Η "μαρτυρία" ενός αγρότη, από το χωριό Σέκλιζα της Καρδίτσας, περιγράφει γλαφυρά την κατάσταση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ίδιος και, κατά συνέπεια, οι μικροί και μεσαίοι αγρότες και εξηγεί τους λόγους που τους οδήγησαν στις δυναμικές κινητοποιήσεις των ημερών που διανύουμε.

Στο οδόφραγμα της διασταύρωσης για Λουτρά Σμοκόβου, στην πλατφόρμα ενός τρακτέρ, που σκεπάστηκε με νάιλον για να μετατραπεί σε προσωρινό "καταφύγιο", ο 34χρονος βαμβακοπαραγωγός Γιώργος Καντερές μας εξήγησε τι σημαίνει να είναι κανείς αγρότης εν έτει 1995.

"Τους αγρότες σήμερα τους έχουν του πεταμού, αφού οι αρμόδιοι ούτε που νοιάζονται για τα προβλήματά τους", τονίζει και οι γύρω γνέφουν συγκαταβατικά. "Δεν ξεσηκωθήκαμε για το φορολογικό, αλλά επειδή βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε πια. Για παράδειγμα, σ' εμάς τους βαμβακοπαραγωγούς, η τιμή που παίρνουμε εδώ και τρία χρόνια είναι η ίδια, γύρω στις 270 δραχμές, ενώ το κόστος παραγωγής, αλλά και το κόστος ζωής, έχουν φτάσει στα ύψη. Εγώ είμαι πατέρας δύο ανήλικων παιδιών και καλλιεργώ 40 στρέμματα βαμβάκι, που μου δίνουν περίπου 12 τόνους. Δουλεύω ασταμάτητα από τον Απρίλη μέχρι τα Χριστούγεννα, γιατί, αν δεν είσαι κάθε μέρα μέσα στο χωράφι, δε θεωρείσαι αγρότης. Τα χρήματα που πήρα φέτος πλησιάζουν 3 εκατομμύρια δραχμές αλλά "καθαρά" μου έμειναν λιγότερο από τα μισά. Και να φανταστείτε ότι το 1990 έβγαλα με τα 40 στρέμματα πάλι 3 εκατομμύρια δραχμές, αλλά μου έμεναν περισσότερο από δύο εκατομμύρια δραχμές. Αν τώρα πέσει κατά 60 δραχμές η τιμή του βαμβακιού και απελευθερωθεί και η συνυπευθυνότητα, όπως προτείνει η Κομισιόν, εμείς έχουμε τελειώσει. Ολόκληρη η Καρδίτσα ζει από το βαμβάκι και η περισσότεροι έχουμε μικρούς και μεσαίους κλήρους. Στη Σέκλιζα, ας πούμε, ο μεγαλύτερος αγρότης έχει 70 στρέμματα. Πέρα απ' αυτά, δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε και τίποτα άλλο. Η βιομηχανική τομάτα έχει πλαφόν, τα τεύτλα περιορισμούς και τα σιτηρά με το καλαμπόκι είναι ασύμφορα. Αδιέξοδο δηλαδή".

Συνεχίζοντας, ο Γ. Καντερές μιλάει για το κόστος που επιβαρύνει τους παραγωγούς, επισημαίνοντας: "Το κόστος παραγωγής ανεβαίνει και σταματημό δεν έχει. Κυρίως τα καύσιμα και τα λιπάσματα που απελευθέρωσε η κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Αλλά και τα άλλα δεν πάνε πίσω. Θυμάμαι ότι, στο τέλος του 1990, το πετρέλαιο είχε 74 δραχμές το λίτρο και τώρα έφτασε 147 δραχμές. Το 1991, επίσης, ένα τσουβάλι λίπασμα είχε 750 δραχμές, φέτος 3.600 δραχμές και από του χρόνου θα ξεπεράσει τις 4.000 δραχμές. Τα φυτοφάρμακα πάλι ανέβηκαν 100%. Δε μιλάμε, βέβαια, για τα άλλα εφόδια και τα ανταλλακτικά των τρακτέρ. Τα λάστιχα για να ποτίσουμε ένα στρέμμα χωράφι κοστίζουν 40.000 δραχμές και ένα ρεκτιφιέ για το τρακτέρ 650.000 δραχμές. Αντε να "βγεις" λοιπόν, κάτω από αυτές τις συνθήκες. Οι περισσότεροι από εμάς κατάντησαν να μην προλαβαίνουν τα χρέη στην ΑΤΕ. Αυτή η κατάσταση είναι που μας εξαγριώνει περισσότερο και θα μείνουμε εδώ να αγωνιστούμε μέχρι να δικαιωθούμε, βρέξει, χιονίσει".

Ο Γ. Καντερές μίλησε επίσης για μια σειρά ακόμη προβλημάτων, που αντιμετωπίζει η περιοχή του, οι βαμβακοπαραγωγοί συνολικότερα, αλλά και οι απόμαχοι αγρότες. "Οι έμποροι και οι εκκοκκιστές - μας είπε - παίρνουν την παραγωγή μας και πληρώνουν τουλάχιστον μετά από δύο μήνες. Φωνάζαμε γι' αυτό και μας είπαν να βγάζουμε βιβλιάρια στην ΑΤΕ, για να παίρνουμε έτσι τις επιδοτήσεις. Τα βγάλαμε λοιπόν και δεν έγινε τίποτε. Ακόμα, στην περιοχή μας προσπαθούμε μόνοι μας να βγάλουμε νερό, πληρώνουμε τη συμμετοχή μας στη ΔΕΗ, για να μας φέρει ρεύμα, αλλά τίποτα. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν κάνει αίτηση για ρεύμα πριν 20 χρόνια και ακόμα ποτίζουν με μηχανήματα που καίνε πετρέλαιο. Τίποτα δε γίνεται επίσης και με τα έργα υποδομής. Εχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν έχει γίνει ούτε ένας τσιμενταύλακας. Εχουμε δίπλα μας μια ολόκληρη λίμνη και δεν μπορούμε να φέρουμε νερό να ποτίσουμε. Επιπλέον θέλω να πω και για τους συνταξιούχους του ΟΓΑ. Είναι δυνατόν, άνθρωποι, που όλη τη ζωή τους έσκαβαν με τα νύχια τους τη γη, να παίρνουν 21.000 δραχμές σύνταξη; Επιτέλους, με όλα αυτά τα προβλήματα κάτι πρέπει να γίνει".