Στην Ελλάδα ο θεσμός του Κρατικού Παιδικού Σταθμού εμφανίστηκε το 1901 με αρκετά φιλόδοξους στόχους: Να προφυλάξει τα παιδιά των εργαζόμενων μητέρων από τους κινδύνους του δρόμου και να διαδώσει το ελληνικό πνεύμα και την ελληνική γλώσσα στις παραμεθόριες περιοχές της χώρας.

Η αντίληψη αυτή, ευτυχώς, επικράτησε μόνο τα πρώτα χρόνια. Αργότερα, οι έρευνες των ειδικών επιστημόνων έδειξαν ότι ο παιδικός σταθμός δεν πρέπει να είναι μόνο χώρος φύλαξης, αλλά κυρίαρχα χώρος αγωγής, μιας και είχε γίνει πλέον κοινή συνείδηση ότι η προσχολική αγωγή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου.Συγκεκριμένα, πριν από 35 χρόνια - τον Ιούλιο του 1961 - η "Ουνέσκο" και το Διεθνές Γραφείο Αγωγής οργάνωσαν εκπαιδευτικό συνέδριο, το οποίο κατέληξε στα εξής βασικά πορίσματα:

• Είναι ανάγκη να εξασφαλιστεί στο παιδί από την πιο μικρή του ηλικία μια εκπαίδευση κατάλληλη για την πνευματική, ηθική και σωματική του εξέλιξη.
• Οσο κι αν η οικογένεια παραμένει το πιο ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάπτυξη ενός παιδιού, δεν μπορεί - όσο καλές κι αν είναι οι προϋποθέσεις - να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες του για αγωγή και εκπαίδευση.
• Η προσχολική αγωγή είναι ένα κοινωνικό αίτημα της εποχής μας - του 1961 δηλαδή - αφού αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των γυναικών που εργάζονται έξω από το σπίτι.
• Η φοίτηση ενός παιδιού στα προσχολικά κέντρα αγωγής - έτσι χαρακτηρίστηκαν οι παιδικοί σταθμοί - προπαρασκευάζει τη φυσική μετάβασή του από την οικογενειακή ζωή στο σχολικό περιβάλλον, ενώ δίνει ταυτόχρονα τη δυνατότητα να διαγνωστούν έγκαιρα ενδεχόμενες πνευματικές ή σωματικές διαταραχές, που βελτιώνονται ή θεραπεύονται πιο εύκολα, όσο πιο νωρίς γίνεται η διάγνωσή τους.

Μετά από 35 χρόνια κι αυτά τα βασικά πορίσματα εκείνου του συνεδρίου στην Ελλάδα ακόμα δεν έχουν κατακτηθεί. Και είναι πραγματικά ντροπή για μια χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο, να μη διαθέτει σήμερα τον όρο "προσχολική αγωγή" ούτε στα χαρτιά! Συγκεκριμένα ο νόμος 2082/92 καθιερώνει ως ρόλο των ΚΠΣ "τη φύλαξη και την ημερήσια δημιουργική απασχόληση των νηπίων", χωρίς να αναφέρει κουβέντα για την εκπαίδευση και την αγωγή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ακολουθεί η ερμηνευτική εγκύκλιος του παραπάνω νόμου, η οποία αναφέρει: "Οι σταθμοί δεν είναι ασφαλώς BABIES PARKING (σ. σ.: δηλαδή χώρος για να ...παρκάρουμε τα παιδιά μας), αλλά ούτε εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως τα νηπιαγωγεία!.." (άρθρο 11 του Ν.2082/92, που τιτλοφορείται ..."Εννοιολογικός προσδιορισμός").

"Ο νόμος αυτός διαχωρίζει τα Ελληνόπουλα σε προνομιούχα - των μη εργαζόμενων μητέρων που πηγαίνουν τα παιδιά τους στα νηπιαγωγεία, άρα ακολουθούν εκπαιδευτικό πρόγραμμα - και στα μη προνομιούχα, των εργαζόμενων μητέρων, που πηγαίνουν τα παιδιά τους στους ΚΠΣ",επισήμανε η Α. Γιαννοπούλου. Αίτημα του Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαζόμενων ΚΠΣ είναι η αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών με τη θεσμοθέτηση της προσχολικής αγωγής και στους ΚΠΣ, καθώς και η πρόσληψη παιδαγωγικού επιστημονικού προσωπικού ανώτερου και ανώτατου επιπέδου.

Η δημιουργία, αλλά και η επαρκής στελέχωση των απαραίτητων βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών θα έπρεπε σίγουρα να ανήκει στις πρώτες προτεραιότητες της πολιτείας. Η επίκληση του περιορισμού των κρατικών δαπανών δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφορά τους ΚΠΣ, διότι η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών είναι υποχρέωση τους κράτους προς όλους τους εργαζόμενους και οφείλει να την παρέχει δωρεάν. Δυστυχώς όμως, όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις δε δημιούργησαν την απαραίτητη υποδομή. Αντίθετα περιέκοψαν τα κονδύλια για την Πρόνοια, αλλοίωσαν τις εργασιακές σχέσεις, υποβάθμισαν τις παρεχόμενες υπηρεσίες στην κοινωνική πρόνοια και ειδικότερα στην προσχολική αγωγή. Ομως "τολμούν" να κόπτονται, υποκριτικά και προκλητικά, για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας...

Ρεπορτάζ: Μπέρρυ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ