Ολυμπιάδα δεν είναι μόνο ρεκόρ και χρυσά μετάλλια. Σημαίνει παράλληλα αξιοπρέπεια, ήθος, σοβαρότητα. Αρετές, που έστω κι αν δεν ευδοκιμούν στη σύγχρονη δημόσια ζωή της χώρας, οφείλουμε να τις δίνουμε την ανάλογη διάσταση. Επειτα από έναν αιώνα απουσίας από τον πίνακα μεταλλίων, με τέσσερα χρυσά και 3 αργυρά, δεν είναι εύκολο να διακρίνεις τα όρια ανάμεσα στο θρίαμβο και τη θριαμβολογία. Θα 'ταν παράλογο να περιμένει κανείς από τα ιδιωτικά κανάλια να γκρεμίσουν τείχη για να υποδεχτούν Ολυμπιονίκες. "Παράθυρα" έχουν οι άνθρωποι, αυτά ανοίγουν...

Εντύπωση, όμως, προκαλεί η παντελής έλλειψη σεμνότητας από πλευράς υπευθύνων και αθλητικής ηγεσίας. Αμέτρητοι υφυπουργοί παρέλασαν από την Πανεπιστημίου 25, στην τετραετία από τη Βαρκελώνη στην Ατλάντα, που ο Δήμας κατακτούσε τα χρυσά μετάλλια. Ολοι τους διεκδίκησαν μερίδιο στην επιτυχία. Το μόνο που δεν είπαν, είναι ότι σήκωναν μαζί του βάρη στις προπονήσεις.

Τεράστια η επιτυχία του Μελισσανίδη στη γυμναστική και πολύ πιο ώριμη η σκέψη του, από το μικροκαμωμένο του κορμί. Ξεχασμένος, όταν προσπαθούσε με τον προπονητή του, να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Τώρα, οι έμποροι των ιδανικών, πληρώνουν όσα - όσα για μια πόζα κι ένα χαμόγελο. Για λίγο μερίδιο στη δημοσιότητα. Τυχερός... ο νυν υφυπουργός Αθλητισμού. "Τα ίδια έκαναν και το 92 με την Πατουλίδου", καταγγέλλει ο πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ.