Ενα πράγμα μόνο είναι βέβαιο σε σχέση με τους νέους εξοπλισμούς. Το ποιος τους πληρώνει. Δεν το κρύβουν άλλωστε. Ο ελληνικός λαός καλείται και πάλι να πληρώσει το... λογαριασμό. Ομως για λογαριασμό τίνος γίνονται αυτοί οι εξοπλισμοί, με βάση ποιες ανάγκες και ποιους σχεδιασμούς, σε τίνος τη διάθεση θα είναι; Σε αυτά τα ερωτήματα όχι μόνο δε δίνουν απάντηση, αλλά και προσπαθούν με κάθε τρόπο να στρέψουν αλλού την προσοχή, κυρίως στην τουρκική απειλή. Προσπαθούν να συγκαλύψουν αυτούς που την υποκινούν και τη στηρίζουν, τους αμερικανονατοϊκούς "εταίρους", την πηγή του πραγματικού κινδύνου για την άμυνα και το μέλλον του τόπου μας.

Η τουρκική απειλή είναι ουσιαστικά το μοναδικό επιχείρημα που προβάλλεται και η βάση, πάνω στην οποία θεμελιώνεται όλο αυτό το οικοδόμημα, που ονομάζεται "νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα των Ενόπλων Δυνάμεων". Ωστόσο, το επιχείρημα αυτό παίρνει όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά ενός καλοστημένου άλλοθι, ακόμα και αν προβάλλεται καλόπιστα από κάποιους. Είναι σαφές πως αν δεν υπήρχε η τουρκική απειλή, θα είχαν εφεύρει κάτι άλλο, για να κρατάνε δέσμιο των σχεδίων τους τον ελληνικό λαό, όπως εξάλλου και τον τουρκικό. Εκτός των άλλων δε, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι η πορεία εξαγγελίας και υλοποίησης του νέου εξοπλιστικού προγράμματος ταυτίζεται και χρονικά, απόλυτα, με την εξαγγελία και υλοποίηση του νέου επιθετικού δόγματος του ΝΑΤΟ. Οι ευέλικτες ταχυκίνητες μονάδες απαιτούνται για την επιβολή της "νέας τάξης", μαζί βέβαια και ο ανάλογος εξοπλισμός. Η ανταπόκριση ήταν ακαριαία. Ο ελληνικός στρατός αλλάζει δομή, συγκροτούνται ταχυκίνητες μονάδες και εξοπλίζονται ανάλογα για να υποστηρίξουν, όπως λέγεται, την άμυνα των νησιών του Αιγαίου. Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, έπρεπε να αλλάξει το δόγμα του ΝΑΤΟ για να... καλυφθούν αμυντικά τα ελληνικά νησιά;

Με δεδομένη, έστω, αυτή την απειλή η παραπέρα εμπλοκή στο φαύλο κύκλο των εξοπλισμών πού οδηγεί; Η απάντηση είναι αυτονόητη: στην παραπέρα κλιμάκωση των εξοπλισμών και από τις δύο χώρες. Επιλογή, δηλαδή, που προοπτικά δεν παρέχει κανένα πλεονέκτημα σε καμία πλευρά. Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή, οι συγκεκριμένοι εξοπλισμοί καθόλου δεν ανταποκρίνονται στις ελληνικές αμυντικές ανάγκες. Επίσης, ακόμα και αν ανταποκρίνονταν στις ανάγκες αυτές, καθόλου δεν είναι βέβαιο ότι τα όπλα αυτά, όπως και το σύνολο των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, θα μπορέσουν να παίξουν το ρόλο τους, πέραν των προθέσεών τους, αν χρειαστεί. Είναι τέτοιο το πλέγμα της εξάρτησης, στρατιωτικής και πολιτικής, που στην πράξη ακυρώνει τα όπλα, τα καταδικάζει σε... αφλογιστία. Ούτε καν το ρόλο της αποτροπής δεν μπορούν να παίξουν, αφού η υποταγή στα αμερικανονατοϊκά κέντρα ακυρώνει και την όποια στρατιωτική ισχύ.

Τίποτε το καλό δεν προμηνύει η νέα αυτή κλιμάκωση των εξοπλισμών. Ούτε η ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας εξασφαλίζεται. Ούτε βέβαια η ειρήνη στην περιοχή εδραιώνεται. Κάθε άλλο, αφού η μεγάλη αυτή συσσώρευση των εξοπλισμών και από τις δύο πλευρές ενισχύει τις πιθανότητες και για την ενδεχόμενη χρήση τους. Ενα λοιπόν, είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα που μπορεί να αποκτήσει η ελληνική πλευρά: Η απεμπλοκή από το φαύλο κύκλο της αμερικανονατοϊκής εξάρτησης είναι η μόνη επιλογή εθνικής ανεξαρτησίας, είναι η πλέον αποτελεσματική επιλογή, "πολλαπλασιαστής ισχύος"και για τις Ενοπλες Δυνάμεις και για την άμυνα της χώρας γενικότερα.