Αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, δραστική μείωση των κονδυλίων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πάγωμα μισθών και οικογενειακών επιδομάτων, ουσιαστική κατάργηση των επιδομάτων κοινωνικής πρόνοιας είναι μερικά από τα μέτρα που επιχειρεί να επιβάλει ο Χ. Κολ. Φτάνει μάλιστα σε ακραία σημεία, αφού επιβάλλει τιμωρία στους εργαζόμενους που είχαν την ατυχία να ασθενήσουν, αφού προβλέπει τη μείωση κατά 20% τουλάχιστον των αποδοχών για τις μέρες της ασθένειας.

Η γενικότερη σημασία του γερμανικού "πειράματος" αποτυπώνεται στα λόγια του Κοινοτικού επιτρόπου Μάριο Μόντι, ο οποίος δήλωσε ότι "αν αυτά γίνονται στη Γερμανία, οι άλλοι δεν μπορούν να έχουν ένα πιο γενναιόδωρο σύστημα πρόνοιας"! Με λίγα λόγια, αν η Γερμανία που είναι η ατμομηχανή της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης αναγκάζεται να καταφύγει σε τέτοια μέτρα, τότε τι να πούμε για χώρες όπως η Ελλάδα...

Θα πρέπει, βεβαίως, να σημειωθεί ότι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι εργοδότες, το κεφάλαιο δε συμβιβάστηκαν ποτέ με το σύστημα των κοινωνικών ασφαλίσεων και πρόνοιας. Αν το αποδέχτηκαν για τόσα χρόνια, έχει να κάνει με το ότι αυτό αποτελούσε προϊόν σκληρών αναμετρήσεων των εργαζομένων με τους εργοδότες και το κράτος τους και επομένως ήταν μια υποχρεωτική παραχώρηση προς αυτούς. Τι αλλάζει τώρα και οι δυνάμεις αυτές με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους προχωρούν στην αμφισβήτηση κοινωνικών κατακτήσεων που έχουν ζωή πάνω από έναν αιώνα;

Και πάλι ο Κοινοτικός επίτροπος Μ. Μόντι αναλαμβάνει να απαντήσει με κυνισμό, απαριθμώντας τους τρεις λόγους για τους οποίους οι ιθύνουσες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης επέλεξαν αυτή την περίοδο για να θέσουν σε εφαρμογή τα σχέδιά τους: "Ο πρώτος λόγος είναι δημογραφικός, αφού η γήρανση του πληθυσμού επιβαρύνει το σύστημα πρόνοιας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Δεύτερον, στο παρελθόν το κοινωνικό κράτος μπορούσε να υπάρχει γιατί το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη ήταν υπανάπτυκτο, ενώ σήμερα ο ανταγωνισμός με τις αναδυόμενες χώρες μάς εξαναγκάζει να περικόψουμε δαπάνες. Ο τρίτος λόγος είναι μια αλλαγή πολιτικο-πολιτισμικού χαρακτήρα. Παλαιότερα τα κράτη δεν απέρριπταν την ιδέα κοινωνικών παροχών, φορτώνοντας το κόστος με τη μορφή του δημόσιου χρέους στις μελλοντικές γενιές. Εδώ και μερικά χρόνια υπάρχει μια νέα συνείδηση των ευθυνών μας, η οποία εδραιώθηκε χάριν της γερμανικής κουλτούρας της σταθερότητας και της Συνθήκης του Μάαστριχτ"!

***

Πέρα όμως από τις πάγιες επιδιώξεις των πολυεθνικών, εκείνο που αξίζει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι έστω και εμμέσως ο Κοινοτικός επίτροπος ομολογεί πως ο αποφασιστικός λόγος είναι οι εξελίξεις που μεσολάβησαν "εδώ και μερικά χρόνια". Εκτός από τις ανακατατάξεις στο παγκόσμιο σκηνικό με τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, που ήταν σημεία αναφοράς για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, τουλάχιστον όσον αφορά στις κοινωνικές κατακτήσεις, οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης φαίνεται ότι προσμετρούν και τα χαλαρά αντανακλαστικά του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Σ' αυτό το τελευταίο έπαιξαν ρόλο τόσο οι διεθνείς εξελίξεις, όσο και δυο ακόμη παράγοντες. Ο πρώτος έχει να κάνει με την εξαγορά ενός τμήματος της ηγεσίας των συνδικάτων, αυτού που επηρεαζόταν από τις συντηρητικές και τις σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις και ο δεύτερος λόγος ήταν η χρησιμοποίηση των ίδιων των αποτελεσμάτων της πολιτικής τους (μαζική ανεργία, φτώχεια, κοινωνικός αποκλεισμός) για να εκβιάσουν τους εργαζόμενους, προκειμένου να δεχτούν τη συνεχή περικοπή των δικαιωμάτων τους, για να μην τα χάσουν όλα. Η τακτική αυτή βρήκε αντανάκλαση στα συμβόλαια "ταξικής συνεργασίας", που άρχισαν να υπογράφονται το 1995 στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ενωσης. Οπως αποδεικνύεται, λοιπόν, τώρα, η υποχωρητικότητα της ηγεσίας των συνδικάτων όχι μόνο δεν ανέκοψε την επίθεση κατά των στοιχειωδών εργατικών κατακτήσεων, αλλά αντίθετα την έφερε πιο κοντά.

***

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Σε κανένα σημείο δε φαίνεται ότι ο λόγος γίνεται για ανθρώπους, για ανθρώπινες ζωές, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων και πρόνοιας θεωρείται, από τους ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σαν ένας οποιοσδήποτε παράγοντας που επηρεάζει το κόστος παραγωγής. Είτε, δηλαδή, μιλάμε για ανθρώπους είτε για πρώτες ύλες, το ίδιο και το αυτό