Τα "φυσιολογικά" | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τα "φυσιολογικά"

Η αναζωπύρωση της υπόθεσης των ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ έφερε στην επιφάνεια μια σειρά συμπτωμάτων της μόνιμης παθολογίας του πολιτικού συστήματος, αλλά και της κοινωνικής μας ζωής. Από προχτές ήρθαν στο προσκήνιο και πάλι οι "κασέτες" και όλη η σχετική συζήτηση περί αυτές. Οσοι μεταδίδουν το περιεχόμενό τους τις θεωρούν αποδείξεις των ισχυρισμών τους, όσοι κατονομάζονται σ' αυτές τις καταγγέλλουν σαν προϊόντα υποκλοπής και κατασκευής "στοιχείων". Ο ελληνικός λαός καλείται για μια ακόμη φορά να παίξει το ρόλο του λαθρακουστή, με την ψευδαίσθηση ότι έτσι του δίνεται η δυνατότητα να σταθεί, έστω και για λίγο, πίσω από την κλειδαρότρυπα του δωματίου όπου παίζονται τα "παιχνίδια" των ισχυρών.

Είναι αυτονόητη η οικονομική και πολιτική σημασία που έχουν υποθέσεις σαν αυτή των ψηφιακών του ΟΤΕ. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο πολύ σοβαρότερο και έχει να κάνει με μια άλλη πρόκληση των ίδιων των πρωταγωνιστών των όποιων σκανδάλων. Η πρόκληση - προσπάθεια να μας κάνουν να αποδεχτούμε και να συνθηκολογήσουμε με τις όποιες ανομίες τους. Να σταματήσουμε ενδεχόμενα ακόμα και να τις καταγγέλλουμε, αφού πλέον είναι βέβαιο ότι όταν οι κρατούντες δείχνουν πως ασχολούνται με τη διαλεύκανση ενός σκανδάλου είναι βέβαιο ότι ετοιμάζουν ένα άλλο μεγαλύτερο.

Φυσιολογικό λοιπόν ο α ή β επιχειρηματίας, για να κλείσει μια δουλιά με το δημόσιο, να "λαδώνει". Φυσιολογικό, όμως, είναι και ο κυβερνητικός παράγοντας ή ο κρατικός λειτουργός να "λαδώνεται". Ετσι λειτουργεί το σύστημα. Φυσιολογικό ο μεγαλοεργολάβος να είναι και ιδιοκτήτης μέσων ενημέρωσης, φυσιολογικό και το να χρησιμοποιεί τα μέσα ενημέρωσης για να παίρνει δημόσια έργα. Ετσι αποδίδει καλύτερα το σύστημα. Φυσιολογικό να γίνονται υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, φυσιολογικό και το να μεταδίδονται από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως. Αυτά έχει το σύστημα. Φυσιολογικό ο δημοσιογράφος που διαρρηγνύει τα ιμάτια του τη μια μέρα για τα συμφέροντα του αφεντικού του, την επομένη να το κάνει για τα συμφέροντα του νέου αφεντικού. Φταίει... το σύστημα.

Για να λειτουργήσουν, όμως, αυτές οι εξισώσεις, πρέπει να εξασφαλιστεί όχι μόνο η ανοχή, αλλά και η συνενοχή της περιβόητης "κοινής γνώμης", που όχι μόνο πρέπει να αποδεχτεί τους κανόνες, αλλά και να εξοικειωθεί με τις μεθόδους και τα μέσα του παιχνιδιού. Σε αντάλλαγμα θα της δίνουν το δικαίωμα να ρίχνει μια ματιά στο "κρεβάτι" της συνεύρεσης των οικονομικών και των πολιτικών συμφερόντων, ενώ στον καθένα ξεχωριστά θα δημιουργείται η θεμιτή προσδοκία ότι "θα γυρίσει ο τροχός... " για να επωφεληθεί κι αυτός. Αυτοί είναι τα πραγματικά θύματα.

Σ' αυτή την επιχείρηση εκμαυλισμού παίρνουν μέρος οι εκπρόσωποι της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας, οι πλουτοκράτες, τα μέσα ενημέρωσης. Σ' αυτό το τρίγωνο οι ρόλοι αλλάζουν συνέχεια, οι θίγοντες μετατρέπονται σε θιγόμενους, οι καταγγέλλοντες σε καταγγελλόμενους, οι αθώοι σε ενόχους, οι "τιμωροί" σε αποδιοπομπαίους, και πάει λέγοντας. Παιχνίδι να γίνεται.

Το βέβαιο πάντως σε κάθε περίπτωση είναι ένα: Αυτό το κουβάρι, όπως και ο "Γόρδιος Δεσμός", δε λύνεται κόμπο κόμπο.