"Το άμεσο, το καθημερινό δεν πρέπει να υποτιμάται. Πρέπει να δένεται δημιουργικά με το αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό μέτωπο με τον τελικό στόχο, το σοσιαλισμό".

Είναι σε όλα τα στελέχη και μέλη του Κόμματος γνωστή η κατεύθυνση της ΚΕ, να κλιμακώσουμε τις παρεμβάσεις μας για την ανάγκη Δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την οργάνωση ενός πολύμορφου κινήματος με τη συγκρότηση επιτροπών και άλλων ενεργειών.

Σαν ξεκίνημα επιλέχθηκε το μάζεμα υπογραφών κάτω από το κείμενο της Επιτροπής Δημοψηφίσματος. Η βασική λογική του κειμένου προβάλλει ένα βασικό δημοκρατικό δικαίωμα "να πουν οι πολίτες της γνώμη τους" για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, μια και πρόκειται για συνθήκες που εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας σε υπερεθνικά κέντρα.

Πού βρισκόμαστε σήμερα, Ιούλης του 1996, σε σχέση με το στόχο που είπαμε παραπάνω;

Μέχρι τώρα έχουν μαζευτεί 3.921 υπογραφές. Σαν νομός είμαστε δεύτεροι στην Ελλάδα. Προηγούνται Αθήνα - Πειραιάς με 11.361 υπογραφές. Υπάρχουν νομοί, στους οποίους δεν έχει μπει ούτε μια υπογραφή. Είναι να χαιρόμαστε, που είμαστε δεύτεροι πανελλαδικά;

Δύο στοιχεία για σύγκριση: Οι υπογραφές στη Θεσσαλονίκη είναι αρκετά πίσω, αν υπολογίσει κανείς μόνο το οικογενειακό περιβάλλον των κομματικών μελών. Είναι πολύ πίσω από τις ψήφους που συγκέντρωσε το Κόμμα μας στις ευρωεκλογές, που ανέρχονται σε πάνω από 30.000.

Η μέχρι τώρα δουλιά έδειξε ότι: Ενας σύντροφος μόνος του μάζεψε πάνω από 200 υπογραφές στη γειτονιά, στα στέκια, στα ΚΑΠΗ. Ενας άλλος στους δύο ορόφους της επιχείρησης που εργάζεται μάζεψε πάνω από 80 υπογραφές σε ένα πρωί. Ενας άλλος, αξιοποιώντας τις εκλογές του σωματείου του, έστησε τραπεζάκι και την ίδια μέρα μάζεψε πάνω από 80 υπογραφές. Ο κύριος όγκος των υπογραφών μαζεύτηκε από τους Γυναικείους Συλλόγους της ΟΓΕ,κάτω από ένα κείμενο δικό τους, που συνδυάζει το αίτημα για δημοψήφισμα με τα προβλήματα των γυναικών που προκύπτουν από τις συνθήκες. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που φανερώνει ότι με πολλούς τρόπους μπορεί να κινηθεί κανείς για το μάζεμα υπογραφών.

Θετικό παράδειγμα συμβολής του μαζικού κινήματος στην ανάπτυξη κινήματος για το Δημοψήφισμα αποτελεί το Συνδικάτο Οικοδόμων Θεσσαλονίκης.Μετέχει στην τοπική Επιτροπή Δημοψηφίσματος με τον πρόεδρό του, ύστερα από απόφαση του ΔΣ στηρίζει την επιτροπή με την παραχώρηση γραφείου για τις συνεδριάσεις της με FAX, με το τηλέφωνο, με τους υπαλλήλους του. Προβάλλει το αίτημα και τις ενέργειες της επιτροπής από την εφημερίδα που εκδίδει.

Δύο μέλη της επιτροπής, όχι κομματικά μέλη, επισκέφτηκαν όλους τους δήμους του πολεοδομικού συγκροτήματος, επέδωσαν υπόμνημα της επιτροπής και τους ζήτησαν να στηρίξουν το αίτημα για δημοψήφισμα και σαν άτομα και με αποφάσεις συμβουλίων.

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, ότι κανένας από όσους μάζεψαν υπογραφές δε συνάντησε δυσκολίες και ότι υπογράφουν και άνθρωποι που συμφωνούν να είμαστε στην ΕΕ, αλλά στηρίζουν το αίτημα να ρωτηθεί ο λαός.

Γιατί αυτό που κάνουν οι 3 σύντροφοί μας δε γίνεται από όλους μας; Μόνο αυτοί έχουν εργασιακό χώρο; Μόνο αυτοί έχουν γειτονιά με ΚΑΠΗ; Μόνο αυτοί πήραν μέρος σε εκλογές του μαζικού τους φορέα; Μόνο στο Συνδικάτο Οικοδόμων Θεσσαλονίκης έχουμε τέτοιο συσχετισμό, που του επιτρέπει να συμμετέχει δημιουργικά; Ενα κύριο ερώτημα που αναδείχνεται: Πού κολλάει και δεν περπατάει η δουλιά;

Η όλη μας εικόνα συνθέτει σοβαρό πολιτικό ζήτημα και ακόμα πιο σοβαρό ζήτημα κομματικής διαπαιδαγώγησης. Είναι ό,τι χειρότερο, να βάζουμε στόχους και να τα παρατάμε.

Είναι φανερό ότι υπάρχει υποτίμηση, λειψός έλεγχος, γενικά ανοργανωσιά. Τι γεννάει, όμως, αυτή την υποτίμηση, το λειψό έλεγχο; Πίσω απ' αυτά, θα εντοπίσουμε δύο κύριες αιτίες:

1) Η λειψή κατανόηση από τα κομματικά μέλη, της σημασίας του αποτελέσματος της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ως ζητήματος στρατηγικής σημασίας για το πέρασμα στον τελικό στόχο, το σοσιαλισμό.Παρότι το Κόμμα μας από το 1958 παρακολουθεί το φαινόμενο της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, έχει τεκμηριώσει απόλυτα τη φύση και το χαρακτήρα της, τις συνέπειες, τα μελλούμενα, με πανελλαδικό σώμα, ντοκουμέντα, μελέτες, ειδικές εκδόσεις, μπροσούρες, παρότι η ζωή καθημερινά επαληθεύει την τεκμηρίωσή του. Αυτός ο πλούτος των επιχειρημάτων δεν έχει αφομοιωθεί. Αυτό δημιουργεί σε πολλούς από μας αναστολή να περάσουμε στη δράση, επειδή νιώθουμε να μην κατέχουμε το θέμα. Είναι αναγκαίο, λοιπόν, όργανα, καθοδηγητές, επιτροπές να βοηθήσουμε σ' αυτό το ξεμπλοκάρισμα. Μπορούμε, κωδικοποιώντας τα επιχειρήματα, εκλαϊκεύοντας τα παραπάνω, να εμπνεύσουμε την αναγκαία αυτοπεποίθηση.

Η ζωή μάς βοηθάει. Είναι πολλοί περισσότεροι οι εργαζόμενοι σήμερα που κατανοούν, χάρη στις δικές μας παρεμβάσεις όλα αυτά τα χρόνια, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση "δεν είναι καλό πράγμα". Απλωμα χρειάζεται. Στο κάτω κάτω, η εκλογική μας βάση δε θέλει ιδιαίτερη διαφώτιση. Στη μάχη των ευρωεκλογών, το Μάαστριχτ, η "Λευκή Βίβλος" ήταν στο επίκεντρο της συζήτησης. Τότε πήγαμε καλά. Ψήφους πήραμε. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούμε να πάρουμε υπογραφές; Ας ξεκινήσουμε από αυτό που είναι έτοιμο και μας περιμένει.

2) Η υποτίμηση της μορφής πάλης. Πρόκειται για αντίληψη που σέρνεται σαν φίδι και στις γραμμές μας και εκδηλώνεται κυρίως με τη φράση: "Ε, καλά, με υπογραφές θα πάμε στο σοσιαλισμό;". Βεβαίως και δεν πας με υπογραφές. Το πώς πας, το πώς λύνεται το πρόβλημα της εξουσίας, για να λυθεί το ζήτημα των μέσων παραγωγής και το πέρασμα στον κεντρικό σχεδιασμό, τα ξεκαθαρίσαμε στο Συνέδριο, τα αποτυπώσαμε στο Πρόγραμμά μας, στην Πολιτική Απόφαση, στο Καταστατικό. Συμφωνήσαμε σχεδόν ομόφωνα. Για να πας λοιπόν, από κάπου πρέπει να ξεκινάς. Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Το Κόμμα μας έχει 80 χρόνια ζωής και πάλης γι' αυτά. Δεν είμαστε σημερινοί. Το ζήτημα είναι συγκεκριμένο. Το να μαζεύεις υπογραφές για το Δημοψήφισμα είναι καλύτερο από το να κάθεσαι και να κλείνεις σε όλες τις πτώσεις το Μέτωπο και το σοσιαλισμό. Είναι καιρός να μιλάμε λιγότερο για το σοσιαλισμό, αλλά να κάνουμε περισσότερα στην πράξη γι' αυτόν. Το ζήτημα επομένως με τις υπογραφές, είναι πού τις εντάσσουμε.

Στη στρατηγική του Κόμματός μας, το αντιπάλεμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, συνολικά στα επιμέρους μέτωπα, είναι κρίσιμης σημασίας για την προοπτική, τον τελικό στόχο, το σοσιαλισμό.Ο δικός μας δρόμος γι' αυτά περνάει μέσα από την αποδέσμευση. Φυσικά, εκεί δεν πας κατ' ευθείαν. Ξεκινάς από κάτι που καταλαβαίνει ο άλλος. Συσπείρωση, λοιπόν, πάνω σ' ένα κατά βάση δημοκρατικό αίτημα το "Δημοψήφισμα". Δώσ' μου το δικαίωμα να εκφράσω γνώμη. Προωθώντας το αίτημα, όλο και κάτι λέγεται για την ουσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του Μάαστριχτ, τη "Λευκή Βίβλο", τη Διακυβερνητική. Ανοίγεις ένα ρυάκι, βάζεις ένα λιθαράκι. Πλάι σ' αυτό, με ιδεολογική, πολιτική παρέμβαση των κομματικών οργανώσεων, πιο πολύ μπορείς να ζυμώνεις την ουσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την αναγκαιότητα της ρήξης μ' αυτήν. Αν το άμεσο - μικρό - δεν παλεύεται σαν στοιχείο που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον τελικό στόχο - το μεγάλο - τότε η συνείδηση του ανθρώπου στεγνώνει, το καθήκον καταντάει ρουτίνα, γίνεται αγγαρεία, απάθεια και εκδηλώνεται σαν λειψός έλεγχος, ανοργανωσιά κ.ά.

Η συσπείρωση γύρω από το Δημοψήφισμα, βεβαίως, δεν είναι μέτωπο αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό, οι επιτροπές γι' αυτό δεν είναι όργανα του Μετώπου. Με τη δική μας όμως παρέμβαση, μέσα στην αντικειμενική πραγματικότητα που θα οξύνεται και θα βιώνεται από τους εργαζόμενους η απανθρωπιά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπορεί και το αίτημα του Δημοψηφίσματος να ξεπερνιέται, να υιοθετούνται αιτήματα με σαφή αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Αυτό δεν είναι προσδοκία. Περπατάει, ήδη, στη ζωή. Δείτε τα αιτήματα των αγροτικών κινητοποιήσεων. Κάτω από την καθοδήγηση των ΣΕΑ, έχουν χαρακτήρα που αμφισβητεί τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.Ακόμα έχουμε υπογραφές σε κείμενα που ζητούν δημοψήφισμα και στηρίζουν αυτό το αίτημα με επιχειρηματολογία που δίνει την προοπτική της αποδέσμευσης.

Να βλέπουμε την υπόθεση στην κίνησή της. Οι επιτροπές Δημοψηφίσματος έχουν τώρα, ας το πούμε, χαρακτήρα "δημοκρατικό", στην πορεία ίσως μετά την απόρριψη του αιτήματος για Δημοψήφισμα ποιος μπορεί να αποκλείσει τη μετεξέλιξή τους σε επιτροπές για άλλα μέτωπα πάλης, για την ίδια την αποδέσμευση; Τι μας εμποδίζει, λοιπόν, και από τώρα δεν αναζητούμε έναν πιο αποφασιστικό συντονισμό ανάμεσα στις επιτροπές πανελλαδικά, δεν αναζητούμε το συντονισμό τους με τις ΣΕΑ των αγροτών, του κινήματος των ΕΒΕ, άλλων κινημάτων, γυναικών, ειρήνης;

Αυτή η ιστορία με το Δημοψήφισμα, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ένας από τους καθρέφτες που αντικατοπτρίζει τα βήματα στροφής που πρέπει να σημειώνουμε μετά το 15ο Συνέδριο. Πρόκειται για μια πρόκληση, που θα την έχουμε συνέχεια μπροστά μας και θα κρινόμαστε καθημερινά. Η πρόκληση είναι να κατακτάμε την ικανότητα, τις επιμέρους αγωνιστικές συσπειρώσεις, να τις μετεξελίσσουμε σε συσπειρώσεις με αντιμονοπωλιακά, αντιιμπεριαλιστικά, δημοκρατικά χαρακτηριστικά, σε Μέτωπο. Πώς το άμεσο θα δένεται με την προοπτική, τον τελικό στόχο, το σοσιαλισμό.

Πρέπει να πορευόμαστε στις γραμμές: συσπειρώσεις, αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο, σοσιαλισμός. Οχι σχηματικά, αλλά στη διαλεκτική σχέση. Να μην κατακερματίζεται το ενιαίο της πολιτικής μας. Δουλεύοντας για το επιμέρους, είναι ανάγκη η πολιτική μας να παρουσιάζεται ενιαία, ολοκληρωμένα, όχι αποσπασματικά. Σήμερα επικεντρώνουμε στις υπογραφές, να σηκώσουμε κίνημα για Δημοψήφισμα. Είμαστε όμως έτοιμοι; Πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα να καθοδηγήσουμε πολύ πιο προωθημένες ταξικές συγκρούσεις. Η ζωή τραβάει με τη δική της νομοτέλεια. Δεν πάει πάντα ευθύγραμμα. Εχει στροφές απότομες. Μην ξεχνάμε ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται επικίνδυνα. Ας μη βρεθούμε ανέτοιμοι.

Ας σκεφτούμε και λίγο πιο καλά. Ενα από τα κύρια επιχειρήματα των αντιπάλων του Δημοψηφίσματος, είναι και τούτο: "Εσείς οι κομμουνιστές, το 5% επιμένετε. Ο λαός ψήφισε κόμματα που θέλουν την Ευρωπαϊκή Ενωση και είναι το 95%, είστε μειοψηφία, άλλωστε, και οι υπογραφές σας αυτό δείχνουν". Μπορεί να μην πετύχουμε να γίνει Δημοψήφισμα, όμως, το να εξουδετερώσουμε αυτό τους το επιχείρημα δεν είναι σημαντικό ζήτημα; Το επιχείρημά τους θα πάει περίπατο, αν μαζέψουμε σ' όλη την Ελλάδα υπογραφές που να ξεπερνούν το εκλογικό ποσοστό του Κόμματος. Και κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει.

Κανένας, λοιπόν, σύντροφος, κνίτης, οπαδός, φίλος να μην κυκλοφορεί χωρίς έκκληση της Επιτροπής Δημοψηφίσματος για υπογραφές στη γειτονιά, στα στέκια, στα ΚΑΠΗ, στην πολυκατοικία, στις διακοπές, στις συγκεντρώσεις του Κόμματος.

Καμία ΚΟΒ χωρίς συνεργεία με τραπεζάκια σε πλατείες, σε πάρκα, με μικρά εύχρηστα ταμπλό, για μάζεμα υπογραφών.

Κανένας κλάδος χωρίς επιτροπή, κανένα σωματείο της δικής μας τουλάχιστον επιρροής, να μην είναι πιο πίσω απ' ό,τι οι οικοδόμοι της Θεσσαλονίκης.

Οι κομμουνιστές της Θεσσαλονίκης δουλεύουμε για 10.000 υπογραφές μέχρι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, για 50.000 μέχρι το τέλος του έτους.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΦΦΑΣ

Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ