Ποια τύχη ή ατυχία την έφερε κι αυτό το καλοκαίρι σ' αυτήν εδώ τη στάση λεωφορείου; Αθήνα - Λούτσα. Κάθε χρονιά αυτό το μήνα, πριν πάρει την πολυπόθητη άδεια, τα Σαββατοκύριακα παίρνει από το χέρι τα δυο παιδιά της και επιχειρούν να δραπετεύσουν για δυο μέρες. Δυο μέρες, που μεταφράζονται ουσιαστικά σε λίγες ώρες, αφού πολλές είναι οι ώρες που χάνονται περιμένοντας το λεωφορείο, φυσώντας και ξεφυσώντας αγκαλιά με τα δευτερόλεπτα που τρέχουν γρηγορότερα από το λεωφορείο, καθώς η κίνηση δεν επιτρέπει στον οδηγό να είναι συνεπής με τα χιλιόμετρα. Ασε εκείνη την αληθινή μάχη που καλείσαι να δώσεις για να καταφέρεις, όχι να κάτσεις, αλλά απλώς να μπεις και να στριμωχτείς κάτω από τον ιδρώτα του διπλανού σου, τις παραξενιές της διπλανής σου, που την ενοχλεί η τσάντα σου, ή το χέρι σου, που κρέμεται από τη χειρολαβή σαν ξεψυχισμένο πουλί που διεκδικεί ένα κλαρί για να ξαποστάσει.

Και τα παιδιά να κρέμονται κι αυτά το ένα από την τσάντα της μαμάς και το άλλο από το ελεύθερο χέρι της. Κουρνιασμένα πουλάκια, που ονειρεύονται τη θάλασσα και τη δροσιστική βυσσινάδα της γιαγιάς που τους περιμένει, στο μικρό εξοχικό της Λούτσας. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης, όμως, βρίσκεται ακόμη στη σκέψη, γιατί είναι ο εφιάλτης της επιστροφής το απόγευμα της Κυριακής. Αχ, του χρόνου, ελπίζει να πάρουν εκείνο το αυτοκινητάκι, που χρόνια τώρα ονειρεύονται. Τελευταία χρονιά που ταλαιπωρεί τα μικρά της. Εκείνη είχε συνηθίσει την ταλαιπωρία από μικρό παιδί, όταν οι γονείς της την έπαιρναν από το χέρι με την αδελφή της και έφευγαν τα Σαββατοκύριακα.

Οσο μεγάλωνε σκεφτόταν ότι του χρόνου θα ήταν καλύτερα. Και πέρασαν πολλά χρόνια. Ολα άλλαξαν, όχι όμως και η ταλαιπωρία για τα "μπάνια του λαού". Και ούτε μια φορά δεν ξέχασε το αγαπημένο κόκκινο πεδιλάκι της, μ' εκείνο το χαριτωμένο φιογκάκι, που έχασε σε κάποια παρόμοια μάχη πριν 30 χρόνια. Ηταν τα αγαπημένα της πεδιλάκια, δώρο της νονάς της. Ποτέ της δεν ξαναφόρεσε ομορφότερο πεδιλάκι. Και ποτέ δε θα ξεχάσει το κλάμα που έκανε όταν το έχασε. Και τώρα, περιμένοντας το λεωφορείο, ξαναθυμήθηκε εκείνη τη "μάχη" και τις απώλειές της. Με τίποτε δεν μπορούσε να φανταστεί πως είχε έρθει η ώρα μιας πιο εφιαλτικής μάχης. Το λεωφορείο σταμάτησε, άνοιξαν οι πόρτες και σαν μύγες άρχισαν να μπαίνουν οι τεράστιες ουρές που είχαν σχηματιστεί.

Αποκλείεται να ήταν αληθινό το θέαμα. Δεν πίστευε στα μάτια της. Για πότε γέμισε το λεωφορείο και πόσοι είχαν μείνει απ' έξω... κι εκείνοι που επιχειρούσαν να ανέβουν από τα παράθυρα! Δεν μπορεί, η ζέστη θα της δημιούργησε παραισθήσεις. Αποκλείεται να συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα μετά από 30 χρόνια. Εσφιξε τα χέρια των παιδιών της και παρακαλούσε να καταφέρει να μπει έστω και στριμωγμένη. Κοίταξε τα πεδιλάκια της κόρης της. Δε θα το διακινδυνέψει. Τότε αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι της. Η γιαγιά θα καταλάβει. Ισως τα καταφέρουν το άλλο Σαββατοκύριακο.