Η ελληνική κυβέρνηση αποφεύγει να ανακοινώσει στον ελληνικό λαό αυτή τη σημαντική εξέλιξη, αν και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γιάννος Παπαντωνίου, συνυπέγραψε την απόφαση του ΕΚΟΦΙΝ, αποδεχόμενος όχι μόνο τη διαίρεση, αλλά και το γεγονός ότι η Ελλάδα σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να συμμετάσχει στο τρίτο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ). Η κυβερνητική σιωπή εξηγείται. Μια τέτοια ανακοίνωση θα ισοδυναμούσε με ομολογία, όχι μόνο της αποτυχίας του δικού της προγράμματος "σύγκλισης", αλλά και της παραπλάνησης του ελληνικού λαού επί μια πενταετία τουλάχιστον. Τόσο η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όσο και η προηγούμενη της Νέας Δημοκρατίας, χρησιμοποίησαν την καραμέλα της "σύγκλισης", που δήθεν θα έφερνε τη χώρα στον παράδεισο της ΟΝΕ, για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι είναι απαραίτητες οι "θυσίες". Σήμερα, λοιπόν, αποδεικνύεται ότι όχι μόνο σύγκλιση δεν υπήρξε, αλλά μεγάλωσε περισσότερο η απόσταση που χωρίζει την ελληνική οικονομία από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και το χειρότερο είναι ότι οι κυβερνήσεις γνώριζαν πως το εγχείρημα του Μάαστριχτ είναι και ανεφάρμοστο και καταστροφικό.

Οντας, λοιπόν, εκτός ΟΝΕ η Ελλάδα θα πρέπει μετά την 1η του Γενάρη του 1999, να ακολουθήσει την τύχη των "δορυφόρων". Αυτή την τύχησυζήτησαν οι υπουργοί Οικονομικών την περασμένη Δευτέρα, χωρίς, βέβαια, να αποφασίσουν. Ωστόσο, το γεγονός ότι οι υπουργοί της Γερμανίας και της Γαλλίας παρουσίασαν κοινή θέση θεωρείται ενδεικτικό για το πού θα καταλήξει το συμβούλιο στην επόμενη συνεδρίασή του. Η κοινή γερμανογαλλική πρόταση προβλέπει την επιβολή "αυτομάτων κυρώσεων" στις χώρες - μέλη, που θα αποκλίνουν τουλάχιστον όσον αφορά στο δείκτη του ελλείμματος του δημοσίου. Ανάμεσα στις κυρώσεις αυτές περιλαμβάνονται σημαντικά πρόστιμα και ποινές οικονομικού χαρακτήρα. Δε χρειάζεται, βεβαίως, να πούμε ότι η θέση της Ελλάδας στο περιθώριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης σημαίνει, αφενός ότι θα πάψει να "ευεργετείται" από τα Διαρθρωτικά Ταμεία και αφετέρου δε θα έχει δικαίωμα ψήφου στη λήψη αποφάσεων για τις οικονομικές πολιτικές της Ενωσης. Ενα μέλος, δηλαδή, με αυξημένες υποχρεώσεις, αλλά χωρίς δικαιώματα.

Η απόφαση, για τη διαίρεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε "εντός" και "εκτός" ΟΝΕ, σημαίνει ότι και για τα επόμενα χρόνια οι Ελληνες εργαζόμενοι θα κληθούν να υπομείνουν νέα, σκληρότερα προγράμματα λιτότητας και ολοκληρωτικής καταστροφής του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας. Η "καραμέλα" θα αλλάξει γεύση και το νέο παραμύθι θα λέει ότι πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια, για να εφαρμοστούν οι επιταγές του "σκληρού πυρήνα", για να διατηρεί η χώρα την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα να γίνει κι αυτή μέλος της λέσχης αυτών που αποφασίζουν...

Βέβαια, πίσω από την εξέλιξη της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης βρίσκεται η πολιτική σκοπιμότητα, η προώθηση, δηλαδή, της πολιτικής ολοκλήρωσης. Η διαίρεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε "εντός" και "εκτός" ΟΝΕ, δημιουργεί ταυτόχρονα και το πρόπλασμα της πολιτικής διαίρεσης. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι τα κριτήρια συμμετοχής στο "σκληρό πυρήνα", όπως τονίστηκε στο Συμβούλιο θα είναι κατ' αρχήν, αλλά όχι αποκλειστικά, οικονομικά. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ιταλίας, η οποία δεν μπορεί να εκπληρώσει τα κριτήρια του Μάαστριχτ, ωστόσο μεθοδεύεται η συμμετοχή της στο "σκληρό πυρήνα", λόγω του ειδικού πολιτικού βάρους που έχει για τις εξελίξεις στην Ενωση, αλλά και λόγω της συμμετοχής της στη λέσχη των επτά πλουσιότερων χωρών του κόσμου, του περιβόητου "G7". Με παρόμοια, πολιτικής φύσης, επιχειρήματα μεθοδεύεται και η συμμετοχή της Ισπανίας.

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι στο "σκληρό πυρήνα" της Ευρωπαϊκής Ενωσης δε θα πάρουν μέρος μόνο οι χώρες που "μπορούν" (με βάση τις οικονομικές τους επιδόσεις), αλλά και αυτές που "πρέπει" (με βάση την πολιτική τους σημασία). Είναι σαφές ότι η Ελλάδα ούτε "μπορεί", ούτε "πρέπει" να συμμετέχει και αυτό συνεπάγεται αυτόματα την κατάταξή της στις χώρες "δεύτερης κατηγορίας" με ό,τι σημαίνει όχι μόνο για την οικονομική της ανάπτυξη, αλλά και για την εθνική της κυριαρχία και ανεξαρτησία.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Η απόφαση, για τη διαίρεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε "εντός" και "εκτός" ΟΝΕ, σημαίνει ότι και για τα επόμενα χρόνια οι Ελληνες εργαζόμενοι θα κληθούν να υπομείνουν νέα, σκληρότερα προγράμματα λιτότητας και ολοκληρωτικής καταστροφής του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας. Η "καραμέλα" θα αλλάξει γεύση και το νέο παραμύθι θα λέει ότι πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια, για να εφαρμοστούν οι επιταγές του "σκληρού πυρήνα", για να διατηρεί η χώρα την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα να γίνει κι αυτή μέλος της λέσχης αυτών που αποφασίζουν...