοποιούνται. Εχουν κάθε λόγο να παρακάμψουν τον καλλιεργούμενο χωροταξικό ρατσισμό και να στρέψουν την προσοχή τους στους πραγματικούς ενόχους. Αυτούς που εν τέλει κερδίζουν είτε πολιτικά, είτε οικονομικά - με προοπτική, μάλιστα, να κερδίζουν και στο μέλλον - από αυτή τη χαώδη κατάσταση.

Το πρόβλημα των σκουπιδιών δεν αφορά μόνο την Αττική. Το βεβαιώνει ο αριθμός των 3.000 ανεξέλεγκτων χωματερών που υπάρχουν σε όλη τη χώρα. Ομως η σημερινή κυβέρνηση στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας στην Αττική και προσπαθεί να πείσει πως δίνει τη μάχη των σκουπιδιών, κρύβοντας - όπως και η προηγούμενη - ότι επί της ουσίας για το πρόβλημα στην πραγματική ολική διάστασή του όχι μόνο δεν έχει κάνει τίποτα, αλλά και δε σχεδιάζει να κάνει τίποτα. Κρύβει το γεγονός ότι εντός των ορίων της πολιτικής της δε χωράει συνολική λύση για τα σκουπίδια. Και γιατί χρειάζονται οικονομικοί πόροι που η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να δώσει (τα περίφημα 45 δισ. του Λαλιώτη είναι ψίχουλα, όταν μια μόνο Ολοκληρωμένη Εγκατάσταση Διαχείρισης Απορριμμάτων χρειάζεται 60 δισ. ). Και γιατί χρειάζεται εθνικός σχεδιασμός, που, όμως, έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική για τις περιφέρειες, που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Και γιατί, επίσης, οι πελατειακές σχέσεις, στις οποίες στηρίζεται και αυτή η κυβέρνηση, δεν επιτρέπουν τέτοιους σχεδιασμούς.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης, να μην αναλάβει την πολιτική ευθύνη που της αναλογεί και η μετακύληση - για καθαρά μικροκομματικούς λόγους - αυτής της ευθύνης στις πλάτες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που επιχειρείται τις τελευταίες μέρες, έχει οδηγήσει, ήδη, σε επικίνδυνες καταστάσεις. Και είναι αυτός ένας σοβαρός λόγος, για να μείνουν, επιτέλους, στην άκρη διάφορες αστείες προτάσεις που ακούγονται τελευταία και να στραφεί η λαϊκή αντίδραση προς την κατεύθυνση της διεκδίκησης μιας κεντρικής πολιτικής για τη διαχείριση των απορριμμάτων. Επιτέλους, ο κατεργάρης πρέπει να αναγκαστεί να κάτσει στον πάγκο του.